Thebluez

Μια ζωή στο κόκκινο. Από μικρή. Μαμά κόκκινη. Μπαμπάς κόκκινος. Φίλοι και συγγενείς κόκκινοι. Αναπόφευκτη η ένωση με αυτό το χρώμα.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου -και πιστέψτε με, έχω πολύ καλή μνήμη- θυμάμαι τον πατέρα μου καθισμένο στην πολυθρόνα του να διαβάζει εφημερίδες που είχαν απ’ έξω έντονα κόκκινα γράμματα. Όπως καταλαβαίνετε, ήμουν πολύ μικρή για να διαβάσω, αλλά τα χρώματα τα ήξερα και μου έκανε πολύ εντύπωση το πόσο έντονο ήταν. Κάθε μέρα, εποχή στην εποχή, χρόνο στο χρόνο, καθόταν σε εκείνη την πολυθρόνα και διάβαζε εφημερίδες με κόκκινα γράμματα. “Όταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις!” μου έλεγε.

Κάποια βράδια, αρκετά για να είμαι ειλικρινής, μαζεύονταν φίλοι και συγγενείς στο σπίτι και κάθονταν στο σαλόνι μπροστά από την τηλεόραση. Έβλεπαν κάτι ανθρώπους με κόκκινα ρούχα και φώναζαν κιόλας. Τι σκ@τ@ συνέβαινε, δεν μπορούσα να καταλάβω! Μιλάμε για φωνή όμως και ασταμάτητη χρήση όχι και τόσο ευγενικών λέξεων.

Και τα χρόνια πέρασαν. Και μεγάλωσα! Και στις εφημερίδες προστέθηκαν και κίτρινα γράμματα. Και πράσινα γράμματα. Και μαύρα. Άλλαξαν τα εξώφυλλα, άρχισα και εγώ σιγά σιγά να διαβάζω. Διάσπαρτα γράμματα στη αρχή, μετά λέξεις, μετά προτάσεις. Το κόκκινο πάντα κυριαρχούσε και εκτός από τις εφημερίδες, μπήκε και στη ντουλάπα μου. “Αυτό είναι δικό σου και αυτό της αδερφής σου!”, είπε ο πατέρας μου και έβγαλε από μια κόκκινη τσάντα δύο κόκκινα φούτερ και δύο κόκκινα κασκόλ. Περήφανος όταν μας είδε να τα φοράμε!

Και μεγαλώσαμε. Και στη ζωή μας μπήκε για τα καλά ο αθλητισμός. Καθαρά δική μας επιλογή! Και μπήκαν στη ζωή μας τα γήπεδα με τις αμέτρητες προπονήσεις και μπήκαν στη ζωή μας άτομα που ασχολούνταν με τον αθλητισμό, αλλά σε διαφορετικά αθλήματα και έτσι πηγαίναμε γήπεδο συνέχεια. Πότε ποδόσφαιρο, πότε μπάσκετ, πότε πόλο, πότε βόλεϊ κλπ. Και αρχίσαμε να διαβάζουμε εφημερίδες. Τις ίδιες με τον μπαμπά. Εκείνες με τα κόκκινα γράμματα. Και πότε πότε με τα κίτρινα και τα πράσινα και τα μαύρα. Και ήρθε η εποχή που ο μπαμπάς μας, μας ζήτησε να ντυθούμε στα κόκκινα και να πάμε μαζί του μια βόλτα. Κάπου στον Πειραιά είπε. Να δούμε την ομάδα!

Και μπήκε το μικρόβιο και φώλιασε στην καρδιά μας. Η ιεροτελεστία με τον μπαμπά. Κάθε εβδομάδα πηγαίναμε στον Πειραιά για να δούμε την ομάδα. Για χρόνια.

Μέχρι που εκείνος “έγινε αστέρι στον ουρανό” και τότε, τα κόκκινα φούτερ και τα κασκόλ βγήκαν για τα καλά από τις ντουλάπες. Μεγάλωσαν νούμερο και πλέον έχουν δική τους -σταθερή- θέση στο γήπεδο. Και φωνάζουν και βρίζουν και γίνονται ένα με τους υπόλοιπους κόκκινους που πανηγυρίζουν για τους κόκκινους που τρέχουν στο παρκέ ή στο χόρτο. Και λένε ύμνους και συνθήματα. Θυμώνουν με την αδικία και χαίρονται με την επιτυχία. Στηρίζουν τον αθλητισμό και όχι μόνο το χρώμα. Γιατί έτσι έμαθαν….

Γιατί μπορεί μια ζωή να ήταν κόκκινα όλα γύρω μας, όμως μάθαμε να εκτιμούμε και το πράσινο και το κίτρινο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα, γιατί όλα μαζί συνέβαλαν στον αθλητισμό. Ευγενής άμιλλα λέγεται. Τι κι αν έχουμε φίλους βαμμένους πράσινους ή συγγενείς βαμμένους κίτρινους. Αυτό είναι το ωραίο. Η μίξη! Να μαζευόμαστε όλοι μαζί και γίνεται παλέτα. Στην δικιά μας περίπτωση αθλητική!