Thebluez

Απόγευμα, κλεισμένη σε ένα μπάνιο, κάνοντας “ρεκτιφιέ”, όπως το αποκαλεί ένα αρσενικό δίποδο. Κλεισμένη εδώ από το μεσημέρι. Μου αρέσει η ζωή εδώ μέσα, μάλλον το κρυφτό εδώ μέσα για να ακριβολογούμε.

Πάμε να πούμε λίγα λόγια για την πάρτη μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, τα παιδικά μου χρόνια; Άσχημα θα τα αποκαλούσα. Η μάνα μου μικροπαντρεμένη, με καμία ανοχή στον έγγαμο βίο και τρεις μήνες αφού ξεπετάχτηκα από τα σωθικά της, χώρισε και έστειλε τον αδιάφορο πατέρα μου πίσω εκεί που ανήκε, στην μανούλα του. Μείναμε λοιπόν με τον παππού και την γιαγιά αρχικά, για να βοηθήσουν όσο μπορούσαν την “πουτάνα” κόρη, που πήρε την απόφαση να διαλύσει το σπιτικό της. Μεγάλη αμαρτία εκείνη την εποχή και ήταν μια από τις δακτυλοδεικτούμενες των Αθηνών. Η γιαγιά ήταν μισότρελη, ο παππούς μισοαλκοολικός, αλλά ήταν οι δικοί μου άνθρωποι, τους αγαπούσα και τους λάτρευα και τους λατρεύω. Οι φασαρίες συχνές μέσα στο σπίτι για την δεκαεπτάχρονη κόρη, που με ένα παιδί στην αγκαλιά τολμούσε να έχει ζωή και θέλω. Και εδώ αρχίζει το μαρτύριο το δικό μου…

Έπρεπε να φεύγει από το σπίτι, να μην την καταπιεί η γκρίνια και οι κατάρες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν. Και ακολούθησε η πρώτη κακοποίησή μου…

Ήταν ένα ζευγάρι, παντρεμένο με μεγάλη διαφορά ηλικίας, αρχικά χωρίς παιδιά. Η μάνα μου λοιπόν αποφάσισε στις εξόδους να με παρκάρει εκεί, να γλιτώσει από την γκρίνια και να κάνει και αυτά που νόμιζε πως όφειλε για τον εαυτό της.

Δεν θα σας πω λεπτομέρειες, δεν θέλω να φωτογραφίσω ιδιότητες και καταστάσεις. Θυμάμαι αρχικά την γιαγιά μου να ουρλιάζει στην “πόρνη” κόρη της, πως στο βρακάκι μου υπήρχε αίμα, αίμα από εκεί που δεν έπρεπε. Θυμήθηκα λοιπόν πολύ καιρό μετά, κάτι σαν όνειρο, ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και αντί για παραμύθι, ένα δάχτυλο να χώνεται και να τρίβεται εκεί που μέχρι χτες το αναγνώριζα για τσίσα. Μάλλον μου άξιζε, κάτι έκανα και το προκάλεσα ή έτσι δείχνουν οι κανονικοί μπαμπάδες την αγάπη τους, δεν είχα μέτρο σύγκρισης, εκτός από τον παππού, που ήταν εκεί για εμένα, αλλά εντελώς αυστηρά, κρατώντας τις πρέπουσες αποστάσεις για μια γυναίκα.

Η κακοποίηση αναγνωρίστηκε, αλλά δεν τιμωρήθηκε.

Η δεύτερη κακοποίηση ήρθε αργότερα και την θυμόμουν.

Η αδερφή του παππού από την μεριά του σπερματοδότη, ήταν χωρίς παιδιά, παντρεμένη με έναν μεγαλύτερό της. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κατάληξε η μάνα μου να έχει επαφή μαζί τους, αλλά ήταν ακόμα ένα ζευγάρι που με ευχαρίστηση με κρατούσαν όταν δεν μπορούσαν οι υπόλοιποι. Πάνω κάτω η ίδια ιστορία, με την διαφορά ότι καταλάβαινα, κάτι δεν μου άρεσε, κάτι με ενοχλούσε. Έτσι μόνο τελικά δείχνουν οι μπαμπάδες και οι παππούδες την αγάπη τους; Δεν ήξερα. Τότε θυμάμαι το είπα μόνη μου στην αδερφή του παππού μου. Να σας πω ότι θυμάμαι τι ακολούθησε; Δεν θυμάμαι… Θυμάμαι μόνο πως δεν τελείωσε και συνέχιζε να πηγαίνει η μάνα μου εκεί. Μετά με τον καιρό χαθήκανε και τους ξαναείδα αρκετά μεγάλη. Έχουν πεθάνει και οι δυο.

Η τρίτη και φαρμακερή, είναι αυτή που θυμάμαι με λεπτομέρειες. Ήταν ο εραστής. Για πολλά χρόνια, μέχρι που παντρεύτηκα, κυκλοφορούσε κοντά μου. Η μάνα μου τυφλή από το έρωτά της, δεν αναρωτιόταν όταν με έβαζε ο μαλάκας της για ύπνο, τι συμβαίνει κάτω από τα σεντόνια. Για ακόμα μια φορά σκέφτηκα πως έτσι κάνουν οι πατέρες. Επίσης, κάτι έκανα, εγώ έφταιγα, εγώ τα προκαλούσα, μόνο εγώ έφταιγα! Δεν το είπα ποτέ. Μετά από πολλά χρόνια, ένα βράδυ λιώμα, τα είπα στον άντρα που θα παντρευόμουν. Δεν ξανασυζητήθηκε ποτέ και δεν αναλύθηκε.

Χρόνια ψυχοθεραπείας και αντικαταθλιπτικών βοήθησαν να τα “ξεπεράσω” και να τα θάψω. Δεν συζητήθηκε ποτέ ούτε με ψυχίατρο, ούτε με ψυχολόγο. Σε κάποια συνεδρία μόνο, ο τωρινός ψυχίατρος μου ανέφερε πως πρέπει να πάρω απόφαση να συζητήσω για την κακοποίησή μου. Δεν θέλω. Δεν μπορώ. Ίσως του δώσω κάποια στιγμή αυτό το κείμενο, κακογραμμένο, αλλά θα καταλάβει. Πάλι έτσι κακογραμμένα, με καθόλου λεπτομέρειες το εκμυστηρεύτηκα σε μια καινούργια μου φίλη. Το είχε ζήσει, ήξερε και αυτή. Σε ευχαριστώ λοιπόν μικρή μου νεράιδα, χωρίς εσένα ούτε το γραπτό θα είχα καταφέρει. Ελπίζω μια μέρα να καταφέρω να γίνω δυνατή και να βγω κερδισμένη από τις αιώνιες μάχες μου.