Πώς ξεκινάει ένας έρωτας; Πότε λες «Εδώ είμαστε;»
Δεν ξέρω σίγουρα. Πάντως, εκείνος ο έρωτας ξεκίνησε με ρομαντζάδες, με εξόδους, με γέλια και τρυφερότητα. Λίγο πολύ όπως όλοι.
Και μετά ήρθε ο γάμος. Και τα παιδιά. Η αλλαγή. Έγιναν γονείς και κάπου έχασαν ο ένας τον άλλο. Θεμιτό. Αθέμιτη ήταν η επιλογή του να μην παλέψει για την γυναίκα και τα παιδιά του. Να μην υπερασπιστεί την αγάπη τους.
Φωνές, τσακωμοί, πικρία, διάσταση. Και είπε εκείνη ότι επιτέλους, θα ηρεμήσουν τα πράγματα, θα γαληνέψουν τα παιδιά, θα προχωρήσει η ζωή. Είπε.
Τα επόμενα χρόνια οι ενοχλήσεις συνεχίστηκαν. Πότε άμεσα, πότε έμμεσα. Και αντί να ηρεμήσει, έφτασε να ζει ένα μόνιμο άγχος. Και τα παιδιά, αχ αυτά τα παιδιά που όλα τα καταλαβαίνουν, ήταν κι εκείνα λυπημένα… Και έβγαζαν την λύπη τους στο σχολείο, στις παρέες, στο παιχνίδι τους, μεταξύ τους.
«Ήταν καλά παιδάκια σήμερα;»
«Πάντα είναι καλά παιδάκια. Όλα τα παιδάκια είναι καλά»
Και ήρθε η μέρα… Από το πρωί τσακώνονταν στο τηλέφωνο, ψιθυριστά, μην ακούσουν τα παιδιά. Εκείνος είχε πάλι πιει. Και είχε πάλι θυμηθεί ίσως, ότι ήταν λίγος απέναντί της. Αυτό ήταν που τον έκαιγε. Εκείνος επέτρεψε να διαλυθεί ο γάμος τους. Εκείνη απλώς αποχώρησε αξιοπρεπώς. Και αυτό τον έκαιγε.
Έκαιγε το σπίτι για ώρα. Αφού έκανε άλλη μια σκηνή, αφού απείλησε και έβρισε, του έβαλε φωτιά. Λαμπάδιασε σε δευτερόλεπτα, λουσμένο στη βενζίνη και το μίσος. Για τον ίδιο του τον εαυτό. Ευτυχώς που τα παιδιά κι εκείνη έλειπαν.
Έκατσε για λίγο, για τόσο δα, ίσα ίσα να δει να γίνονται στάχτη όλα. Τα παιχνίδια, τα ρούχα, οι φωτογραφίες, η βρεφική λεκάνη που είχε γίνει πατίνι με ρόδες, οι μικροί νάνοι στην αυλή, οι χαρακιές στο ξύλο της αυλόπορτας – «Δες πόσο ψήλωσα, μπαμπά!» – τα ζουμπουλάκια στα παρτέρια, η κούνια στην μεγάλη ελιά, η αγάπη των αθώων…
Το σπίτι θα ξαναγίνει. Και οι αναμνήσεις. Και τα παιχνίδια και τα αντικείμενα και τα λουλούδια. Και η απόγνωση θα ξεθωριάσει σιγά σιγά. Κι η απορία, αυτό το γιατί. Και ο πόνος και η ντροπή και το στίγμα κι αυτά θα έρθει η ώρα που θα απαλύνουν.
Η αγάπη τους όμως, η εμπιστοσύνη τους στον γεννήτορά τους; Η ανεμελιά τους; Αυτά «μπαμπά», τα έκανες στάχτη.
Υ. Γ. Μην τα κάνετε! Αν δεν μπορείτε να σταθείτε στο ύψος τους, μην τα κάνετε! Μην τραυματίζετε έτσι τα ψυχουλάκια, δεν σας φταίνε σε τίποτα!
Δεν είναι όλοι για γονείς. Ξεκάθαρα. Δεν είναι όλοι για σύζυγοι. Επίσης ξεκάθαρα. Μην παίρνετε στον λαιμό σας τους ανθρώπους. Μην καίτε την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους. Ένας γάμος, ένα, δύο, πέντε παιδιά, δεν θα λύσουν τα θέματά σας. Ζητήστε βοήθεια όσο είναι καιρός. Τώρα είναι αργά.
Ι.Τ.