Thebluez

Τετάρτη, Παρασκευή, Κυριακή. Ωράριο επισκεπτηρίου 13:00 – 13.30. Ούτε λεπτό παραπάνω.

Ξέρεις τι είναι να περιμένεις πίσω από μια τεράστια κλειστή πόρτα; Να προσπαθήσεις να αναγνωρίσεις τη σκιά από την ροζ μπλούζα της γραμματέως της μονάδας που θα έρθει να ανοίξει; Ξέρεις τι είναι να κάθεσαι υπομονετικά με σκυφτό το κεφάλι, αμίλητος, ενώ στην πραγματικότητα θες να ουρλιάξεις; Θες να σηκωθείς και να σπάσεις αυτή τη γ@@@@@νη πόρτα και να μπεις μέσα να πιάσεις το μωρό σου! Να το πάρεις αγκαλιά, γιατί τόσο καιρό δε σε αφήνουν. Θες να το φιλήσεις, αλλά δε σε αφήνουν. Θες να του μιλήσεις τρυφερά, αλλά δε σε αφήνουν…

Η μικρή μου πριγκίπισσα παρέμεινε στην μονάδα εντατικής νοσηλείας νεογνών, δεκαοκτώ ολόκληρες ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, έζησα όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν στον κόσμο.

Ζήλεια, όταν έβλεπα άλλους γονείς με το ειδικό καθισματάκι αυτοκινήτου γιατί παίρνανε εξιτήριο.

Παράπονο, για το πότε θα έρθει η δικιά μας η σειρά.

Μίσος, απέναντι σε κάθε μαία που φρόντιζε τη κόρη μου, ενώ θα έπρεπε να το κάνω εγώ!!!

Αγωνία, για την κάθε ενημέρωση από τους γιατρούς.

Πόνο, γιατί έβλεπα το κορίτσι μου μέσα σε ένα πλαστικό κουτί. Η πεταλούδα της αντιβίωσης κάθε φορά να αλλάζει μεριά, καθώς έσπαγαν οι μικροσκοπικές φλεβίτσες της.

Απορία, γιατί; Γιατί το παιδί μου είναι εδώ; Τι συμβαίνει;

Απέχθεια, για το σώμα μου που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την εγκυμοσύνη όπως έπρεπε.

Γέννησα στις 36 εβδομάδες και 3 ημέρες. Οριακά πρόωρη η μικρή. Το βάρος της ιδανικό για την ηλικία κύησης, 2.620 γρ. Μαγουλού όμως και μπαμπάτσικη! Χρειάστηκε λίγο διάχυτο οξυγόνο, καθώς παρουσίασε ταχύπνοια και αυτός ήταν ο λόγος που μπήκε στην μονάδα. Από την πρώτη στιγμή μου έλεγαν ότι σε δύο μέρες το πολύ θα τη πάρω.

Οι μέρες όμως πέρασαν και δεν μου την έδωσαν. Αντιθέτως με ενημέρωσαν για ενδεχόμενη λοίμωξη στο παιδί από κάποιες τιμές στις αιματολογικές εξετάσεις. Πού την βρήκε τη λοίμωξη; Πώς προέκυψε; Ιός ή μικρόβιο;

Και ήρθε η ώρα που εγώ έπρεπε να πάρω εξιτήριο από το μαιευτήριο και να φύγω. Να αφήσω το μωρό μου στην μονάδα, γυρίζοντας σπίτι με άδεια αγκαλιά. Χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει με το παιδί. Με παίρνουν τηλέφωνα μου στέλνουν ευχές! Με ρωτάνε πώς νιώθω! Πώς να νιώθω; Ξέρω; Δεν την έχω ακουμπήσει καν…

Τρεις μέρες τη βδομάδα επισκεπτήριο και τις υπόλοιπες απλή τηλεφωνική ενημέρωση. Το τηλέφωνο να χτυπάει. Κατειλημμένο. Προσπαθώ ξανά. Πιάνω γραμμή. Ενημερώνω ότι θέλω να μιλήσω με τον εφημερεύοντα γιατρό.

«Βεβαίως σας βάζω σε γραμμή προτεραιότητας».

Αναμονή πενήντα λεπτά.

Πενήντα λεπτά στο ακουστικό, για να ακούσω ένα “Μια χαρά είναι το παιδί. Μην ανησυχείτε!”. Και να μου το κλείνουν, γιατί περίμεναν και άλλοι γονείς στις γραμμές. Αφού το παιδί είναι μια χαρά, γιατί το έχετε εσείς εκεί και όχι εγώ στο σπίτι μας;

Δεκαοκτώ μέρες… δεκαοκτώ μαρτυρικές μέρες!!! Έχασα περίπου είκοσι κιλά. Δεν ήθελα ούτε νερό να πιώ. Το στομάχι μου με εγκατέλειψε βάναυσα, δίνοντας μου κάτι ωραιότατες νευρώσεις. Να διπλώνω από τους πόνους, χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. Ψυχολογικό μου είπαν ότι είναι. Περίεργο…

Δεκαοκτώ εφιαλτικές ημέρες, όπου στο παιδί πραγματοποίησαν ότι εξέταση υπάρχει, ψάχνοντας αυτή τη λοίμωξη. Δεν βρήκαν ποτέ τι είναι ή από τι προέκυψε.

Ξαφνικά ένα πρωινό με καλούν να με ενημερώσουν ότι το παιδί μου είναι να πάρει εξιτήριο και να πάω να τη πάρω. Δε θυμάμαι για πότε ντύθηκα και βάφτηκα. Ήθελα να με δει όμορφη. Ήθελα να της αρέσω.

Η απόσταση του μαιευτηρίου από το σπίτι μας, είναι περίπου μιάμιση ώρα. Δε τη θυμάμαι τη διαδρομή. Θυμάμαι ότι έφτασα μεσημέρι, γύρω στις δυο και τελικά πήρα οδηγίες και το παιδί να φύγουμε στις επτά το απόγευμα. Πέντε ώρες έξω απ’ αυτή τη τεράστια πόρτα, να περιμένω να ανοίξει να ακούσω το όνομά μου…

Η τελευταία μαχαιριά ήταν η ενημέρωση για τη λήψη μυελού των οστών μέσω παρακέντησης. Είπαμε ψάχνανε αυτή τη λοίμωξη που τελικά δεν βρέθηκε ποτέ. Το πρωτόκολλο αναφέρει ότι πρέπει να γίνει υποχρεωτικά. Δεν το έμαθα νωρίτερα, γιατί δεν αναφέρουν τα πάντα στους γονείς, ειδικά στις νέες μαμάδες που εκτός από το άγχος του αποχωρισμού, έχουν να αντιμετωπίσουν τις τρελαμένες ορμόνες και την επιλόχειο κατάθλιψη που καραδοκεί. Ήθελα να τους βάλω φωτιά. Ήθελα όλους εκεί μέσα να τους χτυπήσω, να τους βρίσω. Έσφιξα τα δόντια χαμογελώντας ειρωνικά, πήρα το εξιτήριο στα χέρια μου, κράτησα το παιδί μου στην αγκαλιά μου και εξαφανίστηκα από εκεί μέσα.

Όλα αυτά συνέβησαν σε μεγάλο ιδιωτικό μαιευτήριο. Ούτε θέλω να φαντάζομαι τι μπορεί να γίνεται σε κάποιο δημόσιο. Ούτε θα συγκρίνω την περίπτωσή μου με άλλους γονείς, που το παιδάκι τους θα έπρεπε να χειρουργηθεί ή να αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό μικρόβιο. Ούτε μπορώ να φανταστώ την αγωνία των γονέων, που τα μωράκια τους γεννιούνται 900 γραμμάρια και κάνουν μήνες να τα πάρουν σπίτι. Εγώ ανέφερα την δικιά μας περιπέτεια και τα συναισθήματα που βίωσα εγώ.

Η Μ.Ε.Ν.Ν. λοιπόν, σου διαλύει το στομάχι, την καρδιά, το μυαλό. Σου δίνει να καταλάβεις ότι όντως η καρδιά σου πλέον χτυπάει έξω από το σώμα σου. Η ψυχή σου μένει στο μαιευτήριο, ενώ εσύ αναγκάζεσαι να γυρίσεις σπίτι. Στο ζεστό σου σπίτι, που ξαφνικά έγινε κρύο. Που ήταν γεμάτο χρώματα και μωρουδιακά πραγματάκια, αλλά τελικά είναι άδειο. Δεν αναπνέεις. Επιβιώνεις μέχρι να έρθει η επόμενη μέρα του επισκεπτηρίου. Να πας να δεις το μικρό σου σποράκι έστω για μισή ώρα. Και ας φεύγεις απ’ τη μονάδα χειρότερα απ’ ότι πήγες…

Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ, είναι η στιγμή που είχαμε πάρει τη μικρή μας, χουχουλιασμένη μέσα στο αυγό της πηγαίνοντας προς την έξοδο. Λέω στον άντρα μου κάτσε ένα λεπτό μαζί της να πάω μια στιγμή στη τουαλέτα γιατί θα σκάσω. Δεν κατάλαβε κάτι, γιατί συνδύασε ότι θέλαμε και κάνα δίωρο όπως προανέφερα να πάμε σπίτι. Εκεί λοιπόν έριξα το πιο γρήγορο κλάμα της ζωής μου. Ξέσπασμα. Αναφιλητά. Ανακούφιση. Τελείωσε το μαρτύριο… πάμε σπίτι!