Τι κάθεσαι εκεί; Ε; Χαζεύεις τα κύματα που διαδέχονται το ένα το άλλο και ταξιδεύεις; Τι κάνεις; Όνειρα; Πάλι; Πάλι… Πάλι σκέφτεσαι πως δεν έχεις πάει ακόμα στην Βενετία, να περιδιαβείς μέσα απ’ τις γόνδολες την πόλη. Πάλι σκέφτεσαι πως τελικά δεν έκανες εκείνο το ταξίδι με τραίνο ανά την Ευρώπη. Πάλι σκέφτεσαι πως το όνειρό σου ήταν να ταξιδέψεις τόσο πολύ ανά τον κόσμο, που το σπίτι σου θα ήταν πια ένα ξενοδοχείο, μία ανάπαυλα προσωρινή απ’ τον επόμενο προορισμό.
Πόσες ώρες έχεις ξοδέψει από την ζωή σου βλέποντας τις εκπομπές μ’ αυτούς που γυρίζουν τον κόσμο; Ξέρεις βαθιά μέσα σου, πως τους απεχθάνεσαι αυτούς τους ανθρώπους γιατί τους ζηλεύεις. Ζουν το όνειρό σου, την ζωή που ΕΣΥ θα έπρεπε να έχεις. Όχι αυτοί, εσύ έπρεπε να ταξιδεύεις και να βλέπεις όλα αυτά τα τοπία, να μιλάς με τόσους ανθρώπους, να δοκιμάζεις όλα εκείνα τα φαγητά.
Γιατί, το άλλο; Που θα έπρεπε να είσαι σε μία αίθουσα συνεδριάσεων με σοβαρούς κοστουμάτους γύρω σου και να τους βομβαρδίζεις με πληροφορίες και εν τέλει να τους κερδίζεις με την αυτοπεποίθησή σου και την ευφράδεια του λόγου σου; Να περνάς τους διαδρόμους της εταιρείας και ο κόσμος να σε κοιτά με δέος. Να μπαίνεις στο γραφείο σου, που έχει μέγεθος γκαρσονιέρας και να κοιτάς τους υπόλοιπους μέσα από τους γυάλινους τοίχους. Και να κάνεις τόσο μα τόσο σημαντική δουλειά, που κανείς δεν θα σε ενοχλεί! Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι;
Και μετά από πολλές ώρες εργασίας θα γυρνούσες στο σπίτι, σε έναν σύντροφο που θα σε καταλάβαινε, θα σε αγαπούσε και θα σε εκτιμούσε. Θα σου είχε έτοιμο ένα ποτήρι κρασί, το φαγητό να σιγοψήνεται και την μπανιέρα να είναι έτοιμη να σε υποδεχτεί και να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο κορμάκι σου.
Και θα ήξερες πολύ κόσμο! Όλοι θα χαίρονταν να συνομιλούν μαζί σου, όλοι θα άδειαζαν το πρόγραμμά τους για να συναντηθείτε. Κι εσύ θα ήσουν τόσο ευχάριστη, τόσο “to the point” σε κάθε κουβέντα, θα έδινες τόσο καλές συμβουλές! Κι αργότερα, όταν θα έκανες τρία ή τέσσερα παιδιά, θα ήσουν εκεί για όλα τους. Με το καθένα θα είχες ξεχωριστό δέσιμο. Κανένα δεν θα ζήλευε το άλλο και θα υπήρχε μία αρμονία. Και θα μεγάλωναν λιγάκι και θα πηγαίνατε ταξίδια. Αχ, πόσο σου αρέσουν τα ταξίδια…!
Τι κάθεσαι μωρέ εκεί; Όλο κάθεσαι να χαζεύεις τα κύματα να διαδέχονται το ένα το άλλο και να ονειρεύεσαι τις ζωές που δεν έζησες. Ξεκίνα με κάτι από αυτά. Με το πιο απλό. Το ταξίδι στην Βενετία που τόσο θέλεις. Πήγαινε σε ένα έθνικ εστιατόριο και ταξίδεψε έτσι στις γεύσεις του κόσμου. Τι κάθεσαι και νοσταλγείς τα όνειρα που κάνεις; Σήκω, οργάνωσε, συμμάζεψε, πράξε. Και μετά ξαναέλα μια βόλτα εδώ, στην παραλία σου, να χαζέψεις τα κύματα, να κάνεις κι άλλα όνειρα. Μην μένεις στη ζωή που δεν έζησες, προχώρα την ζωή που ζεις.
Νίκη Τσακίρη