Τα στερεότυπα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει, είναι αμέτρητα. Σαν χτυπήματα απανωτά που δεν ξέρεις από πού σου έρχονται. Κάποια από αυτά απευθύνονται μόνο στα κορίτσια, κάποια άλλα μόνο στα αγόρια, αλλά στο τέλος θύματά τους είναι γενιές ολόκληρες που αναπαράγουν στερεότυπα – παγίδες. Θανάσιμες παγίδες που κρύβονται κάτω από το χαλί.
Όλοι έχουμε πέσει θύματα διάφορων ρομαντικοποιημένων στερεοτύπων που προέρχονται από τα βάθη των αιώνων. Ένα από αυτά, είναι και η διαστρεβλωμένη άποψη που έχουμε για τον έρωτα και όχι αδίκως. Ο πόνος, η θλίψη, η δυσκολία, η εμμονή, είναι λέξεις και συναισθήματα που έχουν συνδεθεί με τον έρωτα και την αγάπη και είναι ίσως από τις πιο λάθος και άρρωστες διασυνδέσεις που έχουν συμβεί ποτέ. Είναι διασυνδέσεις που βλέπουμε παντού. Από τα θεατρικά του Σαίξπηρ και τις ερωτικές ιστορίες μεγάλων ποιητών, μέχρι τους ατυχείς τίτλους της σημερινής επικαιρότητας, γιατί κανείς δεν σκότωσε επειδή αγαπούσε.
Είναι άδικο το πώς η αγάπη, κάτι το τόσο φωτεινό, συγχέεται με τόση μαυρίλα. Οι αυτοκτονίες στις ιστορίες αγάπης, οι εκβιασμοί πως δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα και η παθολογική ζήλια δεν έχουν τίποτα το όμορφο και ρομαντικό. Δεν είναι ρομαντική η ζήλια όταν σου απαγορεύει να φοράς το αγαπημένο σου μίνι φόρεμα. Δεν σε διεκδικεί όταν θέλει να σε αποκόψει από τις παρέες σου και τους ανθρώπους που αγαπάς. Δεν είναι πάνω στα νεύρα του όταν σε απειλεί πως θα σε χτυπήσει αν ξαναδείς τον κολλητό σου, επειδή δεν υπάρχει φιλία μεταξύ άντρα και γυναίκα. Αυτό που σου είπε, ότι δεν θα το ξανακάνει και πως ήταν μόνο πάνω στα νεύρα του, θα ξαναγίνει μόλις νευριάσει για άλλη μία φορά. Και εσύ θα τον πιστέψεις, γιατί έπειτα από όλα αυτά σου είπε πως σε αγαπάει και πως θα αλλάξει…
Από την άλλη, ο θύτης δεν έχει φύλο. Η βία δεν είναι προτέρημα μόνο των αρσενικών. Η βία μπορεί και ελίσσεται μέσα στον καθένα. Ούτε εκείνη σε αγαπάει αν ψάχνει μανιωδώς το κινητό σου, βρίσκοντας προφάσεις πως δεν σε εμπιστεύεται. Ούτε εκείνη σε διεκδικεί όταν κάνει απανωτές κλήσεις για να βεβαιωθεί πως είσαι με τους φίλους σου. Ούτε εκείνη έχει το δικαίωμα να σε ζηλεύει αφόρητα επειδή είσαι άντρας και έχεις έτσι και αλλιώς την φωλιά σου χεσμένη.
Οι κόκκινες σημαίες είναι εκεί από την αρχή και πολλές φορές τις αγνοείς, ελπίζοντας πως θα αλλάξουν χρώμα, πως θα πέσουν κατηγορία μέχρι να πιάσουν πράσινο. Πολλοί εκεί έξω έχουν το σύνδρομο που πιστεύουν πως ο άλλος θα αλλάξει ή θα τον αλλάξουν αυτοί. Δυστυχώς όμως και τα δύο είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Οι εμμονικοί άνθρωποι χρήζουν βοήθειας και οι σύντροφοί τους δεν είναι το γιατρικό τους, μα ούτε και ο σάκος του μποξ. Όσοι μένουν σε έναν τέτοιον αγώνα, συνήθως τελειώνει με γρατσουνιές, πληγές εσωτερικές, εξωτερικές και αίμα. Και όχι, δεν έγιναν ξαφνικά τα θύματα υπερβολικά. Οι υπόλοιποι που ήξεραν, ήταν συνένοχοι για χρόνια, θάβοντας τα πάντα με μπόλικη σιωπή, ώσπου κάποια στιγμή θάβονται και τα θύματα. Κυριολεκτικά. Αλλά κανείς δεν ήξερε. Δεν είχαν δώσει δικαίωμα στην γειτονιά…
Ελευθερία Τσιντάρη