“Στα αριστερά σας βλέπετε την εμβληματική εκκλησία της Παναγίας των Παρισίων. Χρονολογείται από…”.
Σταμάτησε να ακούει τον ξεναγό και κάρφωσε τα πράσινα μάτια της πάνω στην μεγαλοπρεπή εκκλησία. Πόσο όμορφη και πόσο μεγάλη! Άφησε το μυαλό της να ταξιδέψει στα παιδικά της χρόνια. Τότε που η αγαπημένη της ταινία ήταν η Παναγία των Παρισίων. Τότε που η προσευχή της Εσμεράλδα είχε γίνει η δικιά της προσευχή. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα και ξαφνικά άλλαξε η εικόνα στο μυαλό της. Εκείνος. Ένα καλοκαίρι σε ένα ξύλινο τραπέζι, να μιλούν για ώρες για την Παναγία των Παρισίων.
Και οι ώρες, έγιναν μέρες και οι μέρες, έγιναν χρόνια. Όσο πιο πολύ μιλούσαν για την αγαπημένη τους παιδική ταινία, τόσο πιο κοντά έρχονταν. Κατάφεραν να φτιάξουν τον δικό τους κόσμο. Φίλοι; Εραστές; Κανείς δεν ήξερε. Και όλοι ρωτούσαν το ίδιο πράγμα… “Τι συμβαίνει με εσάς;”. Και μόνο εκείνοι ήξεραν την αλήθεια. Εκείνος και εκείνη.
Ένα βράδυ, πριν αρκετά χρόνια, αγκαλιασμένοι στον μεγάλο καφέ καναπέ, έδωσαν μια υπόσχεση… “Μαζί στο Παρίσι!” και το γέλιο τους ήχησε σε όλο το σπίτι. Φώτισε τις ψυχές τους και τις καρδιές τους. Αυτές οι τρεις λέξεις έδωσαν νόημα στην ήδη δυνατή και ανεξήγητη σχέση τους. Μαζί στο Παρίσι…
Και μετά ήρθε το τέλος. Απρόσμενο και βαρύ. Μπήκαν, όπως ήταν φυσικό κι άλλα πρόσωπα στο πλάνο και από τις δύο πλευρές. Ερωτεύτηκαν κι αυτός ο κεραυνοβόλος έρωτας δεν δεχόταν να κάνει στην άκρη να χωρέσει και η δικιά τους αγάπη, οπότε αυτή διαλύθηκε. Και έμεινε ο καθένας σε άλλη αγκαλιά. Δεν ξαναείδε ποτέ ο ένας τον άλλον. Δεν ξαναμιλήσαν πάρα μόνο μια φορά.
Ένα βράδυ που βρέθηκαν τυχαία έξω από ένα παιδικό θέατρο. Έπαιζε τότε την Παναγία των Παρισίων και ανάμεσα στις τυπικότητές τους, ήρθε ένα φιλί να σφραγίσει αυτή τη σχέση. Δεν θυμόταν ποιος έκανε πρώτος την κίνηση. Θυμάται μόνο τα γένια του να τη γδέρνουν και τα χέρια της να τον τραβούν κοντά της. Κι όσο το φιλί τους βάθαινε, τόσο χάνονταν και οι δύο μαζί του. Εκείνος και εκείνη. Έξω από το θέατρο. Όταν κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν, ακουμπώντας ο ένας το μέτωπό του άλλου, θυμήθηκαν την υπόσχεσή τους… “Μαζί στο Παρίσι!”. Και χάθηκαν…
“Στα δεξιά σας βλέπετε το Δικαστικό Μέγαρο. Όποιος έχει δει την ταινία της Disney, ξέρει για ποιο Μέγαρο μιλάω!”.
Η φωνή και τα γέλια του ξεναγού την επανέφεραν στην πραγματικότητα. Είχε ταξιδέψει πολλά χρόνια πίσω…. Ασυναίσθητα, έτριψε τα μάγουλα της. Ένιωθε ακόμα εκείνο το γδάρσιμο κι ας είχαν περάσει πέντε χρόνια από εκείνο το φιλί. Τώρα βρισκόταν μόνη της στο Παρίσι και πίσω την περίμενε η δουλειά και η οικογένειά της. Έρωτας δεν υπήρχε. Προσπάθησε να προχωρήσει, μα κάτι την εμπόδιζε.
Όταν σταμάτησε το βαν της ξενάγησης, τα πόδια της την οδήγησαν στην Παναγία των Παρισίων. Μπήκε με ευλάβεια στο εσωτερικό, άναψε ένα κερί και άφησε το βλέμμα της να ταξιδέψει στο βιτρό. Τότε, ασυναίσθητα, άρχισε να ψελλίζει την αγαπημένη της προσευχή…Την προσευχή της Εσμεράλδα…
“Αν με ακούς και με πιστεύεις, όσο πιστεύω εγώ, πρέπει απόψε να κατέβεις από τον ουρανό! Όπως τ’ άσπρο περιστέρι, φτερούγισε να ‘ρθεις, για ένα κόσμο που υποφέρει να προσευχηθείς…”.
Και τότε τον άκουσε…
“Εγώ ζητάω σώμα ψυχή, να φτάσει ως σε Εσένα αυτή η προσευχή… “.
Ο χρόνος σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα. Η φωνή αυτή ακουγόταν πίσω της. Αποκλείεται! Τα παιχνίδια του μυαλού της φταίνε. Είχε ταξιδέψει πολύ πίσω με την ξενάγηση. Αποκλείεται…
“Εγώ είμαι!”.
Γύρισε και κοίταξε τον άνθρωπο που της μιλούσε. Ήταν εκείνος. Στην Παναγία των Παρισίων. Έμειναν να κοιτάζονται και να χαμογελούν ο ένας στον άλλον. Τότε εκείνος έκανε το πρώτο βήμα προς το μέρος της και την έκλεισε στην αγκαλιά του. Εκείνη αφέθηκε και σφίχτηκε πάνω του.
“Τύχη ή πεπρωμένο, δεν έχει σημασία! Σημασία έχει ότι τηρήσαμε την υπόσχεση που είχαμε δώσει τότε!”, της είπε έχοντας την στην αγκαλιά του.
“Μαζί στο Παρίσι!”, είπαν και οι δύο σαν ένα.
Το φιλί τους ήρθε αβίαστα. Τα χρόνια που χάθηκαν δεν είχαν καμία σημασία. Ήταν εκείνος και εκείνη. Στην Παναγία των Παρισίων.
Κατερίνα Μοχράνη