Κοιτάζω τον εαυτό μου στο καθρέπτη και σκέφτομαι ότι θα χρειαστώ το ελιξίριο σαλιγκαριού που τόσο καιρό κοροϊδεύω, η μούρη μου θυμίζει σκατό πατημένο από την αϋπνία… Τι έκφραση και αυτή; Λες και το απάτητο σκατό δείχνει καλύτερα…. Ο χτύπος στην πόρτα με ξυπνά από τις σκέψεις μου. «Μανούλα, τι κάνεις εκεί; Κάνεις κακά; Να μπω; Σε παρακαλώ μανούλα!”. «Πάμε αφήστε την μανούλα ήσυχη!», η φωνή του άντρα με παρηγορεί….
Ήμουν 25 χρόνων όταν τον γνώρισα, το έπαιξα δύσκολη πολύ… σύγχρονο προξενιό το λες, παιδεύτηκε η φίλη μου να με πείσει να τον γνωρίσω και τελικά πήγα σε τραπέζι στο σπίτι της που θα ήταν και εκείνος. Μια χειραψία και ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι έμπλεξα… δεν είχα ξαναδεί μάτια να κοιτάζουν τόσο ειλικρινά. Ακόμα και τώρα, δώδεκα χρόνια μετά, αυτά τα μάτια είναι γεμάτα ειλικρίνεια και αγάπη.
Πρωινό Δευτέρας και σαν τρελοί ετοιμάζουμε δύο παιδιά για τον παιδικό και παράλληλα να ετοιμαστούμε και εμείς για την δουλειά. Τα μάτια μας συναντιούνται και δίνουν την υπόσχεση να μείνουμε δυνατοί, μιας και για ένα ακόμα βράδυ τα παιδιά μας ήταν ανήσυχα και έχουμε κοιμηθεί ελάχιστα. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά τα πρωινά και καταλαβαίνω πόσο ευρηματικός ήταν ο Μαγκάιβερ…. Προσπάθησε να πείσεις ένα τετράχρονο ότι αυτά τα ρούχα διαλέξαμε το βράδυ και ότι η κάλτσα είναι σωστά ευθυγραμμισμένη με το σύμπαν και έλα μετά να μου πεις πόσες δόσεις εσπρέσσο θα χρειαστείς! Σου έχω και καλύτερο… προσπάθησε να πείσεις το μικρό σου, που μόλις άρχισε να περπατά, να κάτσει σε ένα σημείο να του βάλεις την πάνα χωρίς να χρειαστεί να εκτοξεύσει τα σκατακια του στον τοίχο και στην μούρη σου πρωί πρωί…
Το σχολικό φεύγει και λίγο πριν μπούμε στα αυτοκίνητα για την δουλειά, η πόρτα κλείνει και μου λέει «έλα να σε πάρω μια αγκαλιά!». Αχ αυτή η αγκαλιά…
Μια σφιχτή, ζεστή αγκαλιά μας δένει τόσα χρόνια τώρα. Κάποιες φορές θυμίζει την πρώτη μας αγκαλιά, τότε που τα πόδια μας έτρεμαν και η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά… Μερικοί άνθρωποι για να πάρουν δύναμη το πρωί θα πιούν μια τζούρα καφέ, η δική μας τζούρα είναι αυτή… μια αγκαλιά! Τόσο απλό! Θα χρειαστεί να περιμένουμε και οι δύο να πάμε στη δουλειά για να πιούμε μια ζεστή κούπα καφέ, χωρίς να χρειαστεί να τον προφυλάσσουμε από τα μικρά χεράκια που κυκλοφορούν στο σπίτι.
Είναι πραγματικά μαγικό το πώς εκτιμάς κάποια πράγματα από την στιγμή που αρχίζει ο ρόλος του γονιού. Ένα ζεστό καφέ, ένα μπάνιο χωρίς βιασύνη, ένα κατούρημα χωρίς να σε ρωτά κανείς τι κάνεις, φαγητό χωρίς να ταΐσεις κανένα και χωρίς να χρειαστεί να σηκωθείς για κάτι που ξέχασες. Ύπνος. ΎΠΝΟΣ… άλλη μια μαγική λέξη… Από την στιγμή που γέννας, με κάποιο μαγικό τρόπο, ο πισινός, το στόμα και τα βλέφαρά σου συνδέονται αυτόματα με το παιδί σου. Κοιμάται και βρίσκεις ευκαιρία να φας ή να πιείς κάτι, είναι δεδομένο ότι μόλις ακουμπήσει κάτι στη γλώσσα θα ξυπνήσει το παιδί, εκεί θα υπάρξει η συμπαράσταση του πεινάλα που βρίσκεται μέσα μας και με ένα βλέμμα ο ένας θα πλακωθεί γρήγορα για να φάει και ο άλλος και κάπου εκεί σπρώχνεις και λίγο φαγητό στο στόμα του τετράχρονου που θα θυμηθεί την ώρα του φαγητού να ρωτήσει ότι έχει απομείνει από τις προηγούμενες μέρες.
Κοιμούνται τα παιδιά και αφού πούμε τα νέα μας θα πάμε για ύπνο, αν δεν ξυπνήσει κάποιο παιδί μόλις ο πισινός μας ακουμπήσει το στρώμα, είναι δεδομένο ότι μόλις κλείσουν τα βλέφαρά μας θα ξυπνήσει κάποιο… και κάπου εκεί μες το σκοτάδι, δύο βλέμματα πάλι θα συναντηθούν και θα συνεννοηθούν και θα συμπαρασταθούν. Δύο χείλη θα ψιθυρίσουν “έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν!».
Και κάπως έτσι, σε ένα καφέ οι δύο μας πιασμένοι αγκαλιά, θα γελάσουμε με τους εαυτούς μας με το πώς ήμασταν και το πώς είμαστε. Κάπως έτσι ακόμα και αν τσακωθούμε, θα έρθει η ώρα να κοιταχτούμε και να αγκαλιαστούμε ξανά. Το αγοράκι μου και το κοριτσάκι σου….
Σωτηρία Μορφάκη