Ντριν, ντριν! 6.30 η ώρα. Αναβολή δέκα λεπτά. Αλλαγή πλευρού και κουκούλωμα.
Ντριν, ντριν… Δεν παίρνει άλλη αναβολή!
Σηκώνομαι, ανοίγω το παντζούρι να μπει το φως του ήλιου στο δωμάτιο, στρώνω το κρεβάτι και κατευθύνομαι στο μπάνιο. Πλύσιμο προσώπου και δοντιών, χτένισμα μαλλιών με λίγο λάδι στις άκρες, κρέμα ημέρας και αντηλιακό.
Επόμενη στάση, κουζίνα. Φτιάχνω ένα εξαιρετικά θρεπτικό πρωινό με αβοκάντο, αυγό και χυμό πορτοκαλιού και πίνω ένα διπλό εσπρεσσάκι. Κάνω ένα ντουζάκι, φοράω τα ρούχα μου, φτιάχνω τα μαλλιά μου, ετοιμάζω τα τάπερ της ημέρας και χαμογελαστή φεύγω από το σπίτι.
Πηγαίνω στην καφετέρια της γειτονιάς να παραγγείλω τον καφέ μου και να αγοράσω μια μπάρα δημητριακών. Βάζω μπροστά το αμάξι και ξεκινάω για το σχολείο. Δεν βρίσκω και κίνηση! Τι τύχη!
Σίγουρα η μέρα μου θα πάει εξαιρετικά!
Χαχαχαχαχα! Έλα! Ας σοβαρευτούμε λίγο!
Η πραγματικότητα έχει ως εξής…
Ντριν, ντριν! 7.00. Αναβολή!
Ντριν, ντριν! 7.10. Αναβολή!
Ντριν, ντριν! 7.20! Αναβ…ΩΝΣΓ!!!
Πετάω το πάπλωμα και αρχίζω να τρέχω πανικόβλητη μέσα στο σπίτι. Πέφτω πάνω στην πόρτα λόγω της ορθοστατικής πίεσης και σχεδόν κουτρουβαλάω μέχρι το μπάνιο πατώντας όλα τα κόκαλα της Ναλίτσας που κοιμάται αραχτή στο κρεβάτι. Σχεδόν ταυτόχρονα πλένω δόντια, πλένω πρόσωπο και χτενίζομαι. Ντουζ; Τι είναι αυτό;;;
Τρέχοντας ανοίγω το ψυγείο, πετάω σε δύο φέτες ψωμί κανένα σαλαμοτύρι -χωρίς φυσικά να προλάβω να το ψήσω-, βάζω στην τσάντα τα τάπερ που έχω έτοιμα από την προηγούμενη και σαν τον Τέντογλου στο άλμα εις μήκος βρίσκομαι στο δωμάτιο. Μπουκωμένη με το τοστ. Τέτοια χαρίσματα πάνε χαμένα, ρε φίλε!
Φοράω κυριολεκτικά ό,τι βρίσκω μπροστά μου, φροντίζοντας φυσικά να ταιριάζουν λίγο τα χρώματα. Όλα μαύρα! Πιάνω τα μαλλιά όπως όπως μια αλογοουρά. Κάπου κρύβω και κανένα τσιμπιδάκι για τις φύτρες. Αποσμητικό, κολόνια και τέλος. Μπουκωμένη ξαναλέω με το τοστ. Έχω γλιτώσει τον πνιγμό από θαύμα.
Φορτώνομαι σαν το γαϊδούρι με όλες τις τσάντες. Τρεις κάθε μέρα και πάνω που θέλω να φύγω γιατί περνάει η ώρα και θα μείνω κολλημένη στο ποτάμι λόγω κίνησης, θέλει η Νάλα τα πρωινά της χάδια. ΨΕΜΑ ΜΕΓΑΛΟ! Για το τοστ το κάνει που έχω ακόμα στο στόμα, γιατί προλαβαίνω να το φάω μόνο όση ώρα κατεβαίνω με το ασανσέρ από τον πέμπτο στο ισόγειο. Επίσης γλιτώνω τον πνιγμό από θαύμα.
Τρέχω στο αμάξι, πετάω τις τσάντες μέσα, παίρνω το πορτοφόλι και μηχανικά πάω σχεδόν καλπάζοντας να πάρω καφέ, ο οποίος παραλίγο να μου πέσει περιμένοντας στο φανάρι. Αμάξι, ποτάμι πρωί- πρωί, απίστευτη κίνηση. Μάντεψε; Άργησα στη δουλειά!!!
Γειιιιιιιι…. Και όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση!
Γιατί στη χειρότερη…
Πετάγομαι χωρίς ξυπνητήρι. Εφίδρωση και ταχυκαρδία. Τρέχω μες στα σκοτάδια να ντυθώ κουτουλώντας από τη νύστα όπου βρω. Με τρεμάμενα χέρια ψάχνω να βρω ποιον θα πάρω ώστε να προλάβει να πάει στη δουλειά, γιατί εγώ είμαι πεπεισμένη πως έχω αργήσει. Ψάχνω. Δεν παίρνω ποτέ. Χωρίς τοστ σε αυτό το σενάριο, γιατί είμαι πεπεισμένη είπαμε πως έχω αργήσει και δεν προλαβαίνω, ντύνομαι όπως όπως, παίρνω τσάντες, κλειδιά και τρέχω στην πόρτα. Ε, κάπου εκεί ακούω μια δυνατή φωνή…
“Έλα εδώ να κοιμηθείς! Είναι 3 το ξημέρωμα. Έχεις ακόμα χρόνο!”.
Ηττημένη μέχρι αηδίας, πλησιάζω το κρεβάτι.
“Το έκανα πάλι, ε; Συγγνώμη!”
Γδύνομαι, κουκουλώνομαι και κοιμάμαι.
Γενικότερα, ωραία περνάω!
Κατερίνα Μοχράνη