Thebluez

Η εγκυμοσύνη της κυλούσε ομαλά, έτσι της είπε ο γιατρός της. Του είχε εμπιστοσύνη, χάιδευε την φουσκωμένη της κοιλιά… το αγοράκι της μεγάλωνε, την κλώτσησε δυνατά, σχεδόν την πόνεσε το άτιμο! Σκοτείνιασε το βλέμμα της, δεν της άρεσε αυτή η κλωτσιά… Ήταν περίεργη… Είχε μέρες που σκεφτόταν αρνητικά γι’ αυτό, μα δεν τολμούσε να το πει πουθενά. Στη μάνα της; Με τίποτα! Την είχε ήδη στην μπούκα που τον παντρεύτηκε ξανά και ειδικά μετά από όλα όσα είχαν γίνει, εκείνη δεν ήθελε να ξέρει ότι υπάρχει. Πότε της δεν της στάθηκε. Σε τίποτα! Μεγάλωσε με νταντάδες και πάντα ένιωθε σαν να μην είχε μάνα. Ήταν μάνα μόνο για να την κρίνει και να της μαυρίζει την ψυχή. Την θεωρούσε τρελή από μικρή και ακόμα περισσότερο τώρα που τα βρήκαν πάλι. Μήπως την στήριξε στο χωρισμό της; Απούσα και εκεί. Ευτυχώς τότε το στήριγμά της ήταν το κοριτσάκι της, μόνες τους πορεύτηκαν και στάθηκαν στα πόδια τους.

Την έτρωγε μέσα της … πήρε τον γιατρό να του πει να περάσει να την δει «κουνιέται πολύ γιατρέ μου, κλωτσά πολύ!» Για άλλη μια φορά την καθησύχασε πως όλα είναι καλά και να πάψει πια να ανησυχεί. Και ο καιρός πέρασε και ήρθε η ώρα να γεννηθεί… θα κράταγε επιτέλους τον γιο της στα χέρια της! Εύκολη γέννα, μια που σπάσαν τα νερά κι μόλις φτάσανε το νοσοκομείο, μια σπρωξιά και βγήκε!

Είχε πια το μωρό της αγκαλιά, τον μονάκριβο της… απόλυτα υγιής της είπαν οι δύο παιδίατροι. «Χαλάρωσε καρδιά μου!» της ψιθύριζε τα βράδια και εκείνος, μα το σφίξιμο στην καρδιά της δεν έλεγε να φύγει. Ο καιρός περνούσε και ο χρόνος που περνούσε μαζί του όμορφος, είχε και την βοήθεια του κοριτσιού της που το αγαπούσε το μωρό και παρίστανε ότι ήτανε δικό της. Την βοηθούσε να το αλλάξει, να το ταΐσει γάλα με το μπιμπερό μιας και το δικό της δεν του έφτανε και το νανούριζε γλυκά, να μπορέσει και εκείνη να φτιάξει να φάνε. Αχ το κοριτσάκι της… το άλλο της μισό, μια καρδιά χωρισμένη σε δυο… Λάτρευε τα βράδια που ξαπλώνανε μαζί να πούνε τα νέα τους…

Και ο καιρός πέρασε και ο μονάκριβός της έγινε 6 μηνών και όσο εκείνη τον παρατηρούσε, τόσο πιάνονταν η καρδιά της… Και ο καιρός πέρασε και ο μοναδικός της δεν αντιδρούσε όπως θα περίμενε. Έγινε το διαδίκτυο ο σύμμαχός της, έψαχνε, έψαχνε και τελικά άρχισε να βρίσκει απαντήσεις. Του τα έδειξε και εκείνου και άρχισε να πιάνεται και η δικιά του καρδιά. Και ο νέος παιδίατρος το επιβεβαίωσε. Αυτισμός.

Το σφίξιμο πήρε όνομα, πήρε σάρκα και οστά και όρμηξε να τους φάει, να φάει τα σωθικά τους… Τώρα το διαδίκτυο έγινε και πάλι ο σύμμαχός τους να βρουν λύσεις,να βρουν απαντήσεις, μαζί ενωμένοι σαν γροθιά! Πιο δυνατοί από ποτέ, μα συνάμα πιο αγαπημένοι από πάντα. Τα βράδια βασανίζει το μυαλό της να βρει τρόπο να το αντιμετωπίσει, να βρει τρόπο να το νικήσει! Μπορεί να το νικήσει; Ο ένας ειδικός μετά τον άλλο την απογοητεύουν πιο πολύ. Δεν την ενοχλεί να του φοράει πάνα μέχρι μεγάλος, που δεν μπορεί να φάει μόνος του, που δεν μπορεί να παίξει με ένα παιχνίδι ή με άλλα παιδιά, έχει την αδερφή του βράχο δίπλα του. Την ενοχλεί που δεν θα ακούσει το “μαμά” από τα χειλάκια του.
Και έγινε η αγάπη ουρανός και αγκάλιασε την οικογένειά της. Πιο δεμένοι από ποτέ άρχισαν να παλεύουν το θεριό, τον αυτισμό. Μα δεν είναι αυτό που θέλει μάχη… καθημερινή μάχη θέλει το ανύπαρκτο κράτος, με τη δημόσια υγεία ανύπαρκτη, να παλεύει καθημερινά για το καλό του παιδιού της. Μα δεν την κουράζει αυτή η μάχη…. την σκοτώνει που πάλι εκείνη είναι απούσα, πάλι εκείνη είναι εκεί μόνο για να την κρίνει και να την λυπηθεί. Χα! Να την λυπηθεί; Όχι, αυτό δεν θα το ανεχτεί από κανέναν! Μάλλον είχε δίκιο ότι είναι τρελή!

Και έγινε ο πόνος της θυμός και λιοντάρι να παλέψει για τον μονάκριβό της. Και ας δεν το πίστευε κανείς, του έκοψε την πάνα. Και ας δεν το πίστευε κανείς, του έφτιαξε ένα σπίτι στα μέτρα του. Και ας μην το πίστευε κανείς, είναι καλά! Είναι καλά γιατί το πίστεψαν οι τέσσερίς τους, μα πιο πολύ εκείνη! Και πάει και όλο και καλύτερα!

Μάρτυράς της η καλή του φίλη, η Δανάη. Το σκυλάκι του, που τον βοηθά να καλυτερεύει, που τον αγαπά με την διαφορετικότητά του όπως ακριβώς και εκείνη, η μαμά του…