Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους… Καλώς ή κακώς μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια, δεχόμαστε συμπεριφορές που δεν θα έπρεπε. Μαθαίνουμε να τις χειριζόμαστε, τις αποδραματοποιούμε και τις συνηθίζουμε..
Δεν πειράζει που μου φώναξε η δασκάλα, την εκνεύρισα επειδή μιλούσα. Δεν πειράζει που ο Γιαννάκης μ’ έριξε κάτω όσο παίζαμε κυνηγητό, ήθελε να κερδίσει. Δεν πειράζει που με κοιτάνε στο δρόμο, είναι στη φύση τους. Δεν πειράζει που με χτύπησε, είχε νεύρα. Ακούς μαμά; Δεν πειράζει. Μου φώναξε, αλλά δεν πειράζει, δεν θα το κάνω θέμα.
Κι όμως πειράζει… Πειράζει πολύ που σου φωνάζουν γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους. Πειράζει πολύ που ο εγωισμός κάνει από μικρούς τους ανθρώπους να “κερδίζουν” με δόλιους τρόπους. Πειράζει πολύ που σε κοιτάνε, γιατί ποιος ξέρει αν θα μείνουν στο κοίταγμα. Πειράζει πολύ που ο άνθρωπος σου σού φωνάζει, σε κακοποιεί με κάθε τρόπο και σε χειραγωγεί. Ακούς μαμά; Πειράζει και θα το κάνουμε θέμα.
Θα έλεγε κανείς πως τα όρια στις ανθρώπινες σχέσεις είναι μια λεπτή γραμμή, που τόσο εύκολα θα μπορούσε κάποιος να περάσει… Δεν καταλαβαίνω όμως πώς γίνεται αυτό. Πόσο αφελείς είμαστε οι άνθρωποι που ονομάσαμε τα όριά μας λεπτή γραμμή; Πού είναι η λεπτή γραμμή όταν σου λέω όχι; Όταν σου λέω δεν θέλω, δεν μ’ αρέσει, μ’ ενοχλεί, με προσβάλλει, μην το κάνεις…
Δεν μου φαίνονται δυσνόητες αυτές οι φράσεις. Νιώθω πως ακόμα κι ένα παιδί μπορεί να καταλάβει όταν του λες τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Άρα μήπως απλά δικαιολογούμε ανθρώπους και πράξεις ώστε να μην φτάσουμε στη μοναξιά;
Αλλά πού είναι το κακό στη μοναξιά; Δεν είναι πολύ καλύτερα να είσαι μόνος απ’ το να είσαι με κάποιον που δεν σε σέβεται και δεν σε αγαπάει; Γενικότερα είμαι της άποψης ότι αν φοβάσαι την μοναξιά, δεν έχεις μπορέσει ακόμα να τα βρεις με τον εαυτό σου, αλλιώς δεν θα φοβόσουν τη σιωπή, θα χανόσουν στις σκέψεις σου ανενόχλητος.
Είναι όλα τόσο απλά, εμείς τα κάνουμε να φαίνονται δύσκολα… Αν έχεις πει όχι, είναι βιασμός. Αν δεν έχεις πει ναι, είναι βιασμός. Αν ήθελες, αλλά μετά άλλαξες γνώμη και δεν σταμάτησε, είναι βιασμός. Αν σου φωνάζει, είναι κακοποίηση. Αν σε βρίζει και σε χτυπάει, είναι κακοποίηση. Αν σε απειλεί, είναι κακοποίηση. Αν χρησιμοποιεί την αγάπη ως δικαιολογία, είναι χειραγώγηση.
Αν δεν σε προσέχει, δεν σε σέβεται, δεν σε κοιτάει στα μάτια, δεν σε αγγίζει μόνο από αγάπη και δεν σε θαυμάζει, δεν είναι αυτός που σου αξίζει.
Και αν εσύ έχεις δεχτεί κάτι από τα προηγούμενα, είσαι θύμα. Είναι εντάξει να είσαι, όλοι ήμασταν κάποια στιγμή και κανείς μας δεν έφταιγε. Ακούς μαμά; Κανείς!
The BluezGuest