Η Κέιτ ξύπνησε απότομα από την καταρρακτώδη βροχή που χτυπούσε το μεγάλο παράθυρο στο υπνοδωμάτιό της. Υποτίθεται ότι είχε ξημερώσει, αλλά κανένα φως δεν έμπαινε μέσα, μόνο οι γκρίζες ανάσες του ουρανού.
«Άτιμο Λονδίνο», μουρμούρισε και έπιασε το κινητό της. Τα μηνύματα είχαν γεμίσει το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της. Προσπάθησε να συνδεθεί στον λογαριασμό της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά μάταια. Κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Διάβασε τα μηνύματά της και διαπίστωσε τί έγινε.
«Σήκωσε το ρε Μαρία!», ανυπομονούσε όσο χτυπούσε το τηλέφωνο.
«Πάλι ξέχασες την διαφορά ώρας», αναστέναξε.
«Ξύπνα ρε, νομίζω ότι με χάκαραν!»
«Τί λες πάλι πρωί πρωί», γύρισε πλευρό.
«Μπες να δεις, σε παρακαλώ, ένα λεπτό».
«Καλά, καλά. Δεν βρήκες κανέναν εκεί να ξυπνήσεις μόνο πήρες στην Ελλάδα;».
Η Κέιτ περπάτησε νευρικά ως την κουζίνα. Φανταζόταν την Μαρία να σηκώνεται, να βάζει τα γυαλιά της και να μένει άφωνη. Ούτε εκείνη είχε πια πρόσβαση στον λογαριασμό της.
«Πες στα κορίτσια να μπουν στην ομαδική τώρα! Να δούμε τι συμβαίνει. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Εγώ εκτός από την ομάδα μας χάνω και την δουλειά μου. Θα χάσω τους πελάτες μου».
Τέσσερα εικονικά παράθυρα, τέσσερα κορίτσια που δεν είχαν γνωριστεί ποτέ από κοντά μοιράζονταν το ίδιο πρόβλημα.
«Κορίτσια, λυπάμαι που σας το λέω αλλά όχι μόνο έκλεισαν οι λογαριασμοί, μας πήραν και την διαχείριση της ομάδας. Είμαστε εκτός. Σας φαίνεται και εσάς ύποπτο;» ρώτησε η Κατερίνα. «Ζέτα τί λες;»
«Λέω να τα πάρουμε από την αρχή. Εδώ και ένα χρόνο, ξεκινήσαμε κάτι πολύ μεγάλο με όλη την καλή μας διάθεση. Μάθαμε για την υπόθεση του μικρού Κέβιν, ενός παιδιού που πάσχει από μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια και χρειάζεται ένα αστρονομικό ποσό για να δημιουργηθεί από το μηδέν η θεραπεία του. Χωρίς κανένα προσωπικό όφελος ξεκίνησα μια προσπάθεια στην Ελλάδα για να μάθει ο κόσμος την ιστορία του. Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση. Η ομάδα μεγάλωσε με την πολύτιμη συμβολή σας και ειλικρινά χάρηκα πάρα πολύ που μπήκατε στην ομάδα και στην ζωή μου. Μοιραστήκαμε την ίδια αγάπη και αγωνία για αυτό το παιδί. Όταν φτάσαμε στο πρώτο εκατομμύριο μου φαινόταν ψέμα. Τώρα, ένα βήμα πριν το τέλος, εμφανίζεται αυτή η εταιρεία που σε όλες μας κίνησε την περιέργεια και πείθει την οικογένεια να αναλάβει την καμπάνια σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όχι μόνο δεν μας άφησαν να συνεχίσουμε να συμμετέχουμε μαζί τους αλλά είμαστε και αποκλεισμένες. Αν δεν είναι ύποπτο τότε τί είναι;»
«Εντάξει, εμείς τέσσερις απλές κοπέλες είμαστε, αλλά ρε κορίτσια, φτάσαμε ως εδώ μόνες μας και ήθελα να είμαστε ως το τέλος. Όχι για την αναγνώριση, αυτή η νίκη είναι του Κέβιν, όχι δική μας», είπε η Κέιτ και οι υπόλοιπες συμφώνησαν.
«Πρέπει να σας εξομολογηθώ κάτι», συνέχισε διστακτικά η Ζέτα. «Έψαξα και βρήκα κάποια πράγματα για αυτήν την εταιρεία που δεν μου άρεσαν. Και επειδή μιλάμε για ένα άρρωστο παιδί, δεν κρατήθηκα και τα συζήτησα με την οικογένεια. Και φτάνουμε στο σήμερα. Μας έχουν αποκλείσει, μας έχουν φιμώσει, μας πήραν την καμπάνια, την διαχείριση της ομάδας και η Μαρία έχασε και τους πελάτες της αφού δουλεύει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εύχομαι ειλικρινά να τους ξαναβρείς και να δικτυωθείς πάλι. Και ξέρω ότι θα τα καταφέρεις», σταμάτησε για λίγο και έβγαλε από το συρτάρι του γραφείου της μια φωτογραφία. Την έδειξε στην οθόνη της. «Αυτό το παιδί, ο Κέβιν, είναι πιο άρρωστο από ότι ξέρατε», είπε και ένας λυγμός έκατσε στον λαιμό της. «Αλλά η εταιρεία δεν συμφώνησε να αποκαλυφθεί γιατί δεν θέλει να τρομάξει ο κόσμος και να σταματήσει τις δωρεές. Εύχομαι μόνο ο μικρός να κρατηθεί και να προλάβει. Εγώ παραιτούμαι. Δεν θέλω να σας χάσω και να ξέρετε ότι θα είμαι πάντα διαθέσιμη για εσάς. Και αν κάποια περάσει από Θεσσαλονίκη να με πάρει οπωσδήποτε τηλέφωνο. Αυτά. Αντίο».
Καμία δεν βρήκε το κουράγιο να μιλήσει. Η Κατερίνα τις αποχαιρέτησε και αυτή συγκρατώντας με δυσκολία τα δάκρυα της.
«Και τώρα;» ρώτησε η Μαρία.
«Τώρα ήρθε η ώρα να γνωριστούμε. Θα πάμε στην Αμερική».
***
Η Μαρία δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στο εξωτερικό, πόσο μάλλον τόσο μακριά. Δυσκολεύτηκε πολύ να συνειδητοποιήσει ότι ήταν σε ένα ξένο μέρος σε αντίθεση με την Κέιτ που ένιωθε σαν το σπίτι της. Δεν έχασαν χρόνο και την πρώτη μέρα που έφτασαν πήγαν στο σπίτι της οικογένειας. Τους άνοιξε η γιαγιά του μικρού με μάτια κατακόκκινα από το κλάμα για να τους πει ότι ο Κέβιν έπαθε κρίση και μεταφέρθηκε έκτακτα στο νοσοκομείο. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβαν μέσα στους λυγμούς της. Αποχώρισαν ευγενικά και πήγαν κατευθείαν στα γραφεία της εταιρείας.
Βρήκαν την γραμματέα, στρογγυλοκάθισαν και ζήτησαν ενημέρωση για την πρόοδο της καμπάνιας. Η διστακτική γραμματέας τους είπε κάποιες αερολογίες και λίγα λεπτά μετά η Κέιτ εμφάνισε έναν φάκελο. Μέσα στον γεμάτο φάκελο υπήρχαν πίνακες που έδειχναν την πτώση των δωρεών από τότε που ανέλαβε η εταιρεία. Αναλυτικά τα ποσά και τις δωρεές που είχαν συγκεντρώσει. Την προσφορά ενός εργαστηρίου που θα ξεκινήσουμε άμεσα την δημιουργία της θεραπείας του Κέβιν την οποία η εταιρία αρνήθηκε.
«Εκεί που κοιτάτε θα μπορούσε να είναι η κατά δύο εκατομμύρια ακριβότερη προσφορά που έμαθα σκέφτεται η εταιρεία να δεχτεί», ξεστόμισε. «Η συγκέντρωση της διαφοράς θα είναι τόσο χρονοβόρα που θέτει σε άμεσο κίνδυνο την ζωή του Κέβιν. Επιπλέον, στην επόμενη σελίδα θα δείτε ένα κενό σε μια δωρεά χιλίων ευρώ που έκανα εγώ η ίδια δύο μέρες πριν. Η πλατφόρμα ενημερώνεται αυτόματα μέσα σε δευτερόλεπτα και η συγκεκριμένη δωρεά μάλλον έκανε φτερά. Ορίστε και η ηλεκτρονική απόδειξη της δωρεάς», είπε και την πέταξε στο γραφείο. «Καταλαβαίνεται ότι αν δεν πάρω μια άμεση και πειστική απάντηση για όλα αυτά θα κινηθώ νομικά».
Η γραμματέας που είχε ήδη γίνει έξαλλη, σηκώθηκε επιτόπου και κάλεσε την ασφάλεια απειλώντας ότι δεν θα γλυτώσουν από τα χέρια τους. Ακούγοντάς το, τα κορίτσια το έβαλαν στα πόδια. Βγήκαν από την έξοδο κινδύνου στο διπλανό κτήριο και από εκεί έφτασαν τρέχοντας ως το ξενοδοχείο. Η Κέιτ κάλεσε στο αεροδρόμιο αλλά δεν κατάφερε να αλλάξει τα εισιτήρια. Θα έμεναν κλεισμένες για τις επόμενες ώρες στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, αποφασισμένες να περιμένουν την ημέρα της προκαθορισμένης αποχώρησής τους. Ώσπου θυμήθηκαν ότι ξέχασαν στην εταιρεία τον φάκελο. Με όλα τα στοιχεία τους μέσα. Απειλητικά μηνύματα άρχισαν να φτάνουν στα κινητά τους. Εγκατέλειψαν το δωμάτιο και πήγαν και κατασκήνωσαν στο αεροδρόμιο έως ότου βρεθούν δύο κενές θέσεις.
Το επόμενο πρωί κατάφεραν να βρουν μια μόνο θέση για Αγγλία και η Κέιτ έβαλε σηκωτή μέσα την Μαρία.
«Θα σε παραλάβει μια φίλη μου και θα φροντίσει να φτάσεις στην Ελλάδα. Την εμπιστεύομαι, μην φοβάσαι. Μετά θα πας Θεσσαλονίκη στην Ζέτα».
«Και τί θα της πω;»
«Τίποτα κορίτσι μου, της τα είπα ήδη όλα».
«Κέιτ, ήταν χαζό να πάμε εκεί και να νομίζουμε ότι θα φοβηθούν με τα στοιχεία μας και θα αποχωρήσουν. Αυτοί είναι τέρατα και εμείς ανθρωπάκια».
«Μαρία μου, έχεις δίκιο. Αλλά ακόμα κι αν εμείς είμαστε ανθρωπάκια, τουλάχιστον είμαστε με την αλήθεια. Και για την αλήθεια θα το ξαναέκανα».
«Να ξέρεις δεν το μετάνιωσα. Όταν φτάσεις θα πάμε μαζί στον εισαγγελέα».
Αγκαλιάστηκαν. Ήταν η τελευταία φορά που είδε η μία την άλλη.
***
Στην κηδεία της Μαρίας επικρατούσε τραγική σιωπή.
Η Ζέτα έπιασε την Κέιτ και πήγαν κάτω από την σκιά ενός δέντρου. Ήταν λες και η σκιά του κάλυπτε απ’ άκρη σ’ άκρη την ψυχή τους.
«Τι έγινε στην Αμερική και είναι η Μαρία νεκρή;»
«Ζέτα, η Μαρία έφτασε στο Λονδίνο, πήρε το επόμενο αεροπλάνο, ήρθε στην Ελλάδα και μόλις πάτησε στην Θεσσαλονίκη πήρα το μήνυμα της που έλεγε “έφτασα καλά”. Την πήρα αμέσως τηλέφωνο, μιλήσαμε και μου είπε ότι ερχόταν σε εσένα. Την επόμενη την δηλώσαμε αγνοούμενη και την παραεπόμενη την βρήκαν νεκρή σε ένα παγκάκι. Τί πιστεύεις; Ότι έκοβε βόλτες στην πόλη και ξαφνικά πέθανε;»
«Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το ταξί που της είχα καλέσει είπε ότι δεν πήγε ποτέ στο σημείο της συνάντησης».
«Την βρήκαν. Την πήραν. Είμαι σίγουρη».
«Πρώτη εγώ είπα ότι υπάρχει εκμετάλλευση πίσω από την υπόθεση του μικρού Κέβιν. Εσύ μιλάς για φόνο!»
«Δεν είναι; Η Μαρία ήταν υγιέστατη, πώς πέθανε έτσι ξαφνικά; Πού ήταν; Τι της έκαναν; Πιστεύεις ότι η νεκροψία που ζητήσαμε θα δείξει αποτέλεσμα;»
«Ηρέμησε μας κοιτάει όλος ο κόσμος».
«Δεν κοιτάνε. Δεν βλέπουν, Ζέτα. Και στο στόμα με το κουτάλι να τους βάλεις την αλήθεια θα στην φτύσουν στα μούτρα. Πού να το πεις να σε πιστέψουν; Να πάω πάλι στο τμήμα; Δες το τελευταίο τους μήνυμα: “Μην κυκλοφορείς μόνη σου έξω. Θα σε βρουν σε κανένα παγκάκι”. Πού να πάω πες μου; Ποιος θα τα βάλει μαζί τους; Υποτίθεται ότι η δουλειά τους είναι να σώζουν τον κόσμο. Αστείο, δεν είναι; Αντίο Ζέτα. Και μακριά από την αλήθεια. Η αλήθεια σκοτώνει. Δες εμένα. Είμαι ήδη στο χώμα μαζί με την Μαρία».
C.C.