Thebluez

Ανησυχείς για τη χοντρή! «Καλέ, πώς έγινε έτσι μια χαρά κοπέλα; Αχ, κοίτα προγούλια!». Για την υγεία της κυρίως ανησυχείς! «Θυρεοειδή θα έχει μάλλον!».

Λυπάσαι την αδύνατη γειτόνισσα που χλόμιασε και ρουφηχτήκαν τα μαγουλάκια της! «Αχ, μωρέ πού είναι το ροδαλό της χρώμα;». Κυρίως ανησυχείς μήπως αρρώστησε η κοπέλα. «Μήπως έπαθε καμιά ανορεξία, πώς την λένε την βρωμοαρρώστια, νέο κορίτσι!».

Σχολιάζεις τον καράφλα γείτονα, ή τον βαψομαλιά γνωστό σου, ή τον άλλο με το γκαζόν στο κεφάλι από την αποτυχημένη εμφύτευση. «Αφού ξόδεψε που ξόδεψε τα λεφτά του, δεν πήγαινε κάπου να του κάνουν μια καλή δουλειά;».

Κοροϊδεύεις τη γυμνασμένη φίλη γιατί «το γυναίκειο δέρμα πρέπει να ‘ναι απαλό κι αυτής το δέρμα έγινε σαν της γίδας. Θεέ μου συγχώρα με! Άνοιξαν και τα φτερά της, σαν παλαιστής έγινε!» λες και χαχανίζεις!

Ανησυχείς για το κοριτσάκι μιας άλλης φίλης σου που αργεί να παντρευτεί, μετά να κάνει ένα παιδάκι, μετά να κάνει κι ένα δεύτερο. «Μ’ ένα παιδί θα μείνετε μωρέ; Ένα παιδί ίσον κανένα, άντε βάλτε μπρος για το δεύτερο!».

Πιο παλιά είχες ανησυχήσει για το άλλο κοριτσάκι που παντρεύτηκε μικρό, μικρό. «Σιγά μην στεριώσει αυτός ο γάμος!» προέβλεψες. «Και σιγά το γαμπρό που βιάστηκε να κουκουλώσει, άνεργος είναι πάλι!».

Ανησυχείς για το παλικάρι που δεν στεριώνει σε μια δουλειά. «Πολύ ψηλά τον έχει πάρει τον αμανέ, ο φαντασμένος, σαν να μου φαίνεται ότι είναι τεμπέλης!».

Ανησυχείς για έναν άλλο παλικάρι που στέριωσε σε δουλειά, αλλά δεν παντρεύεται. «Μήπως, λέω μήπως είναι από τους άλλους; Τους κουνιστούς; Αχού! Ο Θεός να λυπηθεί τους γονείς του, μην τους φυλάει τέτοια πίκρα!».

Έχεις συνέχεια στον νου σου τον ξάδελφο της κουμπάρας σου, που παίρνει το δεύτερο διαζύγιο. Και «γιατί μωρέ τέτοιο καλό παιδί; Σαν να μου είπαν πως σηκώνει χέρι κι είναι τσιγκούνης. Μαρτύρησε η κοπέλα στα χέρια του!». Δεν το ξέρεις, υποθέτεις! «Μακάρι να βγω ψεύτρα» λες, αλλά το λες και το διαδίδεις και προσθέτεις το πετραδάκι σου! Και παίρνεις και δυο, τρείς φιλενάδες σου κάθε μέρα και προσθέτουν κι αυτές την βαρύγδουπη διάγνωσή τους για να βγει το τελικό πόρισμα.

Σχολιάζεις για να περνά η ώρα! Σωστά; Κι όχι αυθόρμητα, από πραγματικό ενδιαφέρον ή επειδή προέκυψε μια φορά! Εννοώ κατά συρροή κι εξακολούθηση. Ε, κι όχι πολύ καλοπροαίρετα… Με τον κύκλο σου, τις φίλες, φίλους σου, στα social media με την έπαρση αυτού ή αυτής που πέρασε από τις δοκιμασίες της ζωής και πέτυχε! Κατάφερε τα πάντα, στην σωστή ώρα και πήρε άριστα παντού! Άρα δικαιούσαι να σχολιάζεις!

Λοιπόν, σου έχω νέα! Ο κόσμος ζει την ζωή του όπως μπορεί ή όπως δεν μπορεί. Δεν σου κουνάω το δάχτυλο, αλήθειες σου λέω! Ζήσε λοιπόν κι άφησε και τους άλλους να ζήσουν. Την ζωή που διάλεξαν, που τους διάλεξε, που τους έφερε και την έφεραν σ’ ένα σημείο. Ο καθένας κάνει ό,τι περνά από το χέρι του. Και προτείνω αν δεν έχεις κάτι καλό ή κάτι που θα βγει σε καλό να πεις ή να κάνεις για να βοηθήσεις αν χρειάζεται, να μην πεις τίποτα! Ναι, ναι καλά το διάβασες. Τίποτα! Γιατί δεν ξέρεις και δεν μπορείς να ξέρεις τι έζησε και ζει ο άλλος, δεν ζεις τη ζωή του.

Αν σου ζητήσει τη βοήθειά σου και έχεις να του προτείνεις μια λύση, βεβαίως να το πράξεις. Μπορείς να μην έχεις απάντηση στα προβλήματά του, αλλά να είσαι ένα ώμος να κλάψει, μια αγκαλιά να χωθεί, μια γλυκιά κουβέντα να πιαστεί και να παλέψει να βγει από τα δύσκολα. Αλλιώς, αν δεν μπορείς να γίνεις τίποτα από αυτά, στείλε του την καλή σου ενέργεια κι άσε τον να βρει την άκρη.

Θα μου πεις, εσύ δεν σχολιάζεις; Ναι, και μου ξεφεύγει κάνα γελάκι, αν βλέπω κάτι που υποκειμενικά πάντα, γιατί πάντα έτσι κρίνουμε δυστυχώς, μου κάνει εντύπωση. Αλλά προσπαθώ να το σταματώ εκεί. Γιατί η Κατίνα ζει μέσα σ’ όλους μας, παραφυλάει να σχολιάσει, να νιώσει λίγο καλύτερη από τους άλλους, ότι τα κατάφερε, ότι έχει κερδίσει τη θεσούλα της στο στίβο της ζωής και μπορεί τώρα από αυτή την θεσούλα να κρίνει άνετα και δικαιωματικά, αλλά καλό είναι να την κοιμίζουμε κι άμα ξυπνήσει να το παλεύουμε να την ξανακοιμίζουμε.