Κάποιες φορές, σίγουρα θα σας έχει συμβεί, το χιούμορ δεν εκτιμάται τα μέγιστα, ο αυτοσαρκασμός δεν ξεδιπλώνει το μεγαλείο του και το αποτέλεσμα εκτός από «δραματικά» αστείο, εξελίσσεται τελικά σε μια ιστορία που διηγείσαι σε φίλους και κλαις από τα γέλια!
Θα σας εκμυστηρευτώ την ιστορία με το μικρό, μαύρο φόρεμα και ένα ραντεβού ονείρων, ένα ραντεβού που πάντα ήθελα!
Ο κωδικός όνομα «Χέλης», έτσι θα τον αναφέρω, μου άρεσε πολύ! Έμπαινα στον χώρο γκράντε, με ύφος εκατό καρδιναλίων και προσμένοντας το χιούμορ να «σπάσει» τον πάγο και ο «Χέλης» να κάνει την κίνησή του, να μου ζητήσει δηλαδή να βγούμε. Το χιούμορ μου έσπασε τον πάγο τελικά, αλλά η κατάσταση ξέφευγε σε φιλικό επίπεδο και έτσι είπα λίγο το «γκράντε» να το κάνω «νιάου», να δώσω μια ώθηση, ένα «boost» τέλος πάντων. Δεν ξέρω τελικά αν βοήθησε το γατίσιο (not) βλέμμα μου, ή το ντύσιμο μου (γκούχου γκούχου) αλλά η πολυπόθητη πρόταση έγινε. Ήταν γεγονός! Το βράδυ θα βγαίναμε για φαγητό!
Όπως καταλαβαίνετε και νιώθετε, αγχώθηκα. Τι θα βάλω; Πώς θα φτιάξω τα μαλλιά μου; Να τσιμπήσω κάτι πριν βγούμε; Τι να πω, τι να μην πω; Θεέ μου, βοήθεια! Και όπου βοήθεια, σημαίνει φίλοι!
Έγιναν τα σχετικά τηλέφωνα, διότι εκείνη την εποχή δεν είχαμε βιντεοκλήσεις (υπολογίστε ηλικίες) και οι φίλες ήρθαν σπίτι μου να με συμβουλέψουν στυλιστικά. Αδειάσαμε μια ντουλάπα και δυο παπουτσοθήκες και τελικά εκείνες, εκείνες το τονίζω (!) συμφώνησαν στο μαύρο, μικρό μου φόρεμα. Μια μικρή παρένθεση. Το μαύρο, μικρό φόρεμα είναι «άχαστο» (σε ηλικίες συγκεκριμένες που μπορούν να το υποστηρίξουν). Τότε λοιπόν, εκείνο τον καιρό, που η ηλικία συνάδει με το σώμα, το υποστήριζα. Τουλάχιστον έτσι πίστευα!
Έρχεται ο «Χέλης» να με πάρει με το αυτοκίνητο, βγαίνω Jenifer Lopez με μαλλιά σε κίνηση και ύφος “τώρα θα βγω στην σκήνη”, φόρεμα ένα με το δέρμα, κοντό και τσιτωμένο όσο δεν πάει και δωδεκάποντη γόβα ασορτί! Ίδια γυναίκα δηλητήριο part 1 , 2 και 3 μαζί! Παθαίνουμε έρωτα ο ένας για τον άλλο, κεραυνοβόλο και ό,τι υπάρχει σε έρωτα και μου ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού να κάτσω. Το αυτοκίνητο χαμηλό, δεν θα πω μάρκα, ζορίζομαι διότι με την δωδεκάποντη έχω μετατραπεί σε «αλόγα» ή «καμηλοπάρδαλη» από σόι αλόγων, δεν ξέρω και δυστυχώς δεν υπολογίζω καλά σε ποιο σημείο θα πρέπει να κάνω το βαθύ κάθισμα πριν κάτσω στην θέση του συνοδηγού. Η πόρτα του συνοδηγού ευτυχώς κλείνει λίγο πριν ακουστεί ήχος σχισίματος!
Στο χρόνο που μεσολάβησε από την πόρτα μου, μέχρι να πάει ο «Χέλης» στην πόρτα του οδηγού, φύτρωσα μάτια πίσω μου, να καταλάβω πού έχω σκιστεί και σε τι βαθμό. Ο σβέρκος μου έστριψε σε σημείο που δεν ήξερα ότι μπορεί, βλέπε κοριτσάκι στον εξορκιστή, να βλεφαρίσει την πίσω μεριά του φορέματος που πιθανότατα είχε σκιστεί! Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος και εγώ καθόλου φίλη του! Προσπαθώντας να ξεχάσω, μαθαίνω στην διαδρομή πως θα φάμε σε ιταλικό και νιώθω από την μια λαχτάρα για pasta και από την άλλη ένα φόρεμα να φωνάζει “ΜΗΗΗΗ! Δεν χωράει ούτε νερό όρθιο!”.
Η πόρτα ανοίγει, βγαίνω αγέρωχη καβαλάρισσα, μοιραία γυναίκα με πόδι plus 12 σε ύψος, μην τα ξαναλέμε και χαμόγελο golden visa «γεια σας φτάσαμε» και τον «Χέλη» σταθερά δίπλα μου. Ακολουθώ τις κινήσεις του σαν σε σκακιέρα, προσπαθώντας να μην δει την πίσω πλευρά του φορέματος που νιώθω ότι “μπάζει” σε σημείο ακαθόριστο αλλά ενοχλητικό, προφανώς στο σημείο του σχισίματος. Την ώρα που ο πορτιέρης ανοίγει την πόρτα του εστιατορίου μπροστά μας, γυρνάω διακριτικά να δω την πλάτη και σε εκείνο ακριβώς το χρονικό σημείο, νομίζω όλοι οι Θεοί μάλλον, είχαν φτιάξει ποπ κορν και έλεγαν «Ας γελάσουμε τώρα με την Ελενίτσα». Ακολούθησε καταστροφή!
Καταραμένο σκαλάκι! Δεν το άξιζα! Ήμουν τόσο όμορφη! Δεν έπρεπε να γίνω ένα με την σαλάτα του απέναντι τραπεζιού! Ναι, ναι, καλά καταλάβατε και αν δεν καταλάβατε να σας το πω, στραμπούληξα πόδι στο σκαλάκι και έπεσα με το πρόσωπο θεαματικά στο τραπέζι του ζευγαριού, που κοιτούσε με απορία τι στην ευχή γυρεύω μες την σαλάτα τους! Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, το φόρεμα, ωωω Θεοί, το φόρεμα σκίστηκε ολοσχερώς μέχρι κάτω, σε σημείο που φάνηκε και ο ποπούλης! Κουρέλι και φόρεμα και νεύρα!
Ο «Χέλης» θαρρώ με αγάπησε ολοσχερώς όπως με είδε ημίγυμνη, αλλά όπως όλες οι σχέσεις έχουν καρμικά στοιχεία από την πολύ αρχή τους, έτσι και αυτή έγινε σαλάτα, όπως η φάτσα μου εκείνη την ημέρα. Σε άλλα νέα όλα καλά, εσείς;
Ελένη Ρέγγα