Σήμερα θα σας μιλήσω για μια φίλη από το χωριό. Η φίλη λοιπόν από το χωριό, στα 19 της τελείωσε μία από τις καλύτερες σχολές μαγειρικής τότε στην Ελλάδα. Το ψιλοπάλεψε με τις κουζίνες, αλλά πάντοτε ήταν τόσο αργή, που συναγωνιζόταν εύκολα σαλιγκάρι που είχε πάρει ηρεμιστικό. Sloooowwww mooootioooon λέμε.
Μπορεί στις κουζίνες να γινόταν ο κακός χαμός από δουλειά, 150 άτομα στο πρωινό του ξενοδοχείου κι εκείνη, σε ένα άλλο μάτι, να φαινόταν ότι πηγαίνει χαλαράαα. Βέβαια εκείνη πήγαινε τρέχοντας για τα δικά της δεδομένα, αλλά είπαμε: σαλιγκάρι που έχει πάρει ηρεμιστικό.
Μεγάλο ταλέντο στις κουζίνες #not. Όλοι την ήθελαν (μακριά τους). Τέλος πάντων, η φίλη από το χωριό δεν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσες να έχεις στην κουζίνα σου. Αλλά τουλάχιστον τα πήγαινε καλά σε αυτά που της έδιναν να κάνει. Άστην με τον χρόνο της και θα σου κάνει παπάδες. Ήταν πολύ καλή σε ό,τι είχε να κάνει με παρασκευή αυγού. Τηγανιτά, ομελέτα, σκραμπλ, τα πάντα. Ιδίως ομελέτες. Όποιος έτρωγε ομελέτα από τα χεράκια της έμενε κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος. Ανά τους καιρούς έφτιαχνε κανένα φαγητό σε κανένα φιλαράκι, σε κανένα αίσθημα κλπ. Στην οικογένεια ποτέ, με εξαίρεση την αδερφή της. Όπου και η αδερφή της μην νομίζετε, την παρακαλούσε να της μαγειρέψει.
Κάποια στιγμή η φίλη (από το χωριό είπαμε, ε;) αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερό της φόβο. Να μαγειρέψει για την μητέρα της. Θα της έφτιαχνε μία από τις γνωστές της ομελέτες. Μία φουσκωτή, καλοψημένη, με ισορροπία γεύσεων και χρωμάτων ομελετάρα, όπως έφτιαχνε στους πελάτες των ξενοδοχείων και γινόταν χαμός.
Και ξεκινάει. Σπάει τα αυγά. Βγάζει τα τσόφλια από μέσα, γιατί δεν της πέτυχε το σπάσιμο του αυγού. Αφού σιγουρεύεται ότι δεν έχει άλλα τσόφλια, προσθέτει αλατάκι. Ουπς… Έπεσε παραπάνω. Πέταμα. Επόμενα αυγουλάκια, χωρίς τσόφλια αυτή την φορά. Πάμε για το αλατάκι. Το πετύχαμε. Το πιπεράκι; Το πετύχαμε κι αυτό. Ξεκινάει, χτυπάει τα αυγά, προσθέτει και γάλα για να φουσκώσει η ομελέτα. Καυτό το τηγάνι, έτοιμο. Καταφέρνει και ρίχνει το μείγμα μέσα με τρεμάμενο χέρι.
Νομίζω ότι αν ήταν το celebrity crash των εφηβικών της χρόνων μπροστά, λιγότερο άγχος θα είχε.
Και ψήνει την ομελέτα, βάζει όλη της την τέχνη και την αγάπη, γιατί θα το φάει η μανουλίτσα της. Η ομελέτα ήταν έτοιμη την ώρα που η μητέρα της μπήκε στην κουζίνα. Η φίλη έχει μείνει με το πιάτο στο χέρι, να κοιτάει μια την μητέρα της, η οποία με έντρομο ύφος κοιτούσε μία εκείνη και μια την ομελέτα. Η οποία ομελέτα ήταν λες κι έχει πάθει κατάθλιψη. Σαν φύλλο κρέπας ήταν. Σαν καταθλιπτικό φύλλο κρέπας. Αλλά όχι. Ήταν ομελέτα.
Προθυμοποιήθηκε η μητέρα της να δοκιμάσει. Της είπε η φίλη από το χωριό ότι δεν χρειαζόταν, αλλά τι σου είναι η αγάπη και η αυτοθυσία της μάνας, ε; Έφαγε. Μία μπουκιά. Έπαθαν κατάθλιψη από την καταθλιπτική ομελέτα μέχρι και οι γευστικοί κάλυκες της γυναίκας. Πήγε να φάει και μία δεύτερη, αλλά την παρακάλεσε η κόρη της να μην το κάνει αυτό στον εαυτό της. Είχε τιμωρηθεί βλέπετε, για τα λάθη που είχε κάνει ως γονιός από την πρώτη κιόλας μπουκιά.
Από τότε ποτέ ξανά μαγειρική για την μανούλα!
Ομελέτα με κατάθλιψη. Κάντε το λίγο εικόνα! Δυστυχώς δεν υπάρχει οπτικό υλικό από αυτήν την αποτυχία, αλλά εάν ξαναεπιχειρήσει να μαγειρέψει για την μητέρα της πάλι, σας υπόσχομαι ότι θα σας κρατήσω ένα ντοκουμέντο!
Νίκη Τσακίρη