Thebluez

“Αχ, κορίτσια, δεν θα το πιστέψετε! Μου έστειλε αίτημα φιλίας ο Κωστής! Να, να μόλις! Ο Κωστής ντε! Της Ρόζας!”

“Πάψε! Πάψε!”

“Σσσσσσστ!”

“Μα, καλά είσαι τρελή; Η Ρόζα πού είναι;”

“Δεν ξέρω!”

“Βρείτε την, τώρα!!!”

“Εντάξει, εντάξει! Κάνει μπάνιο!”.

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από τα στόματα τριών εκ των τεσσάρων κοριτσιών, τα οποία σωριάστηκαν ταυτόχρονα στον τριθέσιο καναπέ. Η τέταρτη είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό και η πέμπτη έκανε μπάνιο. Είχαν μαζευτεί για το καθιερωμένο “girl’s night” στο σπίτι της Ρόζας. Αυτό με θέα την Ακρόπολη, το αλκοόλ στο ψυγείο και τον μεγάλο καναπέ κρεβάτι, που τις φιλοξενούσε κάθε φορά που βρίσκονταν εκεί.

Η Κλέλια, η Σοφία, η Μαρία, η Δήμητρα και η Ρόζα, είναι αχώριστες από μικρές. Ήταν στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο σχολείο, ενώ αργότερα πέρασαν όλες στην Αθήνα για να είναι κοντά η μία στην άλλη. Όλες εκτός από τη Σόφια, που επέλεξε να φύγει για το εξωτερικό και έρχεται κάθε δύο μήνες στο “girl’s night” στο σπίτι της Ρόζας.

“Τώρα που ηρεμήσατε, μπορείτε να μου πείτε τι πάθατε; Γιατί κάνετε έτσι;”

“Αχ, Σοφία μου, μη φωνάζεις! Σε παρακαλώ! Θέλουμε να έχουμε το νου μας στο νερό που τρέχει στο μπάνιο!”

“Ρε, είστε καθόλου με τα καλά σας; Τι έχει γίνει; Και επιτέλους πείτε μου, να δεχτώ τον Κωστή ή όχι;”

“Αααααααααααα… πάψε! Δεν μιλάμε για εκείνον!”

“Τι εννοείς “δεν μιλάμε για εκείνον””;

“Σοφία… Άνοιξε τα αυτιά σου γιατί θα τα πούμε μια φορά! Μην βγάλεις άχνα! Κλέλια, το νου σου στο νερό! Δήμητρα, ξεκίνα!”

“Δεν μιλάμε για εκείνον! Κανένας εδώ. Ούτε οι λοιποί συγγενείς και φίλοι. Η Ρόζα είναι χάλια! Δεν τον έχει ξεπεράσει. Κλαίει τα βράδια, πίνει πολύ και δεν κοιμάται καθόλου. Να ‘ναι καλά οι κρέμες που χρυσοπλήρωσα για τους μαύρους κύκλους! Ο “δεν μιλάμε για εκείνον” έχει ξαναφτιάξει τη ζωή του και η δικιά μας είναι να πεθάνει. Τον έχει μπλοκάρει από παντού και εκείνος στέλνει σε όλες αιτήματα μπας και την πετύχει σε κάποιο post ή story!”

“Όταν λες ότι έχει φτιάξει τη ζωή του, τι εννοείς; Βρήκε κιόλας άλλη;”

“Μη φωνάζεις! Αν μας πιάσει να συζητάμε για αυτόν, δεν μας ξεπλένει κανένας. Κλάματα, φωνές, νεύρα και ξανά από την αρχή. Μαρία, εξήγησε της σε παρακαλώ!”

“Κλέλια, τον νου σου στο νερό εσύ! Όταν κλείσει, κάνεις σήμα να σταματήσω, μέχρι να ακούσουμε το πιστολάκι! Λοιπόν, εσύ ξέρεις τα βασικά. Χωρισμός μετά από χρόνια, δράματα κλπ. Αυτό που δεν ξέρεις, γιατί ούτε εμείς το ξέραμε, είναι ότι η Ρόζα μας εδώ και μήνες τραβιόταν μαζί του. Το ταξίδι στη Σκωτία; Το θυμάσαι; Με τον “δεν μιλάμε για εκείνον” ήταν. Το τριήμερο στα Τρίκαλα; Μ’ αυτόν! Μήνες το κρατούσε κρυφό. Θα μου πεις λογικό μετά από πέντε χρόνια σχέση, να υπάρχει επανασύνδεση, ε;”

“Ε, ναι! Αλλά κάτι δεν μου αρέσει…”

“Μπίνγκο! Όσους μήνες τραβιόταν με τη δικιά μας, είχε και άλλη. Και όχι μόνο εκείνους τους μήνες. Την έχει εδώ και ενάμιση χρόνο. Όταν γύρισαν από τα Τρίκαλα, που by the way είχε πάει με τη Ρόζα μας, την αρραβωνιάστηκε την άλλη!”

“Βρε τον Κωστή!”

“Δεν μιλάμε για εκείνον!”

“Σωστά! Και η δικιά μας το έμαθε, ε;”.

“Τους είδε! Στο σούπερ μάρκετ. Και τον χαιρέτησε το χάπατο το δικό μας και εκείνος μέσα στο σοκ του, τις σύστησε κιόλας. Έκτοτε το Ροζάκι είναι να πεθάνει. Αν ακούσει το όνομά του, σπαράζει!”

“Το νερό έκλεισε!!!”.

Χαμός! Αλλαγές θέσεων, ποτήρια στα χέρια, το επιτραπέζιο ανοιγμένο μπροστά τους -ακούνητο-, γέλια διόλου αυθόρμητα και το τρίξιμο μιας πόρτας. Έστρεψαν όλες το κεφάλι προς τη βρεγμένη φιγούρα.

“Τι συζητάτε εδώ;”, ρώτησε η ταλαιπωρημένη φιγούρα με τα πρησμένα από το κλάμα μάτια.

“Τίποτα, Ρόζα μου! Σε περιμένουμε για να παίξουμε! Είσαι έτοιμη;”