Thebluez

Ομίχλη…

Ξυπνάς κι αισθάνεσαι σαν χαλασμένο γρανάζι. Το να σηκωθείς και να ευχαριστηθείς την ημέρα που σε υποδέχεται, φαντάζει δύσκολο έως κι αδύνατο. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις με τίποτα. Όταν κοιτάς έξω από το παράθυρό σου, το τοπίο που σε περιβάλλει φαντάζει άχρωμο κι ανέκφραστο στα μάτια σου. Το τηλέφωνό σου δεν χτυπά, γιατί δεν επεδίωξες εσύ να χτυπήσει από μια στιγμή κι έπειτα. Πίνεις μια ακόμη αδιάφορη γουλιά από τον πρωινό σου καφέ και σου φαίνεται πικρός όση ζάχαρη κι αν έχεις προσθέσει. Παρομοιάζεις τον εαυτό σου με τις κούκλες στις βιτρίνες των καταστημάτων. Ένα παγωμένο χαμόγελο και μάτια κενά. Σου θυμίζει κάποιον που ξέρεις καλά ή κάποιον που κινδυνεύεις να γνωρίσεις; Τότε σου έχω νέα φιλαράκι. Δεν έχεις θέμα. Απλά έχεις μπλοκάρει άσχημα.

Σπασμένα Φτερά…

Τόλμησε με το πηλό του μυαλού σου να πλάσεις την ακόλουθη εικόνα:

Φαντάσου ένα πουλάκι που έχει μονάχα λίγες μέρες στον κόσμο. Κοιτάζει με φανερή περιέργεια τον κόσμο κάτω και πάνω από τη φωλίτσα του κι όσο περνά ο καιρός τόσο λαχταρά να τον γνωρίσει. Κάποτε αποφασίζει να σκύψει λιγάκι για να δει καλύτερα, μέχρι που πιάνει τον εαυτό του να στέκεται στην άκρη της. Μόλις πηδάει από εκεί αυθόρμητα, κάτι συμβαίνει. Ενώ ανοίγει διάπλατα τα φτερά του, δεν μπορεί να τα κουνήσει. Έτσι σωριάζεται στο έδαφος. Πλέον δεν μπορεί να πετάξει, γιατί έχουν σπάσει τα φτερά του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έσπασες κι εσύ τα μούτρα σου και είναι πολύ πιθανό να μην είναι η πρώτη φορά. Αλλά είναι η πιο γερή κι αβάσταχτη για σένα. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι βιάστηκες ή άργησες να πετάξεις. Ίσως να σε έσπρωξε κάποιος ενώ δεν είχες αποφασίσει ακόμη αν ήθελες να φύγεις από τη φωλιά σου. Ακόμη, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σε έσπρωξαν επειδή ήξεραν καλά ότι θα τσακιζόσουν κι ανυπομονούσαν να σε δουν να γκρεμίζεσαι! Σε κάθε περίπτωση, μια είναι η ουσία, είσαι ακόμη ένα πουλάκι χαμένο και καθηλωμένο στο έδαφος. Ονειρεύεσαι ότι πετάς ξανά, αλλά βρίσκεσαι ακόμη στο έδαφος και πονάς ακόμη κι όταν τα φτερά σου ανακτούν τη δύναμή τους. Το πρόβλημά σου πια είναι ότι φοβάσαι να πετάξεις!

Μαυρίλα…

Ανά διαστήματα όλοι έχουμε τις μαύρες μας. Άλλωστε αυτό είναι το υγιές. Η μόνιμη χαρά ή η ακλόνητη αισιοδοξία καθίσταντο καταστάσεις τοξικές, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να μας πασάρουν ως θετική νοοτροπία. Επίσης, πάντα ξέρουμε την αιτία της μαυρίλας μας. Απλά ορισμένες φορές αποφεύγουμε να την αναγνωρίσουμε φωναχτά και να την αποδεχτούμε. Είτε από υπερβολική ευαισθησία, είτε από υποσυνείδητη φυγοπονία, είτε καθαρά από πληγωμένο εγωισμό. Συνήθως μας φταίνε εκείνοι που αγαπήσαμε πολύ και μας καταπάτησαν με την αδιαφορία και την απουσία τους. Ένα πρόβλημα υγείας που μας έδεσε τα χέρια και μας ρουφά κάθε ίνα δύναμης για να το αποφασίσουμε. Χρήματα που χρειαζόμαστε και δεν έρχονται. Ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε. Μπορεί κι όλα μαζί. Μετά από αυτά πως να νιώθεις και καλά; Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, όμως ξέρεις τι έχω καταλάβει; Όσο κλισέ κι αν φανώ, ισχύει πως κάθε δυσάρεστη κατάσταση είναι κομμάτι της ζωής. Ένα μάθημα που χρειάζεται να λάβουμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τα μελλούμενα και να μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα όμορφα και καλά. Δεν μιλάω για το μοιραίο και το πεπρωμένο. Αυτά τα καθορίζουμε μόνοι μας, μέσα από τις σκέψεις και τις επιλογές μας. Πιστεύω πως η μαυρίλα μας είναι η γνώση και οι εμπειρίες που χρειάζεται να πάρουμε, προκειμένου να αντιληφθούμε το πεπρωμένο που μας αξίζει και να το κατακτήσουμε.

Καλά Ξυπνητούρια!

Το μαύρο χρώμα είναι γοητευτικό. Έχει μια ομορφιά μυστηριακή. Ωστόσο ακόμη κι ο νυχτερινός ουρανός χρειάζεται τη χάρη του φεγγαρόφωτου για να λάμψη. Όταν η ψυχοσύνθεση εγκλωβίζεται για πολύ καιρό στο σκοτάδι, σιγά σιγά εθίζεται σε αυτό, ώσπου να σβήσει οριστικά. Την επόμενη φορά που θα πιείς τον καφέ σου, φρόντισε να είναι σκέτος για να καταλάβεις τι σημαίνει πίκρα. Ύστερα ξεκίνα με την αναθεώρηση. Τι να αναθεωρήσεις; Τα πάντα! Γιατί έφτασες εδώ που έφτασες; Ποια πρόσωπα συνέβαλαν σε αυτή την αρνητική κατάληξη; Ποιες καταστάσεις αποδείχτηκαν ολικό σαμποτάζ; Πάνω από όλα, πού έφταιξες εσύ σε όλα αυτά; Γιατί το άλφα και το ωμέγα της ζωής σου, η Ανατολή και η Δύση της ψυχοσύνθεσής σου, είναι ο εαυτός σου. Είναι τα λεγόμενα και οι πράξεις μας, που παίζουν καθοριστικό ρόλο στο πού φτάνουμε και πού μπορούμε να φτάσουμε. Οτιδήποτε άλλο είναι δευτερεύον.

Το Φως…

Σημαντικό!

Είναι πολύ διαφορετικό να αναλύσεις αντικειμενικά και λογικά τις καταστάσεις που σε έβλαψαν, από το να ρίξεις ευθύνες και χολή στους δευτερεύοντες παράγοντες.

Επίσης, σημαντικό είναι να συζητήσεις πολύ με τον εαυτό σου. Να καταλάβεις τι πρέπει να πετάξεις από μέσα σου και από τη ζωή σου για να αρχίσεις να χαμογελάς και πάλι. Κόψε τα δεσμά της τοξικότητας, πριν διαιωνιστεί το πρόβλημα που σε βασανίζει. Αν όχι, πολύ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα μπορέσεις ξανά να χαμογελάσεις. Θα κάνεις αυτή τη χάρη στους τοξικούς; Να χαίρονται να σε βλέπουν μέσα στη δυστυχία και να χαίρονται, γιατί η δική τους θα φαίνεται μικρότερη σε σύγκριση με τη δική σου; Ανεπίτρεπτο κι ασυγχώρητο από μέρος σου. Γιατί γίνεσαι ένα με αυτούς και στέκεσαι απέναντί σου κι ας μην το καταλαβαίνεις.

Έπειτα, χρειάζεται να συζητήσεις με τον εαυτό σου για να συνειδητοποιήσεις τι ζητάς πραγματικά από σένα. Ποιο είναι αυτό που σε γεμίζει πραγματικά κι ευχαριστιέσαι να κάνεις; Με ποιους τρόπους μπορείς να το πλησιάσεις και πόση προσπάθεια χρειάζεται να καταβάλλεις προκειμένου να το κατακτήσεις; Αν ο δρόμος είναι δύσκολος και μακρύς, καθόλου μην φοβηθείς και μην τολμήσεις να αγχωθείς! Γιατί κάθε μέρα, παρά τις κακουχίες και τα ζόρια σου, θα βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία. Τη δική σου μοναδική ευτυχία. Δεν υπάρχει καλύτερο σε αυτή τη ζωή από το να χορεύεις με τα παπούτσια που σου ταιριάζουν.

Συγνώμη…

Ακρογωνιαίος λίθος της ευτυχίας σου, είναι να συγχωρήσεις.

Ωστόσο, δεν σου μιλάω για συγχώρεση αυτών που σε πλήγωσαν. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις με αυτούς, είναι να ρίξεις κόκκινο Χ (φωσφοριζέ και μεγάλο που να αναβοσβήνει όπως τα φώτα του Λας Βέγκας μάλιστα!) και να τους ξεχάσεις οριστικά. Δεν αξίζει να τους σκέφτεσαι λεπτό παραπάνω, γιατί αυτοί δεν σε σκέφτονται καθόλου. Ούτε να τους συγχωρήσεις, γιατί αυτοί δεν δέχονται καν ότι σου έκαναν κακό. Αυτή τη μεγάλη συγχώρεση, αυτό το γλυκόπικρο συγνώμη, πρέπει να το προσφέρεις εσύ στον εαυτό σου. Συγχώρεσε τον εαυτό σου για τα λάθη που έκανες κι ας μην ήθελες να τα κάνεις. Συγχώρεσε τον εαυτό σου για τις μέρες που η μαυρίλα κυριάρχησε παραπάνω από όσο έπρεπε και δεν σε φρόντισες όπως σου άξιζε. Συγχώρεσε τον εαυτό σου που δεν ήσουν εσύ.