TW : Σε*ουαλική παρενόχληση παιδιού
«Οι γονείς μου ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι, με το χαμόγελο στα χείλη και το σπίτι μας πάντα ανοιχτό. Επικίνδυνο – όπως αποδείχτηκε – να πιστεύεις ότι όλος ο κόσμος είναι όπως εσύ.
Μέναμε τότε στην Κυψέλη σ’ένα τριάρι χωρίς τίποτε ιδιαίτερο, αλλά με όλες τις ανέσεις που μας επέτρεπαν οι μισθοί δύο εκπαιδευτικών. Δάσκαλοι ήταν κι οι δύο στο ίδιο δημοτικό σχολείο. Έρχονταν συχνά σε επαφή με παιδιά γι’ αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω κρατήσει μεγάλη οργή. Πώς μπόρεσαν να μην καταλάβουν;
Ανάμεσα στους πολλούς γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους τους που περνούσαν απ ‘το σπίτι μας, ήταν κι ο κύριος Παύλος . Συνάδελφος του πατέρα μου, δάσκαλος και κείνος, αρκετά χρόνια μεγαλύτερος. Καλοσυνάτος χήρος , μας γέμιζε δώρα και συμβουλές. Όλοι αγαπούσαν τον καλό κύριο Παύλο με τ’ αστεία του και το τρανταχτό γέλιο του. Εμείς τον είχαμε σαν παππού, μιας κι οι παππούδες μας ζούσαν στην επαρχία και δεν τους βλέπαμε συχνά. Να πω εδώ ότι η μητέρα μου ήταν κι εξακολουθεί να είναι καταπληκτική νοικοκυρά και μαγείρισσα. Τα τραπεζώματα σε φίλους και συναδέλφους ήταν αρκετά συχνά. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο που ο κύριος Παύλος μπαινόβγαινε στο σπίτι μας.
Από κάποια στιγμή μάλιστα, που είχε πλέον βγει σε σύνταξη οι επισκέψεις του πληθύναν. Και να τα παιγνίδια, να οι βόλτες στην παιδική χαρά, συνοδεία πάντα της μητέρας μου.
Μία Κυριακή προσφέρθηκε να πάει εμένα και τον αδελφό μου σινεμά γιατί είχε δωρεάν εισιτήρια. Πρωινή παράσταση να δούμε κινούμενα σχέδια. Θυμάμαι μας πήγε μέχρις εκεί ο πατέρας μου με το αυτοκίνητο και μας παρέλαβε πάλι πίσω. Στην αίθουσα του κινηματογράφου κάθισε ο αδελφός μου, κάθισα δίπλα του κι εγώ.
«Να σε πάρω αγκαλιά;» προσφέρθηκε ο κύριος Παύλος, για να μην κρατάμε τρεις θέσεις, είχε τάχα δύο μόνο εισιτήρια.
Ούτε καν σκέφτηκα να πω όχι, οχτώ χρόνων παιδάκι ήμουν. Μου φάνηκε απολύτως φυσιολογικό.
Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης το χέρι του ήταν στη μέση μου. Δεν έμπαινε ακριβώς μέσα απ ‘το παντελόνι που φορούσα. Το ένιωθα όμως ιδρωμένο να αλλάζει συνέχεια θέση, ν’ ακουμπάει το δέρμα μου μου και ελάχιστα την άκρη του εσώρουχού μου. Αισθάνθηκα πρώτη φορά μια δυσφορία που δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ήθελα να τελειώσει η παράσταση αλλά δεν ήμουν βέβαιη ότι γινόταν κάτι κακό.
Μετά απ’ αυτό δεν μας επισκέφτηκε για αρκετές μέρες. Μέχρι ένα απόγευμα, που έλειπε η μαμά μου κι εκείνος ήρθε όλο χαρά να μας φέρει δώρα. Ένα παιγνίδι με ιατρικά εξαρτήματα για τον αδελφό μου και μια κούκλα για μένα. Ο μπαμπάς μου είχε να το λέει πόσο αγαπούσε τα παιδιά, μιας κι ο καημένος δεν είχε δικά του. Και τότε ο πατέρας μου έκανε το μοιραίο λάθος.
«Βρε Παύλο, κάτσε είκοσι λεπτά με τα παιδιά να πεταχτώ να πάρω ένα φορτιστή εδώ κοντά».
Μας έβαλε να παίξουμε το ιατρικό παιγνίδι. Ο αδελφός μου ήταν πολύ μικρός, ούτε πέντε χρόνων, για να καταλάβει. Σε μένα έβγαλε εντελώς το μπλουζάκι και έκανε ότι έβαλε το στηθοσκόπιο για να ακούσει την καρδιά μου. Ντρεπόμουν πάρα πολύ κι ένιωθα παγωμένη. Ο τρόπος όμως που το έκανε, με έκανε να αμφιβάλλω αν ήταν κάτι κακό ή όχι. Ήταν πολύ πονηρός. Το έκανε να φαίνεται σα παιγνίδι. Αυτός προχώρησε την εξέταση.
«Για βήξε» μου έλεγε. «Πονάς εδώ;» και με πίεζε. Και να τα γέλια. «Πρέπει να σου κάνουμε ένεση για να γίνεις καλά» και με γύρισε για να μου κάνει δήθεν την ένεση.
Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ακούστηκε το ασανσέρ και βιάστηκε γρήγορα να με ντύσει.
«Τέλος για σήμερα το παιγνίδι» είπε . «Θα ξαναέρθω άλλη μέρα να παίξουμε».
Τις επόμενες μέρες θυμάμαι ότι έτρεμα όταν χτυπούσε το κουδούνι και είχα εφιάλτες τις νύχτες . Όμως ντρεπόμουν πάρα πολύ και δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν.
Ώσπου ένα απόγευμα η μαμά μου είχε τελειώσει τις δουλειές και μας πήρε να παίξουμε. Τότε ο μικρός μου αδελφός πήρε το στηθοσκόπιο και έκανε ότι την εξετάζει. Όταν προσπάθησε να της βγάλει τη φούστα για να της κάνει ένεση τον μάλωσε και του είπε ότι δεν γίνεται έτσι το παιγνίδι. Τότε εκείνος έδειξε εμένα και είπε ότι έτσι έκανε ο κύριος Παύλος.
Η μαμά μου έπαθε σοκ , με έβαλε να τις περιγράψω ακριβώς όσα μου έκανε. Είπα τα πάντα κλαίγοντας κι εκείνη μου εξήγησε ότι ήταν πολύ κακός άνθρωπος και ήθελε να μου κάνει άσχημα πράγματα, αλλά δεν πρόλαβε. Τον άνθρωπο αυτό τον κατήγγειλαν φυσικά και τιμωρήθηκε.
Όμως μέχρι να γίνει αυτό, πολλοί δυσπιστούσαν κι έλεγαν ότι είναι της φαντασίας μου, όπως άλλωστε ισχυρίστηκε κι ο ίδιος. Δυστυχώς για κείνον, όταν οι γονείς μου ενημέρωσαν άλλους συναδέλφους αποκαλύφθηκε ότι είχε κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό και σε άλλα παιδάκια. Πάντα με την ίδια μέθοδο. Σαν παιγνίδι.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Ποτέ δεν συγχώρεσα τους γονείς μου που φάνηκαν τόσο εγκληματικά αφελείς. Πώς ήταν δυνατόν να εμπιστεύονται τα παιδιά τους σ’ έναν ξένο;
«Μα δεν φαινόταν με τίποτα» έλεγε η μαμά μου.
Λες και έπρεπε να το γράφει στο κούτελό του. Φάνηκα τυχερή μέσα στη φρίκη που έζησα και δεν μου έκανε περισσότερο κακό. Όμως η ψυχή μου σημαδεύτηκε για πάντα. Απέκτησα φοβίες, άγχος, υπέφερα για χρόνια από αϋπνίες. Είχα ενοχές που δεν μίλησα αμέσως.
Χρειάστηκα χρόνια ψυχοθεραπείας για να μπορέσω να λειτουργήσω σε μια σχέση και να νιώσω ασφαλής . Γιατί το χειρότερο απ’ολα ήταν ότι έγινα καχύποπτη και δεν εμπιστευόμουν πια κανέναν.
Ο άνθρωπος αυτός μου έκλεψε τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια. Η μάλλον τα μαγάρισε. Μπήκε στον κόσμο μου που ήταν γεμάτος Μίκυ Μάους και κούκλες κι έφερε θλίψη και τρόμο.
Ο ψυχολόγος μου εξήγησε ότι οι παιδεραστές ακολουθούν συγκεκριμένο μοτίβο. Δημιουργούν επίτηδες αμφιβολίες στο παιδί ώστε να μην ξέρει αν πρέπει να μιλήσει στους γονείς του. Σε μένα παρουσίαζε τις αισχρές πράξεις του σαν ένα αθώο παιγνίδι. Κι ενώ το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι μου κάνει κακά πράγματα, δεν ήξερα αν ήταν η ιδέα μου ή όχι.
Τώρα πια, μητέρα και ‘γω, δεν θα αφήσω το παιδί μου απ’ τα μάτια μου. Εκεί έξω κυκλοφορούν πολλά τέρατα έτοιμα να κατασπαράξουν την παιδική αθωότητα. Και τα τέρατα να ξέρετε δεν έχουν κέρατα και σουβλερά δόντια όπως στα παραμύθια. Μπορεί να φοράνε προβιά προβάτου και να έχουν την όψη ενός γλυκύτατου “παππού”».
Αυτή είναι η ιστορία της φίλης μου της Μελίνας, όπως μου τη διηγήθηκε η ίδια. Τα ονόματα έχουν αλλαχτεί για ευνόητους λόγους.