Κυρίες και κύριοι, επιτρέψτε μου να συστηθώ. Είμαι η Arya! Είμαι ένα γλυκύτατο λυκοσκυλάκι (οι άλλοι το λένε, όχι εγώ, έχουμε και μία ταπεινότης άλλωστε!), με μια μαύρη υπέροχη μουτσούνα και κορμί λαμπάδα. Πλησιάζουν τα γενέθλιά μου, γίνομαι 8 και αυτή είναι η ιστορία μου…
Είμαι μία μίξη απόλυτης ενέργειας και πλήρους απραξίας. Το κορίτσι που με έσωσε όταν ήμουν ακόμη 4 μηνών, από τον αχρείο που με παίδευε και πονούσε το κουταβίσιο μου κορμί, είναι άγγελος και δαίμονας μαζί. Και θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Όταν με πήρε σπίτι της, ήμουν ένα φοβισμένο πλάσμα, δεν την ζύγωνα όσο και αν η έρμη προσπαθούσε. Με έτρεξε σε γιατρούς, σε κτηνιατρεία, εξετάσεις κόντρα εξετάσεις, με ξετίναξε ώσπου να βεβαιωθεί πως είμαι καλά. Έκανε και τα απαραίτητα χαρτιά ώστε να λέει και επίσημα πως είναι η μαμά μου. Τώρα πώς γίνεται εγώ να είμαι ένα τριχωτό, καλοσχηματισμένο πλάσμα και εκείνη με τρίχες μόνο στο κεφάλι και να λέει πως είναι η μαμά μου, ένας Θεός ξέρει!
Το κορίτσι αυτό μένει με την μαμά, τον μπαμπά και τον αδερφό της. Μόλις μπήκαμε στο σπίτι και με είδαν που με είχε στην αγκαλιά της, ξετρελάθηκαν! Ούτε γαμπρό να τους είχε πάει, τέτοια ήταν η χαρά τους! Το κορίτσι, την επόμενη μέρα μου έφερε ένα σωρό καλούδια. Κρεβατάκι, μπολάκια, παιχνίδια, λιχουδιές… όλα! Τα έβαλε όμορφα στο δωμάτιό της και μου είπε πως από σήμερα θα είμαστε μαζί και δεν πρόκειται ποτέ κανείς να με πειράξει. Τα πρώτα βράδια ειδικά, που ακόμη φοβόμουν να κοιμηθώ μόνη στο κρεβάτι μου, με έπαιρνε στο δικό της, με έβαζε στην αγκαλιά της μέχρι να ηρεμήσει η καρδούλα μου και κοιμόμασταν μαζί. Μου χάιδευε τα μουτράκια, το κορμάκι, τα πατουσάκια… Όπως σας είπα, ένας άγγελος! Μέχρι που και ‘γω ξεθάρρεψα λίγο και άρχισε το βάσανο…
Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, βάσανο δεν το λες… Με έπνιγε στις αγκαλιές, με χάιδευε συνεχώς, με πείραζε όλη την ώρα, με προκαλούσε να παίξουμε. Βρε καλή μου άσε με, να της λέω, τίποτα εκείνη, εκεί, ζούληγμα και φιλιά. Για να καταλάβετε δηλαδή για τι δαίμονα μιλάμε! Και άμα την κοιτούσα λίγο πιο αγριεμένα (όσο μου επέτρεπε το κουταβίσιο μου βλέμμα) εκείνη με έλεγε σνομπ και ντίβα.
Αλλάαααα παίρνω και εγώ την εκδίκησή μου πότε πότε. Τα σαββατοκύριακα που ήθελε να κοιμηθεί λίγο παραπάνω, πήδαγα στο κρεβάτι, της έπαιρνα το μαξιλάρι, της έγλυφα το πρόσωπο και έχωνα την μουτσούνα μου στην αγκαλιά της. Όχι που θα την άφηνα έτσι!
Πέρασε λίγο ο καιρός και μου ήρθε σινάμενη κουνάμενη με έναν κύριο. Τον κοιτάω, με κοιτάει. Σιωπή. Μου εξήγησε πως ήρθε για να μας μάθει λέει να συμβιώνουμε στον έξω κόσμο. Γιατί ήμουν και ολίγον ατίθασο πλάσμα. Βλέπεις εκεί που με είχαν πριν, έμαθα τους κανόνες επιβίωσης with the hard way. Αυτός ο κύριος λοιπόν, μας έμαθε τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς. Από ένα ατίθασο κοράσιο, έγινα πραγματική κυρία. Με έμαθε να περπατώ με χάρη και μπρίο και όχι σαν ένας μικρός ατσουμπαλόσαυρος που σκόρπιζε τρόμο στον κόσμο. Και το κορίτσι δίπλα, ήταν πολύ περήφανο για μένα που τα καταφέρναμε! Με γέμιζε λιχουδιές και χάδια συνεχώς! Έτσι περνούσε ο καιρός και η μαμά μου πια ήταν ο κόσμος μου όλος!
Βέβαια και όλοι γύρω της με κακομάθαιναν και με χαϊδολογούσαν. Και αν καμιά φορά η μαμά με επέπληττε (γιατί μία φορά ατίθασο, για πάντα ατίθασο) οι υπόλοιποι ήταν εκεί να παρηγορήσουν τα κουταβίσια μου ματάκια. Μια μέρα όμως έγινε κάτι τρομερό! Βγαίνοντας την καθημερινή μας βόλτα, ένα επίσης ατίθασο αγόρι, ξέφυγε από τον κύριο που τον είχε και ήρθε με φόρα πάνω μου για να κάνει αδιανόητες πράξεις. Προσπάθησε η μαμά μου να τον τραβήξει από πάνω μου, μα εκείνο την δάγκωσε σε σημείο να την πληγώσει. Μέχρι να μπορέσει η μαμά να ανασυνταχθεί και ο κύριος να έρθει, το κακό είχε πια γίνει… 15 μέρες μετά με πήγε η μαμά μου στον γιατρό να δει αν είχε συμβεί το μοιραίο. Μας ανακοίνωσε πως είχε συμβεί. Και είχαμε την επιλογή (η μαμά δηλαδή, εγώ τι μπορούσα να κάνω πια;) είτε να διακόψουμε την κύηση, είτε να προχωρήσουμε κανονικά. Τότε ήταν που φοβήθηκα πως η μαμά θα με αφήσει μόνη με τα κουτάβια μου, ανήμπορη να κάνω το οτιδήποτε. Όμως όπως είπα και στην αρχή, η μαμά μου είναι ένας άγγελος! Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει κακό στα μικρά μου και ας ήρθαν με τον τρόπο αυτόν. Με φρόντιζε όλη μέρα κάθε μέρα. Με πήγαινε για εξετάσεις, υπερήχους, για να διαβεβαιωθεί πως ούτε τα κουτάβια μου, αλλά κυρίως ούτε εγώ είχαμε κάτι. Όταν έφτασε η ώρα να έρθουν οι μικροί μου δαίμονες (γιατί δαίμονες αποδείχτηκαν τα χρυσά μου) ήταν δίπλα μου, δεν έφυγε στιγμή. Μου μιλούσε, με χάιδευε, με ηρεμούσε, έπιανε προσεκτικά ένα ένα κουτάβι μου και τα έβαζε στην φωλιά. Τα είχε ετοιμάσει όλα. Ένα μεγάλο σπίτι για να κοιμόμαστε όλοι μαζί. Βρήκε στο κάθε μικρό διαολάκι από ένα εκπληκτικό σπίτι και τα βλέπει τακτικά. Βέβαια ένα της έκλεψε την καρδιά και το έχουμε πια μαζί μας.
Είχαμε και οι δύο την τύχη να βρούμε ένα ζεστό σπιτικό, με ανθρώπους που γίναμε τα παιδιά τους και γίνανε οι γονείς μας. Είμαστε μέλη της οικογένειας και μας το δείχνουν κάθε μέρα. Μας έχουν κακομάθει πολύ και έχει δίκιο η μαμά όταν λέει πως είμαι ντίβα (δεν μπορώ βέβαια να της πω ότι δεν της έμοιασα!). Μπορεί να μην μιλάμε την ίδια μητρική γλώσσα, όμως έχουμε καταφέρει να μιλάμε την γλώσσα της καρδιάς και της αγάπης. Μακάρι όλα τα τετράποδα να είχαν μία οικογένεια όπως εγώ και ο γιος μου. Τότε δεν θα υπήρχαν πληγωμένα και απροστάτευτα σκυλάκια, μα σκυλάκια που είναι σε ένα ζεστό σπιτικό και χαρούμενα. Και αυτή είναι η ευχή των 8ων γενεθλίων μου….
Αθηναΐδα Κ.