Η ανάσα του έβγαινε γρήγορα, ακανόνιστα, ενώ ανέβαινε τα σκαλοπάτια… Στο χέρι του κρατούσε σφιχτά τη χάρτινη σακούλα, μην μπορώντας να σκεφτεί τίποτε άλλο, παρά το περιεχόμενό της! Έφτασε στην πόρτα του. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα εκεί, ακίνητος, προσπαθώντας να ελέγξει την αναπνοή του και τον οξύ πόνο που ένιωθε στο στομάχι. Κατάπιε, ξερόβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του, σα να ήθελε να προετοιμαστεί για κάποιο λογίδριο, και έβαλε το κλειδί στην κλειδαριά. Άνοιξε… Μπήκε μέσα.
«Μαρία;» είπε μετά από ένα δισταγμό.
«Στην κουζίνα!» άκουσε τη χαρούμενη φωνή της… Τόσο χαρούμενη, γεμάτη προσμονή να τον δει! Κι εκείνος ήθελε να τη δει… Τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήταν ό,τι καλύτερο του είχε συμβεί! Τόσο που δεν μπορούσε να πιστέψει στην τύχη του να βρει τέτοια γυναίκα να μοιραστεί τη ζωή τ…
Όχι! Δεν έπρεπε να τα σκέφτεται αυτά! Όχι τώρα! Ήταν αποφασισμένος! Έπρεπε να είναι! Έσφιξε τη σακούλα ακόμα περισσότερο και προχώρησε στην κουζίνα! Αργά, βασανιστικά για τον ίδιο, έφτασε και την είδε… Λεπτή και ταυτόχρονα λεπτεπίλεπτη, με τα μαλλάκια της μαζεμένα κότσο, να μαγειρεύει για να φάνε και γυρίζοντας να του χαμογελά και να λάμπει το πρόσωπό της, κάνοντας την καρδιά του για άλλη μια φορά να χτυπά δυνατά.
«Τι κάνεις αγάπη μου;» του είπε ανέμελα.
Εκείνος μάζεψε όσο κουράγιο του είχε μείνει, πριν εξαφανιστεί κι αυτό.
«Π… Πρέπει να μιλήσουμε…»
Εκείνη άφησε την κουτάλα με την οποία ανακάτευε μανιωδώς το ριζότο και τον κοίταξε σοβαρή.
«Συμβαίνει κάτι;»
«Κάτσε»
«Μα το ριζότο…»
«Κάτσε σε παρακαλώ!» είπε ήρεμα, αλλά αποφασιστικά.
Εκείνη υπάκουσε και κάθισε, αφού έσβησε το μάτι της κουζίνας.
«Τι είναι αγάπη μου;» είπε, κάνοντας μία προσπάθεια να χαμογελάσει.
Εκείνος, με τρεμάμενα χέρια, έβγαλε το όπλο από την χάρτινη σακούλα. Το πρόσωπο της Μαρίας σοβάρεψε, αλλά δεν είχε ίχνος έκπληξης ή τρόμου… Έμοιαζε να το περίμενε ότι αυτό θα συμβεί. Έμοιαζε να είναι έτοιμη από καιρό. Έμεινε εκεί, να κοιτάζει κάτω, ενώ εκείνος ύψωσε το πιστόλι, ελάχιστα χιλιοστά από το μέτωπό της.
«Κοίταξέ με!» της είπε, αλλά ο ήχος που έβγαλε έμοιαζε περισσότερο με άναρθρες κραυγές, καθώς το συνονθύλευμα από σάλια και δάκρυα ανακατεύονταν μαζί με την ομιλία του. Όμως εκείνη, έκανε όχι με το κεφάλι…
«Κάν’ το…» του είπε απλά.
Τα δευτερόλεπτα που πέρασαν, ήταν σα να είχε σταματήσει ο χρόνος. Δεν ήταν απλώς σαν αιώνας, ήταν σα να μην υπάρχει τίποτα πριν και τίποτα μετά από αυτό. Έπρεπε να το κάνει! Μόνο έτσι θα ήταν σίγουρος! Αλλά αν έκανε λάθος; Όχι… Δεν μπορεί να έκανε λάθος! Του το είπε μόνη της! «Κάν’ το» του είπε! Άρα είχε δίκιο! Όμως αν είχε όντως δίκιο, θα ήταν το τέλος! Τα πάντα θα κατέρρεαν γι’ αυτόν! Πώς θα ζούσε μετά ο ίδιος; Έπρεπε να διαλέξει… Μία ζωή μέσα σε ένα σύννεφο, που όμως μπορεί να μην ήταν αληθινό, ή μία ζωή στο απόλυτο σκοτάδι και τη δυστυχία;
Ο ήχος του όπλου που εκπυρσοκροτούσε, έσπασε την εκκωφαντική σιωπή στο χώρο. Η Μαρία ήταν ακόμα εκεί… Άθικτη… Η σφαίρα την είχε διαπεράσει, χωρίς να την βλάψει. Εκείνος, μόλις μπόρεσε να συνέλθει από αυτό που έβλεπε, κοίταξε πίσω της και είδε την τρύπα που είχε κάνει η σφαίρα στον τοίχο.
«Θεέ μου!…»
Εκείνη τελικά σήκωσε το βλέμμα και τον κοίταξε κλαίγοντας.
«Ιάσωνα…»
«Μη με κοιτάς!» φώναξε αυτός γυρνώντας το βλέμμα από την άλλη… «Δεν υπάρχεις! Θεέ μου, δεν υπάρχεις! Είμαι τρελός!»
«Ιάσωνα…»
«Τόσα χρόνια! Τόσα χρόνια εγώ είμαι ευτυχισμένος, πλέω σε πελάγη ευτυχίας κι εσύ δεν υπάρχεις! Δεν βγήκες ποτέ από εδώ μέσα, δε μεγάλωσες ούτε μέρα κι εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ πότε και πώς εμφανίστηκες εδώ! Αλλά απλά εσύ δεν υπάρχεις!»
«Υπάρχω για σένα!»
«Όχι στην πραγματικότητα!»
«Έχει σημασία; Ποια είναι η πραγματικότητα Ιάσωνα; Αυτή που είναι για όλους, που ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να επιβιώσει μέσα της, ή αυτή που φτιάχνεις εσύ για τον εαυτό σου; Το είπες μόνος σου, είσαι ευτυχισμένος! Με αγαπάς και σ’ αγαπάω! Τι σημασία έχει αν εγώ υπάρχω μόνο για σένα;»
Εξουθενωμένος, άφησε τον εαυτό του να πέσει στον καναπέ.
«Είμαι τρελός…»
«Σταμάτα να το λες αυτό!»
Γύρισε και την κοίταξε.
«Οι συνάδελφοί μου στη δουλειά με βλέπουν χαρούμενο. Με ρωτούν για σένα, εύχονται οι κοπέλες και οι γυναίκες τους να ήταν τόσο καλές όσο εσύ! Με είχες κάνει να πιστέψω πως υπάρχει όντως ευτυχία και για μένα, πράγμα ανήκουστο πριν από μερικά χρόνια!»
Εκείνη σηκώθηκε, πήγε κοντά του και κάθισε στα πόδια του και τον χάιδεψε τρυφερά στο στήθος.
«Είμαι εδώ αγάπη μου… Τι παραπάνω θες;»
Σκέφτηκε λίγο.
«Λογική!»
«Στη λογική όμως όπως εσύ την εννοείς, δεν υπάρχω εγώ. Είχες δίκιο, υπάρχει ευτυχία για σένα! Και αυτή είμαι εγώ!»
Την κοίταξε ξανά… Έντονα, με μάτια υγρά από τα δάκρυα που πάλευαν ν’ ανέβουν στις κόρες των ματιών του. Είχε δίκιο… Στη λογική, στη ζωή όπως την ήξερε, δεν υπήρχε εκείνη. Και αυτή ήταν το μοναδικό πράγμα που τον έκανε να χαμογελάει ξανά, μετά από πολύ καιρό. Δεν χρειάστηκε πάνω από δύο δευτερόλεπτα για να πάρει την απόφασή του. Της χαμογέλασε ξανά κι εκείνη του το ανταπέδωσε, με εκείνο το χαμόγελο που συνήθιζε, όταν όλα ήταν καλά. Όταν τα έκανε εκείνη να είναι όλα όπως πρέπει!
«Πάμε…» της είπε ήρεμα.
Εκείνη ένευσε καταφατικά χαμογελώντας. Την έσφιξε επάνω του, τόσο που μπορούσε να νιώσει το χτύπο της καρδιάς της. Ναι ρε φίλε, ήταν αληθινή! Αφού μπορούσε να τη νιώσει! Και αν δεν ήταν, προτιμούσε να φύγει μαζί της, σε ένα κόσμο που θα είναι αληθινός μόνο για τους δυο τους. Έστρεψε το πιστόλι στον κρόταφό του και τράβηξε αποφασιστικά τη σκανδάλη, την ώρα που τη φιλούσε.
Η αστυνομία δεν μπορούσε να βγάλει άκρη. Οι γείτονες μιλούσαν για δύο πυροβολισμούς. Και όντως, η μία σφαίρα είχε τρυπήσει τον τοίχο και η άλλη το κεφάλι του πτώματος. Θα ήταν μια απλή υπόθεση αυτοκτονίας αν δεν υπήρχε ο δεύτερος πυροβολισμός. Οι αστυνομικοί φορούσαν μάσκες και γάντια για να μην πειράξουν τα στοιχεία. Ήταν όμως δύσκολο ακόμα και να βρουν στοιχεία, καθώς το διαμέρισμα έμοιαζε να έχει να καθαριστεί πολλά χρόνια. Σκουπίδια ανακατεμένα με σκόνη και δυο τρεις ποντικοί που είχαν εμφανιστεί ξανά, αφού πρώτα είχαν τρομάξει από τους πυροβολισμούς. Στην κουζίνα, ανάμεσα στις βρώμικες καρέκλες, το ψυγείο που δεν λειτουργούσε και τις άδειες συσκευασίες από έτοιμο φαγητό, ένα μισοτελειωμένο ριζότο δέσποζε στο μοναδικό καθαρό τηγάνι…
BluezGuest