Thebluez

“Σταμάτα, βρε πουλάκι μου να πίνεις! Φτάνει πια!”

“Παράτα με! Δεν ξέρεις πώς νιώθω!”

Αυτή η φράση καρφώθηκε στο στήθος της Τζίνας σαν μαχαίρια. Φυσικά και ήξερε πώς νιώθει η Μαριάννα. Φυσικά και γνώριζε το μέγεθος της απογοήτευσης και του πόνου που έπνιγε στο ποτό. Γυναίκα ήταν και εκείνη και δυστυχώς ή ευτυχώς πλέον, είχε πονέσει πάρα πολύ, αλλά κανένας δεν ήξερε. Ούτε καν η πιωμένη κολλητή της απέναντί της.

“Γιατί ρε Τζίνα! Γιατί με παράτησε; Τι δεν έκανα καλά, μου λες;”. Και να σου ο σπαραγμός! Και σε κάθε δάκρυ, η Τζίνα ήθελε να τη χαστουκίσει όλο και πιο πολύ.

“Τζίνα πες μου, τι έκανα λάθος; Τι σημαίνει “πάει, πέρασε!”; Τι είναι ο έρωτας για να περάσει; Τρένο; Αλλά τι να μου πεις κι εσύ; Μήπως και ερωτεύτηκες ποτέ; Αλήθεια! Πώς το κατάφερες;”.

Και φυσικά και ερωτεύτηκε! Και ερωτεύτηκε πολύ. Και έκανε την προσπάθεια να αλλάξει τελείως τη ζωή της για εκείνον τον έρωτα. Τον ένα και μοναδικό. Πήγε κόντρα σε όλους και όλα. Ακόμα και κόντρα στον ίδιο της τον εαυτό.

“Δεν το κατάφερα, Μαριάννα! Είμαι κι εγώ μια από εσάς, αλλά δεν είναι της παρούσης. Σημασία έχει τώρα να σταματήσεις να κλαις, γιατί έχουμε γίνει ρόμπα και να σταματήσεις να πίνεις!”.

“Τι εννοείς;”. Σταμάτησε να κλαίει και την κοίταξε στα μάτια.

“Βάλε μου ένα ποτό και άκου. Θα τα πω μια φορά και μετά θα το ξεχάσουμε. Δεν έχω μιλήσει για αυτό σε κανέναν. Μη μουτρώνεις! Δεν γινόταν! Και δεν θα σχολιάσεις τίποτα, οκ;” .Η Μαριάννα κούνησε καταφατικά το κεφάλι και η Τζίνα χωρίς να την κοιτάει, ξεδίπλωσε την ψυχή της.

“Την έλεγαν Ελευθερία. Τη γνώρισα όταν χώρισα με τον Μάνο. Βλέπεις, ένα διαζύγιο μετά από τόσα χρόνια γάμου, ο οποίος δεν μου χάρισε και ένα παιδί που τόσο ήθελα, δεν ξεπερνιέται εύκολα. Ήταν η περίοδος που είχες γνωρίσει εσύ τον π@π@ρ@ σου, οπότε όλο αυτό το περνούσα μόνη. Όσο κι αν έλεγα πως αντέχω, η αλήθεια είναι πως δεν άντεχα. Έβγαινα κάθε βράδυ, έπινα, το πρωί σερί δουλειά, φαγητό και φτου και απ’ την αρχή. Έτσι λοιπόν, ένα βράδυ περπατούσα στο Γκάζι και τα πόδια μου με πήγαν έξω από ένα μαγαζί που δεν το έπιανε το μάτι σου. Μπήκα, παρήγγειλα ένα ποτό και έκατσα στο μπαρ. Ξαφνικά, ένα χέρι ακούμπησε στον ώμο μου και μια κοπέλα ζήτησε να κάτσει δίπλα μου. Δέχτηκα. Ξεκινήσαμε να μιλάμε.

Ήταν από την Κρήτη. Μόλις είχε τελειώσει τη νομική και δούλευε σε ένα γραφείο. Γελούσαμε με το γεγονός ότι της έριχνα δέκα χρόνια και υποστήριζε ότι δεν φαινόμουν για τριανταπεντάρα. Κάποια στιγμή είχα την εντύπωση ότι με φλέρταρε, αλλά νόμιζα ότι έφταιγε το ποτό. Τελικά δεν έφταιγε!

Άρχισε δήθεν τυχαία να με αγγίζει, να με χαϊδεύει και να με αγκαλιάζει. Παραδόξως δεν ένιωσα καθόλου άβολα. Μετά από μερικά ποτά, έπεσαν τελείως οι αντιστάσεις και το φιλί δεν άρχισε να έρθει. Ξέρω πως σου φαίνεται περίεργο, αλλά εκείνη τη στιγμή ήταν σωστό. Κανένας δεν μας κοιτούσε περίεργα. Υπήρχαν κι άλλα ζευγάρια σαν και εμάς εκεί. Όπως καταλαβαίνεις, δεν χωριστήκαμε εκείνο το βράδυ. Και για μην αναρωτιέσαι, έγινε. Ήταν το καλύτερο σεξ της ζωής μου. Λεπτομέρειες δεν χρειάζονται.

Ε και μετά ήμασταν όλη μέρα μαζί. Βόλτες, καφέδες, σινεμά, φαγητό, εκδρομές. Το ταξίδι στην Ελβετία που σου είπα ότι ήταν επαγγελματικό; Με εκείνη ήμουν! Ένιωθα εκείνη την περίοδο πως αυτό που μου συμβαίνει, είναι πιο δυνατό από μένα. Ήθελα να ακούω το γέλιο της, να νιώθω το άγγιγμά της. Ένιωθα ευτυχισμένη και ξαφνικά, μετά από σχεδόν έξι μήνες, γύρισα σπίτι και δεν τη βρήκα. Ένα μήνυμα “Φεύγω! Μην με ψάξεις! Πέρασα υπέροχα! Να προσέχεις!” Και τέλος!”. Ε, πουτ@ν@ όλα μετά! Σμπαράλια ήμουν. Με είχες πετύχει κιόλας…”.

“Τότε που ήρθα σπίτι σου και σε βρήκα λιώμα να σπαράζεις στο κλάμα, δεν ήταν επειδή εμφανίστηκε ο αχαΐρευτος; Ήταν επειδή έφυγε εκείνη; Και γιατί δεν μου το είπες;”

“Ίσως από φόβο! Δεν είναι και εύκολο να το χωνέψει κανένας. Μετά από εκείνη, προφανώς και βρέθηκαν άντρες στον δρόμο μου, αλλά όπως ένιωσα μαζί της, δεν νομίζω πως θα ξανανιώσω! Τα είπα και τέλος. Οπότε μπορώ να καταλάβω πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή. Δεν έκανες τίποτα λάθος! Εκείνοι δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν…”.

“Έχεις δίκιο, φίλη μου! Έλα να πιούμε ένα ποτό και να χορέψουμε!”.