“Θα πεθάνω! Θα πεθάνω και δεν θα προλάβω να σε δω ντυμένη νύφη!”
“Αρχικά, για να με δεις ντυμένη νύφη πρέπει να μου κάνεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πρόταση γάμου, αλλά το προσπερνώ! Θα μου πεις τι έχεις; Με έχεις τρελάνει από το πρωί!”
“Τι να έχω; Πεθαίνω, αλλά πού να καταλάβεις εσύ! Άκαρδη γυναίκα! Αντί να παρατήσεις αμέσως τη δουλειά και να έρθεις να με αποχαιρετήσεις, άρχισες τις δικαιολογίες τύπου “αν φύγω από τη δουλειά θα με απολύσουν!” ή το άλλο το αγαπημένο μου “αν φύγω διάλεξε τι θα πληρώσουμε… Ρεύμα ή φαγητό;”. Όλο δικαιολογίες! Δεν βαρέθηκες;”
“Πες μου, χριστιανέ μου, τι έχεις! Τώρα έκατσα να φάω μια μπουκιά φαγητό και βρήκα χρόνο! Λέγε!”
“Πεθαίνω, Κατερίνα! Πεθαίνω! Βράζουν τα σωθικά μου. Τρέμω. Ιδρώνω. Πρέπει να έχω και πυρετό! Τι άλλο θες;”
“Στο google λέει τυφοειδής πυρετός. Εκτός αν είναι τακαμούρι!”
“Κοροϊδεύεις! Πεθαίνω σου λέω! ΠΕ ΘΑΙ ΝΩ! Να, ορίστε! Το λέει και το θερμόμετρο!”
“Εντάξει, εντάξει! Πόσο πυρετό έχεις;”
“37,4. Δεν πέφτει με τίποτα! Από το πρωί τόσο έχω!’
“Αααααααα! Μάλιστα! Εσύ ψήνεσαι! Ρε, θα τρελαθώ!’
“Είδες; Στα λόγια μου έρχεσαι! Νιώθω όπως κι εσύ όταν είχες κόβιντ πριν δέκα μέρες. Χάλια!”
“Εγώ είχα 39,2 και οξυγόνο στο 92. Παίζει όντως και να πέθαινα και παρ’ όλα αυτά, ήμουν όρθια και έκανα δουλειές. Ενόχλησα κανέναν; Δεν ενόχλησα!”
“Εμένα!!! Να πάω στο φαρμακείο να πάρω βιταμίνες. Να πάω σούπερ μάρκετ να πάρω υλικά για σούπα. Να πάω στο καθαριστήριο να αφήσω τα παπλώματα. Όλο έτρεχα!’
“Αχ, Θεέ μου! Δεν θα το σχολιάσω!!! Κανένα τεστ έκανες; Μήπως… Μήπως λέω, έχεις κανένα κόβιντ;”
“Αποκλείεται! Δεν έχω πάει πουθενά. Δεν έχω δει κανέναν. Αν κόλλησα κάτι, θα με κόλλησες εσύ που είσαι βουτηγμένη στα μικρόβια και τους ιούς.”
“Σωστά! Γιατί στα παιδαγωγικά μας έμαθαν σε κρυφά εργαστήρια να φτιάχνουμε ιούς! Κάνε ένα τεστ και βάλε πάλι θερμόμετρο. Καμία βιταμίνη πήρες από το πρωί ή μόνο σε κλαίμε; Έχεις φάει; Τη μάνα σου την πήρες ή μόνο εμένα ξέρεις να ταράζεις;”
“Να αφήσεις ήσυχη τη μάνα μου! Φυσικά και την πήρα και μου έφερε σουπίτσα!”
“Τι ζω, Θεέ μου! Τόσα χρόνια απορώ με την υπομονή μου! Φάε τη σουπίτσα της μαμά σου και κάνε ένα τεστ. Πρέπει να ξέρω για να δω τι θα κάνω. Αν είσαι θετικός, θα πρέπει να τους ενημερώσω!”
“Α! Ωραία! Αν βγω δηλαδή θετικός, τότε θα τους το πεις. Σήμερα που πεθαίνω; Ε; Πού ήσουν; Έπρεπε να πεις “ο άντρας μου πεθαίνει και πρέπει να πάω κοντά του!”. Να το! Έρχεται η ώρα μου…. Βλέπω φως!”
“Εγώ να δω πότε θα δω φως που με έχεις αστεφάνωτη τόσα χρόνια. Άκου εκεί “ο άντρας μου”. Α, ρε κατακαημένη Ρούμελη! Κάνε τεστ. Έχω στο ντουλάπι!”
“Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να φτάσω μέχρι το ντουλάπι Κατερίνα! Τι δεν καταλαβαίνεις; Είμαι ανήμπορος και αβοήθητος. Ψήνομαι στον πυρετό και ούτε που σε νοιάζει!”.
“Έρχομαι, λύσσα κακιά! Έρχομαι! Που να σε πάρει η οργή! Θα με καλύψει η συνάδελφος. Κάνε τεστ μέχρι να έρθω για να ξέρω αν θα σταματήσω στο φαρμακείο!”
………………..……
“Κατερίνα! Έχω κόβιντ! Σίγουρα θα πεθάνω!”
“Όχι, όχι! Θα με πεθάνεις εννοείς! Με 37,4 και θετικό τεστ, ποιος σε πιάνει! Έρχομαι άτιμε! Έρχομαι….”
Κατερίνα Μοχράνη