Την ιστορία αφηγείται η Νίκη Τσακίρη. Πατήστε Play για να την ακούσετε.
Τι να σου πω κυρ-ψυχολόγε μου; Όλα ξεκίνησαν από το σχολείο. Ξέρεις, το σχολείο μας είναι μεικτό. Δεν πηγαίνουν μόνο αχινοί εκεί, αλλά διάφορα ζώα της θάλασσας. Μπορώ να σου μιλάω στον ενικό, ε κυρ-ψυχολόγε μου; Ωραία! Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν στο σχολείο, όπως σου είπα και πριν. Στην τάξη ήμασταν πέντε αχινοί, δύο καβουράκια, έξι χταποδάκια και τρεις αστερίες. Να σου πω τα ονόματα; Όλων τα ξέρω! Όχι; Καλά εντάξει, θα τα μάθεις στην πορεία! Μα τι ωραία που είναι εδώ! Πολύ μου αρέσει! Τον πιο βολικό βράχο για ξάπλες έχεις βρει! Και το τοπίο καταπληκτικό! Έχει κι ανθρώπους να χαζεύεις στο βάθος! Πολύ ωραία είναι!
Να συγκεντρωθώ ε; Ναι, έχεις δίκιο, αφαιρούμαι συχνά, μου το λένε αυτό. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν από το σχολείο. Σαράντα φορές στο είπα αυτό, το μάθαμε, όλα ξεκίνησαν από το σχολείο! Ναι, συγκεντρώνομαι! Όπως ξέρεις, οι αχινοί συνήθως είμαστε μαύροι. Βγαίνουμε και σε άλλα χρώματα λέει ο μπαμπάς που έχει ταξιδέψει πολύ. Εμείς τα αρσενικά έχουμε μακριά αγκάθια και πάντα έχουμε ένα χρώμα. Και τα θηλυκά έχουν λίγο πιο κοντά αγκάθια και τα βάφουν με μέικ-απ από την ώρα που γεννιούνται. Πάρε λίγο χρόνο τώρα και κοίτα με. Βλέπεις κάποια διαφορά με αυτά που σου είπα; Ναι, είμαι λίγο κοντούλης. Και τα αγκάθια μου έχουν χρώμα. Αλλά είμαι αγόρι! Περσούλα με φωνάζουν στο σχολείο οι άλλοι αχινοί. Όχι Πέρσι! Περσούλα και Σούλα για συντομία. Και η Άντυ, που είναι μια πανέμορφη αχινούλα, το άκουσε και γέλασε. Μου το κόλλησαν το Περσούλα…
Έκλαψα πολύ όταν ξεκίνησε αυτό. Η μαμά μου είπε ότι μπορεί να είμαι διαφορετικός, αλλά είμαι πολύ όμορφος και να τους γράψω όλους στα παλιά μου τα αγκάθια!
Το έκανα για λίγο αυτό, αλλά… Ααααχ! Επιτέλους φύσηξε! Τι ωραίο αεράκι είναι αυτό; Σου αρέσει ο αέρας; Α, δεν είσαι φαν ε; Στεγνώνουν τα πλοκάμια σου; Για να δω! Πωωω! Τι βεντουζάρες είναι αυτές! Ουάου! Γυμνάζεσαι; Ναι, να επανέλθω στο θέμα, συγγνώμη… Το κάνω αυτό, ξεχνιέμαι… Λοιπόν, το έκανα για λίγο που λες αυτό, τους αγνοούσα, αλλά κάποια στιγμή οι αχινοί έκαναν κόμμα με τους αστερίες και άρχισαν όλοι μαζί να με πειράζουν. Μάλιστα για κάποιο καιρό μου έβαζαν φύκια ή κοχύλια στ’ αγκάθια μου, λες και είμαι κορίτσι. Και Περσούλα και ό,τι άλλο θες με έλεγαν. Και κάποια στιγμή που δεν είχα άλλο κουράγιο να τους αντιμετωπίσω, μπήκε η Άντυ μπροστά και τους είπε να σταματήσουν. Ο Λένυ, ένας αστερίας πολύ ανεπτυγμένος για την ηλικία του, την έσπρωξε και της είπε ότι αν δεν κοιτάξει την δουλειά της, θα είναι το πρώτο του γεύμα όταν αποφοιτήσουμε.
Ήθελα πολύ να υπερασπιστώ την Άντυ, αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τα κότσια. Είμαι δειλός, το ξέρω. Η πιο όμορφη είναι η Άντυ! Και περιποιείται πολύ τον εαυτό της! Έχει τα πιο λαμπερά αγκάθια που έχεις δει ποτέ! Και κάθε μέρα φοράει διαφορετικό κοχύλι ή φύκι στα μαλλιά! Και είναι και πολύ έξυπνη, στο είπα αυτό κυρ-ψυχολόγε μου;
Μα τι αναπαυτικός βράχος είναι αυτός; Πολύ μου αρέσει! Μπορώ να έρχομαι και εκτός συναντήσεων; Μμμ, ναι, σωστά, έχεις κι άλλους πελάτες.
Τι άλλο θα ήθελα να σου πω; Δεν ξέρω κυρ-ψυχολόγε μου, έχω πολλά να σου πω και δεν ξέρω από που ν’ αρχίσω. Ρώτα με κάτι εσύ. Γιατί είμαι εδώ; Γιατί νιώθω ανίκανος πια. Δεν είμαι αχινός ολκής…
Για να καταλάβεις λίγο πώς το εννοώ και να μην βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα, κάτσε να σου εξηγήσω πέντε πράγματα. Δεν ξέρω πώς ήταν τα πράγματα στην δική σου εποχή, αλλά για να αποφοιτήσουμε από το σχολείο, πρέπει να φέρουμε εις πέρας κάποια πράγματα που έχουμε διδαχτεί. Παραδείγματος χάριν, τα καβούρια πρέπει να τσιμπήσουν, κατά προτίμηση, μικρό δάχτυλο ανθρώπινης πατούσας. Τα χταπόδια θα πρέπει να λούσουν με μελάνι κάποιον άνθρωπο ή για τα χταπόδια που θέλουν να ζουν πιο επικίνδυνα, να εκτοξεύσουν μελάνι στην μούρη μιας σμέρνας! Οι αστερίες έχουν μια πιο μακάβρια αποστολή, για εμάς τους αχινούς, πρέπει να φάνε έναν αχινό, αλλά ευτυχώς όχι κάποιον με τον οποίο πήγαν μαζί σχολείο. Γενικά δεν τρώμε τους συμμαθητές μας, όσο κι αν τους λιγουρευόμαστε. Εμείς τέλος, οι αχινοί, θα πρέπει να καθίσουμε κάτω από ανθρώπινη πατούσα.
Δεν πρέπει σώνει και ντε να φέρεις εις πέρας την αποστολή σου, αλλά «θα συνεκτιμηθεί ο ζήλος και η προσπάθεια του εκάστοτε μελλοντικού αποφοίτου!» , όπως έλεγε συνεχώς ο κύριος Μουστάκιας, ο δάσκαλός μας. Ναι, γαρίδα είναι! Τον είχατε κι εσείς; Αλήθεια; Καλά αυτός θα έπρεπε να έχει πεθάνει δύο χρόνια πριν! Σάψαλο είναι! Πλέον έχει ένα μουστάκι μόνο και το κέλυφός του είναι κατατσακισμένο. Πόσο χρονών είναι; Οχτώώώ; Οι γαρίδες δεν ζουν το πολύ μέχρι τα έξι; Γαριδομαθουσάλας μας βγήκε ο Μουστάκιας! Χαχαχα! Να συγκεντρωθώ, ναι… Έχεις δίκιο, ξεχνιέμαι…
Τέλος πάντων, όλοι κατάφεραν να αποφοιτήσουν φέρνοντας εις πέρας την αποστολή τους, εκτός από εμένα. Ναι, το ξέρω ότι δεν είναι απαραίτητο να τα καταφέρεις ντε και καλά, αλλά όλοι από την τάξη μου τα κατάφεραν εκτός από μένα. Τόσες πατούσες έχουν πλησιάσει, καμία δεν με πάτησε. Κι αυτό με θλίβει γιατί τελειώνει η σεζόν της πατούσας και θα μείνω απάτητος για τουλάχιστον έξι μήνες. Τι ζωή είναι αυτή; Ναι, το ξέρω πως υπάρχουν αχινοί που δεν τους έχουν πατήσει μια ολόκληρη ζωή. Αυτό όμως δεν μου λέει κάτι… Δεν ξέρω κυρ- ψυχολόγε μου, νιώθω πραγματικά ανίκανος ώρες ώρες. Σκέφτομαι κι αυτά που μου έλεγαν στο σχολείο, που μοιάζω με κορίτσι, που είμαι λίγο κοντούλης, που, που, που… Ε, και με παίρνει από κάτω.
Θα ήθελα να έχω μακρύτερα αγκάθια, να φέρω εις πέρας την αποστολή μου και κάποια μέρα, να πάω μπροστά στην Άντυ, με δέκα αγκάθια λιγότερα και να της πω «κοίτα! Για σένα ξέκανα όλες αυτές τις πατούσες!», να παντρευτούμε και να κάνουμε δεκάδες αχινάκια που θα της μοιάζουν όλα!
Ναι, δεν έχεις κι άδικο, δεν είναι αργά γι’ αυτό. Μπορεί ακόμα να συμβεί. Τέλειωσε κιόλας η ώρα ε; Κρίμα και τα λέγαμε τόσο ωραία! Εντάξει κυρ-ψυχολόγε μου. Τα λέμε πάλι την επόμενη Πέμπτη; Εντάξει, εντάξει! Σ’ ευχαριστώ! Εις το επανιδείν!
Νίκη Τσακίρη