Thebluez

TW : Αναφορά διατροφικών διαταραχών

Γράφω και σβήνω, γράφω και σβήνω. Αυτό κάνω και δεν ξέρω και αν ο τίτλος είναι κατάλληλος ή αν είμαι και εγώ κατάλληλη να μιλήσω για αυτό. Μόνο την εμπειρία μου θα γράψω, μπας και αφυπνίσω κάποιον, αφού εγώ η ίδια δεν μπορώ να αφυπνίσω τον εαυτό μου.

Η ιστορία ξεκινάει χρόνια πριν και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, στα 24. Φυσικά σε πολύ διαφορετικό στάδιο σε κάθε φάση. Θα αναρωτιέστε για τι πράγμα μιλάω. Μιλάω για μια εμμονή που δεν μιλάει κανείς ή τουλάχιστον δεν μιλάμε τόσο όσο θα έπρεπε και όσοι την ζουν, ντρέπονται να μιλήσουν για αυτήν. 

Από πολύ μικρή ηλικία ήμουν ένα παιδάκι παχουλό. Μην φανταστείτε κάτι υπερβολικό. Να ‘χα δέκα κιλάκια παραπάνω, που φυσικά όταν είσαι παιδάκι μοιάζουν χαριτωμένα. Ε, σε εμένα δεν έμοιαζαν. Ίσα ίσα που ήμουν το επίκεντρο στον χλευασμό. Στο σχολείο, οι φορές που είχα αποκαλεστεί ως “η χοντρή”, ήταν αμέτρητες. Πόσες φορές είχα χάσει μέρες μαθημάτων μην θέλοντας να πάω σχολείο… Πόσες μέρες ένιωθα ανασφαλής και το σχολικό περιβάλλον έμοιαζε μη ασφαλές… Πήγαινα και με έπιανε η καρδιά μου, είχα ένα βάρος. Σήμερα, ως μεγάλη, θα έλεγα πως κατά κάποιο τρόπο με έπιαναν κρίσεις πανικού σε αυτό το περιβάλλον. Τότε φυσικά όλοι είχαν άγνοια αυτής της ορολογίας. Και όχι μόνο. Σήμερα αυτό που γινόταν στο σχολικό περιβάλλον, θα το ονομάζαμε μπούλινγκ. Και πόσες φορές είχα παραπονεθεί σε διευθύντρια και εκπαιδευτικούς για την κατάσταση… ξέρετε την απάντηση ε; «Παιδιά είναι». Με αυτήν την φράση προσπεράσαμε εκφοβισμούς και εκφοβισμούς.

Φυσικά στο σπίτι υπήρχε πλήρης ενημέρωση για το τι συνέβαινε. Οι γονείς μου είχαν επέμβει πολλάκις στο σχολικό περιβάλλον. Κάποια στιγμή άρχισα και συνεδρίες με παιδοψυχολόγο. Ξέρετε, όταν οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται τον ψυχολόγο δεν κάνουν κάτι για να πάνε σε αυτόν, στο τέλος πάνε εκείνοι που κάποιοι άλλοι τους γέμισαν με κενά και ανασφάλειες.

Στο σπίτι, η αλήθεια είναι πως σωστή διατροφή δεν υπήρχε. Μεγάλωσα με την γιαγιά και τον παππού σε ένα περιβάλλον με αρκετό φαγητό και αγάπη. Φαγητό τηγανητό, φαγητό παχυντικό, φαγητό κακό κάποιες φορές. Όχι ως προς την ποιότητα των πρώτων υλών, μιας και ζώντας στο χωριό είχαμε τα πάντα κυριολεκτικά από την φύση. Ακόμα όμως και στο σπίτι της οικογένειας, η διατροφή δεν ήταν ισορροπημένη, μιας και το έτοιμο φαγητό ήταν κάτι το σύνηθες.

Μετά τον παιδοψυχολόγο, ήρθε η διατροφολόγος. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Θυμάμαι έκτη δημοτικού η ζυγαριά να δείχνει 63 κιλά. Έχω χρόνια να υπάρξω 63 κιλά. Τότε δεν καταλάβαινα το νούμερο αυτό. Το μόνο που ήξερα ήταν πως πρέπει να αδυνατήσω. Η διατροφολόγος δεν ήταν και πολύ χαρούμενη, όταν μετά από δυο εβδομάδας είχα χάσει μόνο ενάμιση κιλό. Φυσικά η κατάληξη της συνεδρίας ήταν τα κλάματα και φαγητό και άλλο φαγητό και δεν με ένοιαζε τίποτα.

Ο καιρός περνούσε, με εμένα να παραμένω η χοντρή. Μέχρι και ο παππούς μου είχε σχολιάσει πως «αν συνεχίσεις έτσι, δεν σε βλέπω καλά». Μια άλλην φορά, η γειτόνισσα που ποτέ δεν ρώτησα την γνώμη της, ζούμπηξε την κοιλιά μου και με ρώτησε «τι είναι αυτά;». Μέχρι και σε ένα πάρτι που είχα πάει, Τρίτη γυμνασίου, είχα προσπαθήσει να δείχνω όμορφη και χάρηκα όταν ένας συμμαθητής μου σχολίασε πως θα μπορούσα να είμαι μοντέλο, ΑΝ έχανα μερικά κιλά.

Αυτή η λούπα συνεχίστηκε. Μετά το σχολείο, για διάφορους οικονομικούς λόγους, δεν πήγα ποτέ στην σχολή που πέρασα, αν και ήθελα τόσο πολύ να φύγω από την μικρή κοινωνία που ζούσα. Έπρεπε να βρω μια δουλειά για επιβίωση. Πιάνω την πρώτη μου δουλειά στο αεροδρόμιο, στο τσεκ-ιν και μέχρι τέλος σεζόν, βλέπω αγγελία σε μεγάλη γνωστή αεροπορική της Ελλάδας, πως ζητάνε πληρώματα. Με μεγάλη χαρά ανοίγω την αγγελία και βλέπω στις προδιαγραφές, ύψος άνω των 1.65, που το ξεπερνούσα και βάρος δέκα κιλά κάτω από το ύψος, που φυσικά δεν το είχα ποτέ!

Ανεβαίνω στην ζυγαριά 70 κιλά. Κατεβαίνω και ξανά ανεβαίνω. Έπρεπε να χάσω δεκατρία κιλά για να φτάσω το επιθυμητό νούμερο και είχα τρεις μήνες για την πολυπόθητη συνέντευξη. Δυστυχώς έχασα μόνο τα δέκα, ευτυχώς λέω τώρα, γιατί γλίτωσα. Ή έτσι νομίζω. Προφανώς και κόπηκα στην συνέντευξη την στιγμή που ανέβηκα στην ζυγαριά.

Με το πέρασμα του καιρού και με πολύ κλάμα για αυτήν την χαμένη ευκαιρία, πάω σε σχολή αεροσυνοδών, όπου καταφέρνω να χάσω πολύ περισσότερο από αυτό που χρειαζόταν. Η χαρά που είχα όταν αγόραζα XS δεν περιγράφεται! Άλλαξα όλα μου τα ρούχα! Και για να μην αναρωτιέστε πώς τα έχασα, θα πω με σωστή διατροφή και πολύ περπάτημα. Πολλά χιλιόμετρα την μέρα!

Ο γολγοθάς ξεκίνησε μετά το χάσιμο των κιλών. Εμμονή! Εμμονή τι θα φάω, πώς θα το φάω, αν φάω κάτι παραπάνω τι θα κάνω… Ανασφάλειες περισσότερες από όσες πριν. Είχα ό,τι πάντα ονειρεύτηκα και το μέσα μου ήταν σε σύγκρουση. Μια δουλειά γεμάτη ταξίδια και διαμονή στο εξωτερικό, καλοπληρωμένη και αργότερα το δικό μου σπίτι. Για την κοινωνία που ζούμε, φαίνομαι ως το κορίτσι που τα έχει όλα στρωμένα.

Το παράλογο ήταν πως όταν γυρνούσα στο πατρικό μου, άκουγα το «πώς είσαι έτσι; Φάε κάτι!». Στην αρχή δεν φαντάζεστε πόσο χαιρόμουν! Λέω ναι! Ναι! Τα κατάφερα… άκουγα από όλους ποσό αδύνατη είμαι και πως δεν πρέπει να χάσω άλλο. Από ανθρώπους που κάποτε σχολίαζαν το βάρος μου με έναν τρόπο τελείως διαφορετικό. Τι ηλίθιοι που είμαστε οι άνθρωποι και πόσο μάλλον εγώ, που χαιρόμουν με την νέα κριτική…

Την ίδια περίοδο αποφάσισα να χτίσω σώμα. Ήμουν στρατιώτης στο γυμναστήριο και στην διατροφή. Χωρίς δικαιολογία, θα πω πως τα γονίδιά παίζουν μεγάλο ρόλο. Δεν είμαι φτιαγμένη για μεγάλο κώλο και κοιλιακούς. Θα έπρεπε να παραμείνω απλά αδύνατη. Ήμουν και είμαι πολύ καλή στο αερόβιο και αυτό χαιρόμουν. Μαντέψτε! Ο γυμναστής μου δεν ήταν ικανοποιημένος με αυτό. Αν ήθελα να φτιάξω σώμα, έπρεπε να κόψω εντελώς την ζάχαρη και πολλά άλλα. Ακόμα μεγαλύτερη στέρηση. Και προσπάθησα. Ε, λοιπόν τίποτα! Και ευτυχώς για πρώτη φορά δεν με ένοιαζε και αυτό γιατί η ζυγαριά παρέμενε σταθερή στα χαμηλά κιλά.

Αξέχαστα, έκανα διάδρομο και ο προπονητής μου είπε να κάνω steps, όταν ρώτησα γιατί, η απάντηση ήταν, γιατί έτσι θα κάνω μεγάλο κώλο. Άρα, αυτό που για μια φορά απολάμβανα, δεν απέδιδε στις προδιαγραφές των γυμναστηριακών τύπων.

Σύντομα έπαψα να χαίρομαι πολλά. Και ως σήμερα το ίδιο. Αποφεύγω τραπέζια και εξόδους, μην τυχόν και φάω και ξεφύγω και αν αυτό συμβεί, η βουλιμία είναι εκεί να μου κάνει πατ πατ στην πλάτη. Δεν ξέρω αν ο εμετός είναι τα συναισθήματα ή το φαγητό, αλλά είναι άρρωστο και εξαντλητικό να σκέφτομαι από το πρώτο άνοιγμα των ματιών μου το πρωί το τι θα φάω, πώς θα το φάω, να ζυγίζω το φαγητό και να μετράω θερμίδες. Είναι άρρωστες όλες αυτές οι φωτογραφίες των σούπερ μοντέλων με τις τέλειες κοιλιές, ενώ εγώ στην μέση της ημέρας έχω μια κοιλιά εγκύου τριών μηνών. Είναι άρρωστη η πλύση εγκεφάλου που γίνεται από τα δήθεν πρότυπα. Είναι άρρωστο να μισούμε τους εαυτούς μας και να μας φτάνουμε στα άκρα.

Είμαι ευγνώμων που αναγνωρίζω το πρόβλημά μου. Δεν είμαι όμως περήφανη που όταν παίρνω δυο-τρία κιλά, τρέχω στην διατροφολόγο, μην μπορώντας να χαρώ τίποτα. Υποφέρω που οι βουλιμίες μου κρατάνε το χέρι πολλές φορές. Είναι λυπηρό που η μεζούρα είναι δίπλα στο κομοδίνο μου και ο θερμιδομετρητής στα αγαπημένα μου. Είναι λυπηρό που ψάχνουμε την ισορροπία με λάθους τρόπους. Ή μάλλον την χάνουμε με τους λάθος. Είμαι σίγουρη πως εκεί έξω υπάρχουν πολλά κορίτσια και γιατί όχι και αγόρια σαν εμένα.

Αν αυτό το διαβάζουν άνθρωποι που ενδεχομένως υποφέρουν σαν και εμένα από διατροφικές διαταραχές, θα πω μονάχα ψάξτε θεραπεία. Αξίζουμε να θεραπευτούμε. Να ηρεμήσουμε το μέσα μας. Κάποιες φορές θα κοιμίζουμε τον δράκο και άλλοτε θα ξυπνάει. Και είναι εντάξει να ξυπνάει, αρκεί να ξέρουμε πώς να τον καλμάρουμε ξανά.