Thebluez

Είμαστε μαζί με τον Κώστα είκοσι δύο χρόνια πλέον! Χαρές, λύπες, δυο παιδιά, αγάπη, συντροφικότητα… Όλα ξεκίνησαν σε μια προώθηση προϊόντων, σ’ ένα super market. Μ’ ενημέρωσαν απ’ το διαφημιστικό γραφείο που συνεργαζόμουν, για ένα μεγάλο πρόγραμμα που θα διαρκούσε πολλές εβδομάδες. Πώληση κρασιών και γευστική δοκιμή πελατών. Δέχτηκα με ενθουσιασμό, λάτρευα την επαφή με τον κόσμο!

Το πρώτο πρωινό έφτασα στο κατάστημα καλοντυμένη και τόσο περιποιημένη όσο χρειαζόταν. Στο χώρο της υποδοχής συνομίλησα με την υπεύθυνη ταμείων, η οποία μου ζήτησε ευγενικά να περιμένω λίγα λεπτά. Δεν άργησε να φανεί ένας πολύ συμπαθητικός νεαρός και συστηθήκαμε.
-Είμαι ο Πάρης, προϊστάμενος.
-Χαίρω πολύ, Αναστασία η προωθήτρια.
-Αναστασία ό,τι χρειαστείς ν’ απευθυνθείς στον υπεύθυνο κάβας, τον Κώστα.
-Ωραία, ευχαριστώ πολύ!

Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στην αποθήκη και με σύστησε με τον Κώστα, ένα γοητευτικό παλικάρι! Χρειαζόμουν ένα τραπεζάκι για να τοποθετήσω μερικά κρασιά, ποτήρια και δώρα για τους πελάτες. Ο Κώστας μ’ εξυπηρέτησε γρήγορα και μ’ ένα… εκθαμβωτικό χαμόγελο! Αστειεύτηκα μαζί του “Όταν αναλάβω οδοντόκρεμα, θέλω μια φωτογραφία με το χαμόγελό σου!”.

Η πρώτη μέρα πέρασε γρήγορα και με πολύ πελατεία. Η επόμενη μέρα ήταν σημαντική για μένα, είχα γενέθλια και φόρεσα ένα κόκκινο σακάκι για να δώσω μια γιορτινή διάθεση και στην εμφάνισή μου. Ο Κώστας όλο περνούσε από μπροστά μου, χαμογελούσε, μου έλεγε αστεία, μου έκλεινε το μάτι… Εντελώς απρόσμενα βγήκε από έναν διάδρομο κι εμφανίστηκε στο πλάι μου!

-Σήμερα ταιριάζεις με τα κρασιά σου!

-Χαχα! Τι λες βρε;
-Είσαι πιο ωραία ντυμένη σήμερα!
-Έχω γενέθλια, γι’ αυτό!
-Τέλεια! Χρόνια σου πολλά! Να σε χαιρόμαστε!
-Ευχαριστώ Κώστα μου, να με χαίρεστε!

Προς το τελείωμα της βάρδιάς μου, έρχεται η φίλη μου με μια τεράστια ανθοδέσμη! Ο Κώστας εντυπωσιάστηκε και παραξενεύτηκε “Αρραβωνιάζεσαι καλέ;”. Τότε του απάντησε η φίλη μου “Όχι βέβαια! Τα λουλούδια είναι από μένα για τα γενέθλιά της. Το βράδυ θα βγούμε, θες να έρθεις;”. Έμεινα έκπληκτη! Εννοείται πως η φίλη μου είχε καταλάβει πως ο Κώστας με φλέρταρε. Πάντως δεν ήρθε μαζί μας εκείνο το βράδυ, είχε ήδη κανονίσει με φίλους του.

Λίγες μέρες αργότερα, ενώ τακτοποιούσα τα ράφια με τα κρασιά, με πλησιάζει, σκύβει και μου ψιθυρίζει “Μήπως έχεις τηλέφωνο;”. Γέλασα αυθόρμητα και του απάντησα “Αν θες να χρησιμοποιήσεις τηλέφωνο, έχετε στην υποδοχή!”.

-Όχι! Το δικό σου θέλω!
-Δεν έχω κινητό. Αν θες σου δίνω του σπιτιού.
-Δώσ’ το!

Γράφω σ’ ένα χαρτάκι το νούμερο και φεύγω με τη φίλη που με περίμενε.
-Καλέ, σου ζήτησε ραντεβού;
-Όχι ακόμη. Απλά το τηλέφωνο του σπιτιού.
-Θα βγείτε απόψε;

-Όχι καλέ!
-Οπότε έρχομαι για καφεδάκι και να φτιάξουμε ένα παζλ για τον ανιψιό μου…

Και το βραδάκι, εκεί που ασχολούμασταν με το παζλ, χίλια κομμάτια παρακαλώ, χτυπάει το τηλέφωνο! “Μαρή λες να είναι αυτός; Άντε τρέχα να το σηκώσεις, πριν προλάβει η μάνα σου!”. Και ναι! Αυτός ήταν! Ζήτησε να βγούμε. Κι εγώ εντελώς αυθόρμητα και χαζά είπα “Α! Δε μπορώ απόψε, φτιάχνω παζλ!”. Η φίλη μου τρελάθηκε στα γέλια! Έρχεται στο ακουστικό και του λέει “Μπορεί! Μπορεί! Θα έρθει!”.

Έτσι βγήκαμε το πρώτο μας ραντεβού. Για καφέ και μετά ποτό σ’ ένα μπαράκι, που σε μια γιγαντοοθόνη έδειχνε…τον Ποπάϊ! Χαχα! Αν είναι δυνατόν!

Βγαίναμε μαζί ήδη τέσσερις μήνες. Η σχέση μας κυλούσε όμορφα, στη δουλειά είχαν μάθει για το δεσμό μας και μας φέρονταν σαν να είμαστε “το ζευγάρι της χρονιάς”! Στο σπίτι όμως υπήρχε πρόβλημα. Ο πατέρας, ολίγον γκομενιάρης έξω, αυστηρός όμως στο σπίτι, κυρίως όσον αφορά την κόρη. “Ποιος είναι αυτός που τόλμησε να σε φέρει μέχρι το σπίτι;”, είπε ένα βροχερό βράδυ. “Αν δεν έρθει να σε ζητήσει σε γάμο, να μην τον ξαναδείς!”. Η μάνα λίγο άβουλη, αν και νόμιζε ότι ο κόσμος γύριζε γύρω της.

Πήγε λοιπόν ο πατέρας και βρήκε τον Κώστα στη δουλειά του. Τι ρεζιλίκι Θεέ μου! Φώναζε έντονα, κάποιοι συνάδελφοι τον έβγαλαν έξω απ’ το κατάστημα κι εκείνος χτυπώντας το χέρι σ’ ένα τραπέζι, απευθύνθηκε στον Κώστα “Σου απαγορεύω να την ξαναδείς, αν δεν έρθεις να την ζητήσεις!”.

Το επόμενο διάστημα βγαίναμε με προφυλάξεις, αν και είχαμε πάρει χαμπάρι τον ασφαλίτη φίλο του πατέρα που μας παρακολουθούσε παντού!

Μια νοσηλεία της μαμάς στο νοσοκομείο, γιατί εισέπνευσε απορρυπαντικό, άλλαξε την κατάσταση προς το καλύτερο. Την επισκέφτηκε ο Κώστας, βρεθήκανε λίγο με τον μπαμπά, μιλήσανε και αποφάσισε να έρθει με τους γονείς του να με ζητήσει. Έξι μήνες μαζί…

Βγήκε η μαμά απ’ το νοσοκομείο και λίγες μέρες αργότερα ήρθαν στο σπίτι για να δώσουμε λόγο! Ο Κώστας πάντα με το λαμπερό του χαμόγελο και μια υπέροχη ανθοδέσμη! Με την φυσική του ευγένεια γλύκανε τους γονείς μου.

Μια εβδομάδα μετά αρραβωνιαστήκαμε και ήρθε και μια… τρελή πρόταση γάμου.

-Τι κάνεις το Σάββατο 29 Δεκεμβρίου;

Έμεινα! Τι ερώτηση ήταν αυτή;

-Πού να ξέρω βρε Κώστα μου; Γιατί ρωτάς;

-Παντρευόμαστε! Γι’ αυτό!