Thebluez

Κοίταξε τον ουρανό, που σκοτείνιαζε σιγά σιγά έξω. Η άνοιξη ήταν στο αποκορύφωμά της και ήδη μπορούσε να μυρίσει στον αέρα το επερχόμενο καλοκαίρι. Τα λουλούδια στην βεράντα έστελναν το γλυκό άρωμά τους και γαλήνευαν την ψυχή της, όπως πάντα. Ανέκαθεν λάτρευε τα λουλούδια. Όταν ήταν μικρή, συνήθιζε να περνάει ώρες ολόκληρες στην αυλή της, όπου η μάνα της είχε πάρα πολλές γλάστρες και έπαιζε ανάμεσά τους, χαιδεύοντάς τα, στολίζοντας τα μαλλιά της με αυτά και θαυμάζοντάς τα. Στο σπίτι της τώρα δεν είχε αυλή αλλά φρόντιζε πάντα να έχει μερικές γλάστρες στο μπαλκόνι της και τις πρόσεχε με ζήλο και πάθος. Σχεδόν όπως τα παιδιά της.

Παίρνοντας μια τελευταία ανάσα από την όμορφη ευωδία τους, γύρισε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. Έπρεπε να δει τι θα μαγειρέψει για βραδινό. Ο άντρας της δεν είχε γυρίσει ακόμη και δεν προβλεπόταν να έρθει για ώρες ακόμη. Μόνη της θα έτρωγε, όπως εξάλλου κάθε μέρα ή σχεδόν. Δεν την πείραζε, το προτιμούσε μάλιστα. Είχε μάθει εδώ και χρόνια ότι καλύτερα να είναι μόνη της στο τραπέζι, παρά να ακούει την γκρίνια του ή τα κρύα αστεία του. Με τα χρόνια, η φωνή του είχε καταντήσει ένας ενοχλητικός θόρυβος στα αυτιά της, παρόμοιος με τον απορροφητήρα, μόνο που ο απορροφητήρας δεν έφταιγε, ήταν ένα μηχάνημα. Από την άλλη, σκεφτόταν ότι κάποτε η φωνή του της προκαλούσε ρίγη. Ήταν μικρή και ηλίθια. Από τότε, είχαν αλλάξει πολλά “Αλλά εσύ είσαι ακόμη ηλίθια!” είπε στον εαυτό της δυνατά. Το συνήθιζε αυτό τον τελευταίο καιρό, να μιλάει δυνατά στον εαυτό της. Έβρισκε ότι γέμιζε λίγο την χρόνο της και ένιωθε λιγότερο μόνη, ειδικά τώρα που τα παιδιά της είχαν φύγει από το σπίτι.

Γύρισε και κοίταξε την φωτογραφία πάνω στην τηλεόραση. Έδειχνε την κόρη της που κρατούσε στην αγκαλιά της την δική της νεογέννητη κορούλα. Είχε περάσει κιόλας ένας χρόνος. Δεν το πίστευε μερικές φορές ότι το μωρό της είχε δικό του μωρό πλέον! Η καρδιά της σκίρτησε από χαρά. Η εγγονή της ήταν η μεγαλύτερη χαρά στην ζωή της. Η Ειρηνούλα της! Δεν είχε πάρει το δικό της όνομα, αλλά δεν την ένοιαζε ούτε στο ελάχιστο. Ήταν τέλεια από κάθε άποψη, με τις καστανόξανθες μπούκλες της και τα μεγάλα ελαφίσια ματάκια της. Δεν χόρταινε να την κοιτάει και να την χαϊδεύει.

Καθώς έπιασε να κόβει τις πατάτες, η σκέψη της ταξίδεψε πίσω, όταν ήταν μικρή και ρομαντική. Όταν της προξένεψαν τον άντρα της, λέγοντάς της ότι ήταν ιδανικός για σπίτι και οικογένεια, θα την πρόσεχε και θα την είχε βασίλισσα. Εδώ γελάνε, είπε πάλι δυνατά. Ήταν τότε μόλις 23 χρόνων, ορφανή από πατέρα και με την μάνα της με χρόνια προβλήματα υγείας, να της λέει ότι ήταν τυχερή που βρέθηκε ένας άνθρωπος που θα την προσέχει και θα την αγαπάει. Κούνια που την κούναγε κι αυτήν, όπως αποδείχθηκε.

Το γεγονός ήταν, ότι εκείνη ήταν μικρή και άπειρη. Δεν είχε ιδέα από άντρες ούτε από σχέσεις. Τον είδε ψηλό και εντυπωσιακό. Όχι όμορφο, δεν ήταν ποτέ όμορφος, αλλά είχε αυτοπεποίθηση και λέγειν. Και έταζε τον ουρανό με τα άστρα. Εξάλλου, ούτε εκείνη ήταν ιδιαίτερα ωραία, μάλλον συνηθισμένη, κοντούλα και ντροπαλή. Ήθελε να ευχαριστήσει τους πάντες και ξέχασε τον εαυτό της, γιατί έτσι της είχαν μάθει να κάνει.

Ο έγγαμος βίος της φάνηκε από την πρώτη στιγμή ότι δεν θα ήταν καθόλου όπως τον είχε φανταστεί. Ο άντρας της δεν προσπάθησε ποτέ ούτε καν να κρύψει ότι ξενοκοιμόταν. Θυμόταν μέχρι σήμερα με κάθε λεπτομέρεια τον πρώτο καβγά, όταν έμαθε ότι εκείνος είχε γκόμενα.

-Πες μου, είναι αλήθεια; Έχεις γκόμενα την Ελένη με την μπουτίκ;

-Τι; Ποιος σου το είπε αυτό;

-Αυτό είναι το θέμα σου; Όλο το χωριό βουίζει! Το λένε παντού και με κοιτάνε με χασκόγελα!

– Μην δίνεις σημασία σε κουτσομπολιά, όλο για κάτι θα λένε. Και στην τελική, άντρας είμαι.

-Τι πάει να πει αυτό; Άρα, είναι αλήθεια;

-Δεν είπα αυτό. Αλλά και να ήταν, σιγά το πράγμα. Οι περισσότεροι έτσι κάνουν.

-Αν ήθελες γκόμενες, γιατί με παντρεύτηκες; Μπορείς να μου πεις;

-Τι πάει να πει αυτό; Όλοι πρέπει να κάνουν οικογένεια κάποια στιγμή. Δεν έχει να κάνει το ένα με το άλλο. Εσύ είσαι η γυναίκα μου. Και η δουλειά σου είναι να κάνεις παιδιά και να είσαι σπίτι. Μην ανακατεύεσαι στις δουλειές των αντρών.

Τον πρώτο καιρό έκλαιγε και χτυπιόταν κάθε φορά που μάθαινε για την εκάστοτε γκόμενα. Μα μετά από μερικά χρόνια, η ντροπή μετατράπηκε σε κάτι άλλο, παγωμένο και σκληρό μέσα της. Όταν έκανε τα παιδιά της, τα διδυμάκια της, αφιέρωσε όλο της το είναι σε αυτά και στο να τα προστατέψει από τα άσχημα. Δεν ξέρει κατά πόσο έκανε καλή δουλειά, γιατί ανά διαστήματα, η κόρη της της είχε κάνει κουβέντα γι’ αυτό, λίγο πριν γεννήσει. Της έκανε την ερώτηση που έτρεμε να ακούσει…

-Μαμά, γιατί δεν έφυγες; Γιατί δεν τον χώρισες τον μπαμπά; Πώς άντεξες τόσα χρόνια;

Το σκέφτηκε πολύ πριν απαντήσει. Και μετά αποφάσισε ότι απλά θα έλεγε την αλήθεια. Η κόρη της άξιζε να την ακούσει.

-Και πού να πήγαινα; Ποιος θα με βοηθούσε; Ήμουν ορφανή από πατέρα και η μάνα μου ήταν άρρωστη κι αυτή. Δεν είχα κανέναν. Ήμουν αδύναμη και αφελής. Κάπου μέσα μου ήλπιζα ότι θα αλλάξει. Βέβαια αυτό δεν έγινε, αλλά τουλάχιστον είχα στήριξη από τα πεθερικά μου. Η γιαγιά σου ήταν δύσκολος άνθρωπος, αλλά με στήριξε και με εσάς και με τον πατέρα σας. Προσπάθησε πολλές φορές να του βάλει μυαλό. Αλλά πού εκείνος; Είναι αδιόρθωτος…

-Πιστεύεις ότι έχει και τώρα γκόμενα; Που είναι παππούς; Αηδία! η κόρη της είχε μια τόσο αστεία έκφραση που, παρά το σοβαρό του θέματος, έβαλε τα γέλια.

– Μπα, τώρα η μπογιά του δεν πολυπερνάει. Βέβαια, ο λύκος δεν αλλάζει ποτέ, αλλά δεν τον κόβω και τόσο μάχιμο πλέον.

Σκεφτόταν αυτή τη συζήτηση με την κόρη της και χαιρόταν που έγινε. Ανέκαθεν τα παιδιά της, αν και δίδυμα, ήταν πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες. Ο γιος της, πολύ ευαίσθητος, ποτέ δεν θέλησε να μιλήσει για τις περιπέτειες του πατέρα του αν και ήξερε. Η κόρη της αντίθετα, ήταν πολύ ντόμπρα και δεν άφηνε τίποτα να περάσει. Και πολύ καλά έκανε. Δεν θα την πατούσε σαν την μάνα της, από κανέναν.