2022. Είναι αυτή η κοινωνία που θες να ζεις; Υποθετικά μιλώντας, τι θα φοβόσουν περισσότερο μεγαλώνοντας παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο όντας υπάρξει ήδη εσύ παιδί; Κι αν, ρεαλιστικά, μεγάλωσες παιδιά για τι φοβήθηκες εν τέλει; Για τα ναρκωτικά; Το αλκοόλ; Τους βαθμούς; Τη νύχτα; Τους επίδοξους κακοποιούς και βιαστές; Τις κακές παρέες ή το να μην έχει ποτέ παρέες;
Αν το σκεφτείς καλά καλά φίλε άνθρωπε, σε όλη σου τη ζωή δεν ήταν λίγες οι φορές που ένιωσες εκτός, δεν ήταν λίγες οι φορές που προσβλήθηκες, που πόνεσες, που πληγώθηκες, που έκλαψες το βράδυ αλλά μετά ήσουν ξανά όπως πριν γιατί δεν έπρεπε κανείς να δει ότι τελικά δεν ήταν πλάκα, δεν ήταν απλά χιούμορ, δεν το παρεξήγησες και δεν σ’ ένοιαξε…
Οι εποχές αλλάζουν, οι γενιές περνάνε και το μόνο που μένει σταθερό είναι ότι τα παιδιά είναι σκληρά και οι έφηβοι επικίνδυνοι… Σε μια ηλικία που το μόνο που θες είναι να δεις ότι είσαι αποδεκτός και πως ίσως τελικά ο κόσμος εκεί έξω να μην είναι τόσο ασπρόμαυρος, αντί οι συνομήλικοι σου, τα άτομα που στο κεφάλι τους ψάχνουν απαντήσεις σε παρόμοια αν όχι στα ίδια ερωτήματα, εκείνα τα άτομα σε φέρνουν στη θέση να “παλέψεις” για να ενταχθείς σε μια ομάδα.
Πολλές φορές σκέφτομαι τι έχει πάει τόσο λάθος… Πού στράβωσε η επικοινωνία μεταξύ μας και αρνούμαστε παραδειγματικά να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον και βασικά όχι να τον αποδεχτούμε όσο να σεβαστούμε τις επιλογές του, τα συναισθήματά του, τα θέλω του και τον τρόπο με τον οποίο θέλει να ζήσει ο ίδιος τη δική του ζωή. Ξέρεις τώρα, ο ίδιος, τη δική του, ζωή… Δεν μας πέφτει κανένας λόγος ουσιαστικά αλλά και πάλι, όταν τελικά καλούμαστε να καταλάβουμε τον άλλον, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να τον υποτιμήσουμε.
Άρα τι πήγε λάθος ρωτάω εγώ τώρα. Γιατί δεν μπορούμε για δύο λεπτά όταν κάποιος μας λέει το οτιδήποτε για τη ζωή του, να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει και να πούμε “Δεν με αφορά, δεν πρέπει να έχω σε όλα γνώμη, ο καθένας είναι ευτυχισμένος κάνοντας ό,τι τον ολοκληρώνει”. Και αντίστοιχα, όταν κάποιος δεν μας ρωτάει ή δεν μας ανακοινώνει το τι κάνει, να κατανοήσουμε ότι δεν μας πέφτει λόγος για αυτό και δεν χρειάζεται να το γνωρίζουμε.
Αν με ρωτάς, κάπου νωρίς το χάνουμε, εκεί που δεν κάνουμε παρέα τα παιδάκια επειδή δεν φοράνε ωραία ρούχα, επειδή (δεν) έχουν τόσα παιχνίδια, επειδή, επειδή, επειδή… Και όλα αυτά γιατί η μικροπρεπής κοινωνία που αγωνιζόμαστε να χωρέσουμε μάς επιβάλλει καθημερινά, ασυναίσθητα και ως κάτι φυσιολογικό το να αφήνουμε ανθρώπους στο περιθώριο γιατί χαλάνε την εικόνα μας.
Και όχι, δεν λέω ότι πρέπει ή ότι είναι λογικό το να έχουμε χημεία και να έχουμε επαφή με όλους τα άτομα γύρω μας αλλά όπως έχουμε το δικαίωμα να μην συμπαθούμε κάποιον, έχουμε και την υποχρέωση να τον σεβόμαστε. Βέβαια οι γραμμές είναι λεπτές… Πώς φέρεσαι σε κάποιον που σε προσβάλλει, που οι αντιλήψεις του είναι ενάντια στις δικές σου και η κοσμοθεωρία του αντιστοιχεί στα χρόνια της χούντας;
Είναι δύσκολο το να επικοινωνείς αλλά τουλάχιστον όταν προσπαθείς, να ξέρεις.
“Μια λέξη κι όλα σώζονται, μια λέξη κι όλα χάνονται.” André Breton, Γάλλος υπερρεαλιστής συγγραφέας
Κυριακή Ασημακοπούλου