Thebluez

Μαμά μου,

Φαντάζομαι την έκπληξή σου να διαβάζεις αυτό το γράμμα από μένα. Θα σκέφτεσαι, τι μπορεί να θέλει να μου πει και δεν μπορεί να μου το πει κατά πρόσωπο; Να λοιπόν, που καμιά φορά είναι δύσκολο να σου πω κάποια πράγματα κατά πρόσωπο. Γιατί δεν θέλω να βλέπω τα μάτια σου όταν θα σου μιλάω. Γιατί δεν θέλω να δω την απογοήτευση να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά σου. Τώρα λοιπόν που θα έχω μπει ήδη στο στρατόπεδο να υπηρετήσω την θητεία μου, δεν θα είμαι εκεί να σε βλέπω να διαβάζεις αυτό το γράμμα.

Μου έχεις πει πολλές φορές ότι πάντα ήθελες να κάνεις αγόρια. Γιατί ήσουν αγοροκόριτσο κι εσύ σαν παιδί. Πόσο ευτυχισμένη ένιωσες όταν με πρωτοαντίκρυσες. Πόσο ευλογημένη ένιωσες όταν κρατούσες το «αντράκι» σου στην αγκαλιά σου. Μεγαλώσαμε μαζί. Μικρή μανούλα κι εσύ. Μόνο 22 χρονών.

Θυμάμαι… Θυμάμαι που μου διάβαζες παραμύθια. Θυμάμαι που μου τραγούδαγες με την παράφωνη φωνή σου – αηδόνι για μένα -, θυμάμαι που με πήγαινες στα θέατρα και στα παιδικά πάρτι. Θυμάμαι που παίζαμε μπάλα μαζί κι ας σιχαινόμουν το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι. Πολλά. Θυμάμαι μεγαλώνοντας τις προτροπές σου… να έχεις στόχους, να μην κάνεις στους άλλους αυτά δεν θέλεις να σου κάνουν, να έχεις αξιοπρέπεια, να μην επιτρέψεις να σε προσβάλλουν, μακριά από το τσιγάρο και τα ναρκωτικά, να μην γίνεις «αδελφή»! Και άλλα…

Όμως μαμά μου καπνίζω τσιγάρο από 16 χρονών. Και συννέφιασες. Αλλά το κατάπιες. Ήμουν μικρός τότε, έφηβος και με την έπαρση της ηλικίας το θεωρούσα δεδομένο ότι θα το δεχτείς. Την είδα όμως τότε. Την είδα στα μάτια σου. Την απογοήτευση. Όμως δεν έμεινα εκεί. Τότε. Ευτυχώς δεν έμεινες κι εσύ. Εννοώ δεν άλλαξε τίποτα στη σχέση μας.

Όμως εγώ τότε είχα και άλλα θέματα. Κι αυτά δεν μπορούσα να τα εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου στην αρχή. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω την πραγματικότητα και να αποδέχομαι το εαυτό μου. Δεν με τραβούσαν τα κορίτσια. Δεν ήταν εύκολο ούτε για μένα να το αποδεχτώ. Πέρασα δύσκολες ώρες σε μια τρυφερή ηλικία. Πού να μιλήσω; Να πω σε ποιον, τι;

Και άρχισα σιγά σιγά να αποτραβιέμαι. Να κλείνομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες. Παραπονιόσουν. Ανησυχούσες. Αλλά πού να πάει το μυαλό σου; Ο πατέρας σε καθησύχαζε ότι ήταν καπρίτσια της εφηβείας. Κάπου άρχισες να το συνηθίζεις κι αυτό. Σε στεναχωρούσε όμως πολύ. Ήμασταν παρεΐτσα και ξαφνικά σε απέφευγα. Για να μη δεις μέσα μου. Για να μη καταλάβεις.

Παρέες είχα. Κορίτσια κυρίως. Δεν αποτραβήχτηκα εντελώς από το κοινωνικό σύνολο. Δειλά-δειλά μίλησα με κάποιες φίλες. Με αποδέχτηκαν. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε στην αρχή. Το λέω γιατί τώρα, 10 χρόνια μετά, δεν έχω καμία επαφή με αυτές που «ήξεραν».

Και πέρασαν λίγο τα χρόνια και μπήκα στο πανεπιστήμιο και κάπως αισθάνθηκα πιο απελευθερωμένος. Είχα πάλι παρέες και με αγόρια και με κορίτσια που ήξεραν ποιος είμαι, τι είμαι και δεν τους ένοιαζε. Άρχισα κι εγώ να νιώθω πιο άνετος στο σώμα μου. Έκανα και δυο τρεις περιστασιακές σχέσεις κι ένιωσα να είμαι εγώ, ο εαυτός μου. Άρεσα. Κι αυτό μου έδινε δύναμη. Αυτοπεποίθηση. Στο Πανεπιστήμιο αρίστευσα. Πόσο όμορφη ήσουν στην απονομή του πτυχίου! Ντυμένη με το μπλε μπλέιζερ και το άσπρο παντελόνι. Λεπτή, ψηλή, αγέρωχη. Περήφανη για το αντράκι σου που έγινε “άντρας”. Έγινε; Με τα μάτια βουρκωμένα καμάρωνες για το πλάσμα που βγήκε απ’ τα σπλάχνα σου κι έγινε δυο μέτρα άντρας. Έγινε αλήθεια ποτέ; Κι εγώ ακόμα δεν μπορούσα να σε κοιτάξω στα μάτια. Φοβόμουν μη καταλάβεις. Ήσουν περήφανη για μένα. Περήφανη που ξεκινούσα το μεταπτυχιακό, περήφανη γιατί όλοι σου έλεγαν ότι ήμουν «καλό» παιδί. Το ήξερες ότι ήμουν καλός. Το έβλεπες.

Όμως μαμά, ερωτεύτηκα. Έναν θαυμάσιο νέο, που ταιριάζουμε πάρα πολύ. Δεν έχω βρει άλλον άνθρωπο που να ταιριάζω τόσο. Είμαστε μαζί τρία χρόνια τώρα και είμαστε τόσο ερωτευμένοι όσο και τον πρώτο καιρό. Τον αγαπώ μαμά. Μπορείς να το καταλάβεις αυτό;

Ξέρω τι θα πεις. Ότι τόσο καιρό σου έλεγα ψέματα, σε εξαπατούσα. Ξέρω ότι και αυτό σε τρελαίνει. Μα πώς μπορούσα να σου πω κάτι, όταν ξέρω ότι δεν το περίμενες ποτέ αυτό από μένα; Είχε τύχει να έχεις επαφές με γκέι και σε άφηνε αδιάφορη η σεξουαλικότητά τους. Δεν σε απασχολούσε. Απλά ξέρω ότι είσαι απόλυτη. Άσπρο – μαύρο. Καλός – κακός. Άντρας – γυναίκα. Έτσι ήσουν και στη δική σου ζωή και το ίδιο απαιτείς από τους γύρω σου. Ειδικά από το παιδί σου.

Μαμά μου, δεν είμαι άρρωστος. Δεν είμαι ανώμαλος. Είμαι ακόμα ο γιός σου. Το αντράκι σου. Γιατί ΕΙΜΑΙ άντρας. Άντρας που του αρέσουν οι άντρες. Και είμαι πολύ καλά με αυτό. Και είμαι ευτυχισμένος με τον σύντροφό μου. Και θέλω και ‘συ να χαρείς με την ευτυχία μου. Όλος ο κόσμος να χαρεί με την ευτυχία μου. Δεν θέλω να κρύβομαι πια. Κυρίως από σένα.

Ξέρω ότι θα είναι ένα σοκ για σένα. Μια απογοήτευση. Ξέρω ότι κλονίστηκε η εμπιστοσύνη σου με τόσα ψέματα. Ξέρω ότι σου πέσανε πολλά. Γι’ αυτό διάλεξα αυτή τη στιγμή να σου μιλήσω, τώρα που θα λείπω για να έχεις τον χρόνο να το διαχειριστείς. Δεν θέλω να αλλάξει η σχέση μας. Θέλω να ξέρω ότι η πόρτα του σπιτιού μας θα είναι πάντα ανοιχτή για μένα. Ότι η αγκαλιά σου θα είναι πάντα ανοιχτή για μένα. Όπως τότε που ήμουνα μικρούλης και μου διάβαζες παραμύθια. Γιατί μαμά μου, η αλήθεια είναι ότι εσύ είσαι η μία και μοναδική γυναίκα της ζωής μου. Η δικιά μου γυναίκα. Και δεν θέλω να σε χάσω από τη ζωή μου. Δεν θέλω να σε χάσω μαμά μου. Σε έχω ανάγκη μαμά μου. Πάντα θα σε έχω ανάγκη. Κάνω όνειρα να ξέρεις, ότι πηγαίνουμε όλοι μαζί για καφέ ή για φαγητό και είμαστε όλοι καλά. Δεν θέλω να κρύβομαι πια μαμά. Είναι τόσο κακό να είμαι κι εγώ ευτυχισμένος με έναν άνθρωπο; Άνθρωποι είμαστε μαμά. Απλοί, συνηθισμένοι άνθρωποι.

Μαμά μου, είμαι ακόμα ο γιός σου. Αυτός που αρίστευσε στο Πανεπιστήμιο. Αυτός που όλοι μιλάνε με τα καλύτερα λόγια. Αυτός που κρυφοκαμάρωνες πάντα. Με τις μικρές και τις μεγάλες του επιτυχίες. Με τα χαρίσματά του και τα ελαττώματά του. Δεν θέλω να νιώθεις ότι απέτυχες. Μεγάλωσες ένα σωστό άνθρωπο με αρχές. Ανέθρεψες έναν καλό άνθρωπο. Πρέπει να είσαι περήφανη για τον άνθρωπο που μεγάλωσες και όχι να ντρέπεσαι. Δεν θέλω να ντρέπεσαι για μένα μαμά. Δεν είμαι εγκληματίας. Ερωτευμένος είμαι. Γιατί δηλαδή η δική μου ευτυχία πρέπει να συνοδεύεται από κακοήθη σχόλια; Τα σχόλια του κόσμου μπορώ να τα αντιμετωπίσω. Γιατί αν και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στην κοινωνία μας σήμερα, ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Το ξέρω και είμαι προετοιμασμένος. Την δική σου απόρριψη δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω. Θέλω να με δεχτείς μαμά. Να με αποδεχτείς. Όπως είμαι. Αυτό που είμαι. Που δεν με κάνει λιγότερο καλύτερο άνθρωπο. Συνέχισε να με καμαρώνεις μαμά!

Σε αγαπώ μαμά
Λυπάμαι τόσο που σε πλήγωσα
Σε αγαπώ μαμά
Μακάρι να συνεχίσεις να με αγαπάς κι εσύ
Σε αγαπώ μαμά