Thebluez

Το γαλάζιο αστέρι έτρεχε σαν τρελό στον ουράνιο θόλο, πέρα δώθε, δεξιά αριστερά. Τι αστέρι θα ‘ταν άλλωστε αν δεν έτρεχε παιχνιδιάρικα και σαν τρελό; Μόνο στους ανθρώπους που βρίσκονται κάτω στη γη τους φαίνονται τα αστέρια πως κάθονται στον ουρανό και λιάζονται τεμπέλικα, αλλά οι άνθρωποι της γης είναι γνωστό δα πως δεν έχουν ούτε φαντασία, ούτε αισθήματα για να νιώσουν τα αστέρια πώς τρέχουν και πώς χορεύουν αιώνια μέσα στη χρωματική πανδαισία που τα ίδια δημιουργούν συνεχώς…

Όμως ξαφνικά το γαλάζιο αστεράκι μας σταμάτησε το παιχνίδι του και κοντοστάθηκε. Με την άκρη του ματιού του τού φάνηκε πως είδε ένα μικρό ροζ αστεράκι να αιωρείται μόνο του και να μιλάει στο κενό. Έκανε κινήσεις περίεργες, σαν να ήθελε ο κόσμος όλος να ακούσει τα λόγια του και ενώ δεν προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή των άλλων αστεριών που περνούσαν, έδειχνε με τον τρόπο του ότι θα ήθελε, ναι, θα το ήθελε πολύ να το προσέξει κάποιος και να σταματήσει να μιλήσει μαζί του!

Το γαλάζιο αστέρι μας λοιπόν σταμάτησε.

– Γειά σου! είπε στο ροζ αστεράκι. Πώς σε λένε;

Εκείνο αρχικά δεν απάντησε, κοίταξε μόνο το γαλάζιο αστέρι με τα λαμπερά του μάτια που ξεχείλιζαν από χαρά που επιτέλους κάποιος το πρόσεξε! Αίφνης τινάχτηκε πετώντας γύρω του αστερόσκονη που έλαμψε στο στερέωμα.

– Σου αρέσουν τα βιβλία; ρώτησε. Εμένα μου αρέσουν πολύ! Όμως δεν ξέρω να διαβάζω, άμα ήξερα κιόλας θα είχα διαβάσει ακόμα πιο πολλά βιβλία!

– Τι ακριβώς σου αρέσει απ’ τα βιβλία; ρώτησε το γαλάζιο αστέρι.

– Μα, χαζός είσαι; Όλοι ξέρουν ότι πίσω από κάθε χοντρό εξώφυλλο βιβλίου κρύβεται ένας θαυμαστός κόσμος! Κρίμα όμως που μόνο ο συγγραφέας του τον καταλαβαίνει! είπε το ροζ αστεράκι και για μια στιγμή μελαγχόλησε…

– Μα όχι, όχι βέβαια! Ο θαυμαστός αυτός κόσμος ξετυλίγεται μπροστά μας, δεν έχεις παρά να διαβάσεις το βιβλίο! διαμαρτυρήθηκε το γαλάζιο αστέρι που δυσκολευόταν να καταλάβει τη σκέψη του ροζ αστεριού.

– Κουτέ! Αυτό που ξετυλίγεται μπροστά σου είναι απλά μια πλάνη, μια πλάνη που ο συγγραφέας σε παρασύρει! είπε πάλι μελαγχολικά το ροζ αστεράκι, αλλά ξαφνικά τα μάτια του γέλασαν πάλι. Ξέρεις όμως, αυτή η πλάνη δεν είναι κατ’ ανάγκη κακή! Σε απογειώνει, έτσι για να δεις τον κόσμο που σου περιγράφει από ψηλά, όπως ακριβώς εμείς τα αστέρια βλέπουμε τους κόσμους των άλλων από ψηλά, αλλά τελικά σε προσγειώνει και πάλι, στον κόσμο τον πραγματικό, τον στιγματισμένο, τον γνώριμο, που τελικά δεν σου αρέσει. Και είναι η εκδίκησή του αυτή.

– Εκδίκηση; Δεν καταλαβαίνω, γιατί εκδίκηση; Γιατί να θέλει ο συγγραφέας να εκδικηθεί τους αναγνώστες του;

Το γαλάζιο αστεράκι συννέφιασε.

– Γιατί είναι εγωιστές οι αναγνώστες κι αυτό το ξέρει ο συγγραφέας! Είναι εγωιστές, ουσιαστικά εχθροί του εαυτού τους, αφού ο εγωιστής ακόμα και τον εαυτό του ανταγωνίζεται κι αντιπαθεί! Διαβάζουν για να δραπετεύσουν οι ίδιοι, δεν τους ενδιαφέρει τι νιώθει και τι θέλει να πει ο συγγραφέας με αυτά που γράφει, δεν κάνουν καν την προσπάθεια να τον καταλάβουν, απλά είναι τόσο εγωιστές οι αναγνώστες που όταν αγοράζουν το βιβλίο, νιώθουν ότι αγόρασαν μαζί και την ψυχή του συγγραφέα. Περιμένουν να τους διασκεδάσει, όλοι διαβάζουν τα βιβλία για να «διασκεδάσουν» κι αν ο συγγραφέας αποτύχει να τους διασκεδάσει, τον κατηγορούν για κακό συγγραφέα και πετάνε το βιβλίο του παραπέρα…

– Χμ, μάλλον καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις! είπε λίγο πιο ξαλαφρωμένο τώρα το γαλάζιο αστέρι. Αυτό που προσπαθείς να μου πεις, είναι ότι πάντα υπάρχει τρόπος μετάδοσης της γνώσης και ο συγγραφέας πρέπει να τον βρει για χάρη του αναγνώστη.

Το ροζ αστεράκι ξέσπασε σε γέλια. Τρανταχτά γέλια! Τόσο τρανταχτά που τα άλλα αστέρια που έτρεχαν γύρω γύρω ταράχτηκαν και ταρακουνήθηκαν προς στιγμή προσπαθώντας να ισορροπήσουν στην αστρική καταιγίδα που ξέσπασε. Ανακατώθηκαν, μπερδεύτηκαν, άλλα απ’ τα φωτάκια τους δυνάμωσαν κι άλλα αδυνάτισαν, αλλά είναι γνωστό ότι τα αστέρια δεν παθαίνουν τελικά τίποτα, ούτε και θυμώνουν. Αντίθετα, τους αρέσει αυτή η ανακατωσούρα αφού τελικά όλα θα ξαναβρούν τη θέση τους στο απέραντο στερέωμα και στην ατέλειωτη αιωνιότητά τους.

– Μα όχι, όχι! είπε το ροζ αστεράκι όταν συνήλθε απ’ τα γέλια. Η γνώση, αγάπη μου, δεν μεταδίδεται! Αυτό που μεταδίδεται είναι η πληροφορία. Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι μετάδοσης της πληροφορίας, η γνώση δημιουργείται όμως τελικά μέσα στον καθένα! Να, για παράδειγμα, εγώ σου μιλάω τώρα κι εσύ προσπαθείς να καταλάβεις τι εννοώ. Εγώ σου δίνω μόνο την πληροφορία. Από ‘κει και πέρα είναι δική σου δουλειά να την αποκωδικοποιήσεις και να δημιουργήσεις τη γνώση, τη δική σου γνώση, που θα τοποθετηθεί στο μυαλό σου, τακτοποιημένη ανάμεσα στις άλλες γνώσεις σου. Κι αυτή η γνώση θα είναι πια εντελώς δική σου, με το δικό σου αποτύπωμα επάνω, κανείς άλλος δεν μπορεί ούτε να τη δει, αλλά και ούτε και να σου την πάρει!

Το ροζ αστεράκι κοίταξε χαρωπά το γαλάζιο κι έκανε μια κωλοτούμπα, διασπείροντας πάλι τη χαρούμενη αστερόσκονη γύρω του. Η γωνία των αστροματιών του τρεμόπαιξε σε ένα ειρωνικό παιχνίδισμα, καθώς είδε το γαλάζιο αστεράκι να είναι συνοφρυωμένο και σκεφτικό.

– Τελικά είσαι χαζούλης, αλλά γλυκός χαζούλης! του είπε. Να στο εξηγήσω κι αλλιώς: ένα άσπρο και ένα μαύρο άλογο τρέχουν πάνω στο χαρτί, τρέχουν αιθέρια, αλαφιασμένα, διαπλεκόμενα, δημιουργώντας αντί για γράμματα καλλιτεχνικές, μπερδεμένες, εύμορφες καρικατούρες. Τι μας λένε αυτές οι καρικατούρες;

– Εεε, δεν ξέρω!

– Πώς δεν ξέρεις; Αφού πήγες σχολείο, ξέρεις να διαβάζεις, δεν μπορείς να μου πεις τι λένε;

– Εεε, όχι, δεν τις καταλαβαίνω. Τα γράμματα εντάξει, αλλά καρικατούρες!

– Είδες; Μόνο η γλώσσα της ψυχής μπορεί να καταλάβει τον συγγραφέα και να αποκρυπτογραφήσει τις καρικατούρες της ψυχής και του μυαλού του, που αφήνουν στο διάβα τους τρέχοντας σαν παλαβά χιλιάδες πλουμιστά με τα χρώματα της φαντασίας του άλογα…

Έκανε άλλη μια χαριτωμένη κωλοτούμπα ξαναφωτίζοντας το στερέωμα, περιλούζοντάς το με την αιθέρια αστερόσκονή του.

– Έτσι διαβάζω εγώ τα βιβλία! Εσύ που πήγες σχολείο δεν έμαθες ποτέ να διαβάζεις με τη γλώσσα της ψυχής παρά μόνο με τη γλώσσα των ματιών, τι πεζότητα αλήθεια! Μόνο αν γίνεις ένα με το βιβλίο θα κατανοήσεις τον θαυμαστό του κόσμο και θα ανακαλύψεις τα μυστικά του, αυτά που κρύβονται πίσω απ’ την αρχική πλάνη. Τότε πια δεν θα μιλάμε για εκδίκηση, αλλά για σοφία, καθώς μόνο τότε ο συγγραφέας θα μπορέσει να σου περάσει λίγη απ’ τη σοφία του, σαν τα παιδιά που τεντώνουν ένα μακρύ σπάγκο και στην άκρη του βάζουνε δυο καπάκια για να μπορούν έτσι να περνάνε τα μυστικά τους απ’ το ένα στο άλλο, νικώντας και τον χρόνο και την απόσταση και τον αιθέρα και τη λογική μαζί, αφού η φαντασία της παιδικής ψυχής ερμηνεύει σε τελική ανάλυση το μήνυμα, έφτασε δεν έφτασε αυτό στην άλλη άκρη του σπάγκου!…

Το γαλάζιο αστεράκι άκουγε με ολάνοιχτα τα αστρομάτια του. Όμως αίφνης, με ένα αιθέριο φρρρρρρ… το ρόζ αστεράκι έφυγε! Στριφογύρισε σβέλτα αρχίζοντας ξανά τον τρελό χορό των αστεριών για να εξαφανιστεί αστραπηδόν στο άπειρο, κάπου ανάμεσα στ’ άλλα, τα εκατομμύρια αστεράκια…

Το γαλάζιο αστεράκι στάθηκε για λίγο σκεφτικό.

– Ώστε τελικά μόνο η γλώσσα της ψυχής μπορεί να μας κάνει να καταλάβουμε τον άλλο; Αν δηλαδή κι εγώ άκουγα με την ψυχή μου κι όχι με τα αστροαυτιά μου το ροζ αστεράκι, θα το καταλάβαινα ίσως καλύτερα;

Αλλά όπως είπαμε, τα αστεράκια είναι πολύ παιχνιδιάρικα και δεν μπορούν να ασχοληθούν με τέτοια περίπλοκα θέματα. Ένας φίλος του τού είχε πει κάποτε, ότι τέτοια θέματα απασχολούν κάτι γλοιώδη όντα χωρίς τρίχωμα που περπατάνε όρθια εκεί κάτω σε έναν πλανήτη, κάπου χαμένο στο άπειρο, αλλά δεν έψαξε ποτέ του να βρει αυτόν τον πλανήτη και να τα ρωτήσει… Το αστεράκι μας λοιπόν απόδιωξε τις περίπλοκες αυτές σκέψεις, αναπήδησε κι αυτό χαρούμενο τινάζοντας με τη σειρά του λαμπερή, φωτεινή, αισιόδοξη αστερόσκονη γύρω του, για να ξεχυθεί στη συνέχεια προς τη μεριά που απομακρύνθηκε το ροζ αστεράκι, βάζοντας τα δυνατά του κι όλη την ξέφρενη ταχύτητά του για να το προλάβει.