Thebluez

«Τι ’ναι πάλι τούτο;», σιγομουρμούρισε η Κλαίρη με απορία, ανοίγοντας την ηλεκτρονική της αλληλογραφία.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: H τάξη του ’88 σας καλεί σε reunion party θα γίνει την τάδε μέρα και ώρα κλπ…κλπ…

Στήλη άλατος έμεινε η Κλαίρη διαβάζοντας το email που μόλις της είχε έρθει. Οι συμμαθητές οργάνωναν πάρτι συνάντησης, τριάντα –πέντε ολόκληρα χρόνια μετά από την αποφοίτησή τους από το λύκειο! Μπορεί στο ενδιάμεσο να είχαν ξανασυναντηθεί κι αυτή να μην το είχε πάρει χαμπάρι. Δεν είχε κρατήσει επαφές με κανέναν από τα χρόνια αυτά. Και τώρα τη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της μάλλον από το διαδίκτυο την βρήκαν.

Δεν αναπολούσε πολύ συχνά τα μαθητικά της χρόνια. Εκ φύσεως κλειστός χαρακτήρας με στοχοπροσήλωση να περάσει στο πανεπιστήμιο και μεγαλωμένη σε ένα πολύ συντηρητικό περιβάλλον, η Κλαίρη δεν είχε ιδιαίτερες παρέες και περνούσε το χρόνο της διαβάζοντας. Δεν συμμετείχε σε εκδηλώσεις, πάρτι του σχολείου και φυσικά δεν είχε πάει πενταήμερη. Ουδεμία περίπτωση υπήρχε να συμφωνούσαν οι γονείς της. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να λάβει μέρος, αλλά η οικογένειά της ήταν αυστηρή και οπισθοδρομική. Το κύριο μέλημά τους ήταν να βρεθεί ένα καλό παιδί να παντρευόταν νωρίς νωρίς η Κλαίρη. Μπορεί να μην δημιουργούσε επεισόδια στο θέμα της ‘ελευθερίας’, να βγαίνει με φίλες, να έχει αγόρι και ου το καθεξής, αλλά στο θέμα των σπουδών ήταν ανάλγητη. Είχε ξεκαθαρίσει στους δικούς της ότι θα σπούδαζε και αποκλείεται να παντρευόταν μικρή. Τελικά τα κατάφερε και φτάσαμε στο σήμερα και στην πρόσκληση αυτή. Θα πήγαινε άραγε σ’ αυτό το reunion;

Τα δεκαοχτάχρονα του ’88 διένυαν πια την πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, όσοι ήταν ακόμα εν ζωή βέβαια. Πριν μερικά χρόνια που είχε επισκεφτεί το πατρικό της, ζούσε ακόμα η μητέρα της, είχε δει τυχαία μια παλιά συμμαθήτριά της. Ενώ η Κλαίρη ήταν αναγνωρίσιμη, καθώς δεν είχε κάνει μεγάλες αλλαγές πάνω της και διατηρούσε σε γενικές γραμμές το σωματότυπο που είχε στην εφηβεία, η γυναίκα που της μιλούσε, είχε αλλάξει άρδην. Ολόκληρα λεπτά έκανε η Κλαίρη να καταλάβει ποια ήταν η κυρία που με τόση εγκαρδιότητα τη σταμάτησε στη μέση του δρόμου και άρχισε να τη φιλάει σταυρωτά. «Η Πέπη καλέ είμαι. Η Πέπη η Αναστασοπούλου!»

Η Πέπη…
Είχαν περάσει έξι χρόνια μαζί στο ίδιο τμήμα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δύο χρονιές μάλιστα ήταν και διπλανές.

Τότε ήταν αδύνατη, με κοντό μαλλάκι αγορίστικο και ένα πρόσωπο – καθρέφτη, που η ακμή είχε ξεχάσει να επισκεφτεί. Η συνομιλήτριά της ήταν μια γυναίκα ευτραφής, με σγουρά κατάξανθα μαλλιά στο μήκος των ώμων και γεμάτη ρυτίδες. Της έκανε μια σύντομη ενημέρωση ότι αυτή δεν είχε περάσει στις πανελλήνιες και ότι πήγε στη σχολή ΣΒΙΕ και έγινε βοηθός μικροβιολόγου. Διορίστηκε αμέσως με ‘μέσον’ σε κρατικό νοσοκομείο. Στη συνέχεια παντρεύτηκε και έκανε τέσσερα παιδιά. Η κόρη της μάλιστα ήταν έγκυος και η ίδια σύντομα θα γινόταν γιαγιά. Θα έβγαινε σε λίγο καιρό σε σύνταξη για να βοηθήσει την κόρη της με το μωρό.
“Άκου τα Κλαίρη, που πήγαινες πάντα με το Σταυρό στο χέρι. Έκανες τόσα χρόνια να σπουδάσεις, να πάρεις μεταπτυχιακό να γυρίσεις τόσα νησιά και κατσικοχώρια για να διοριστείς, επιτέλους, κοντά στα σαράντα σου. Ενώ η Πέπη με το ‘μέσον’…”, σκέφτηκε μέσα της

Της είπε και τα δυσάρεστα νέα για δύο συμμαθητές που είχαν ‘φύγει’ και για μια κοπέλα από την τάξη τους που πάλευε χρόνια με μια εκφυλιστική νόσο και την είχε αφήσει καθηλωμένη σε αμαξίδιο. Αντάλλαξαν τηλέφωνα και υποσχέθηκαν να κρατήσουν επαφές, αλλά η Κλάιρη δεν ένιωθε να έχει τίποτα πια κοινό με τη γυναίκα αυτή, παρά μόνο κάποιες αναμνήσεις από τα μαθητικά τους χρόνια.

Τα μαθητικά χρόνια…
Η Κλαίρη ήταν σχολείο –σπίτι- φροντιστήριο. Την εποχή αυτή μάλιστα το σχολείο της λειτουργούσε με βάρδιες, τη μία βδομάδα πρωί και την άλλη απόγευμα. Ούτε για καφέ δεν έβγαινε. ‘Κοπάνα’ δεν είχε κάνει ποτέ της. Ούτε στις μεγάλες καταλήψεις του ’87 συμμετείχε ενεργά, αν και ιδεολογικά συμφωνούσε. Σιγά να μην της επέτρεπαν οι δικοί της να διανυκτερεύσει στο σχολείο και να συμμετέχει στον αγώνα για ισότιμη παιδεία. Τώρα στο θέμα των φλερτ, αν πράγματι ήθελε να έχει αγόρι, οι δικοί της δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Θα έβρισκε τρόπο να κρυφτεί. Απλά θεωρούσε ανώριμα τα αγόρια της ηλικίας της. Social media δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια τότε, επομένως ήταν κομμάτι δύσκολο να γνώριζε κάποιον εκτός σχολικού πλαισίου. Ήταν βέβαια τσιμπημένη με τον μαθηματικό… αλλά μέχρι εκεί.

Η μόνη ας πούμε ανάσα από τη ρουτίνα, ήταν οι μονοήμερες σχολικές εκδρομές. Εκεί μπορούσε να συμμετέχει χωρίς αντιρρήσεις από τους δικούς της, εφόσον θα συνόδευαν οι καθηγητές.

Η Κλαίρη αποφάσισε το βράδυ αυτό να μην πάει στο γυμναστήριο και να διανύσει χιλιόμετρα στο διάδρομο. Αντ’ αυτού θα διένυε νοερά το δρόμο των αναμνήσεων. Έβαλε ένα Chivas με δυο παγάκια και κατευθύνθηκε προς το υπνοδωμάτιό της. Εκεί, στο κάτω συρτάρι του κομοδίνου της, υπήρχε το ‘κουτί των αναμνήσεων’, διάφορα μικροπράγματα από τα εφηβικά και φοιτητικά της χρόνια. Μία χρυσή χειροπέδα που θεωρούσε παλαιομοδίτικη, κάτι faux bijou, πολύ μόδα τη δεκαετία του’80 και πολύ κιτς σήμερα, διαφημιστικά μπρελοκάκια, το walkman της και μια στοίβα κασέτες και η φωτογραφική μηχανή Kodak που είχε ακόμα φιλμ μέσα! Κάτω κάτω βρήκε κι ένα ημερολόγιο που κρατούσε κάποια εποχή. Το έγραφε στ’ Αγγλικά μην τυχόν κι έπεφτε στα χέρια της μάνας της. Στο βάθος του συρταριού ήταν ένα μικρό άλμπουμ με φωτογραφίες. Οι περισσότερες ήταν από την τελευταία μονοήμερη εκδρομή που πήγε με την τάξη της. Ήταν στον Πόρο, στο τέλος της Β’ Λυκείου. Στη Γ’ τάξη η Κλαίρη μόνο διάβαζε και δεν ακολούθησε σε καμία εκδρομή, ούτε φυσικά στην πενταήμερη.

Πόσα χρόνια είχε να ανοίξει το άλμπουμ αυτό! Πίσω από κάθε φωτογραφία είχε γράψει τα ονόματα των συμμαθητών που ήταν σ’ αυτήν. Ευτυχώς, γιατί ελάχιστους θυμόταν πια. Όταν έζησε κάποια χρόνια στην επαρχία, λόγω της δουλειάς της, κατάλαβε πόσο διαφορετικά λειτουργούσαν οι σχέσεις εκεί. Μεγαλώνοντας στον ίδιο τόπο και έχοντας κοινές ρίζες, οι παλιοί συμμαθητές όλα και κάπου θα συναντιόντουσαν μετά την αποφοίτηση. Δεν ήταν σαν το χάος της μεγαλούπολης που οι τυχαίες συναντήσεις σπανίζουν.

Οι πρώτες φωτογραφίες ήταν μέσα στο πλοίο. Η μπομπιρο-παρέα των αγοριών. Πόσο ανώριμα πλάσματα Θεέ μου! Πρώτος πρώτος ο Αποστόλου, ο αρχηγός των βλαμμένων. Ο θεολόγος, που ήταν και παπάς επέμενε να τους φωνάζει όλους με τα βαφτιστικά τους. Το ‘Κλαίρη’ έβγαινε από το Καλλιόπη-Ειρήνη. Μία φορά που τη σήκωσε να πει μάθημα πετάχτηκε από πίσω ο Αποστόλου να πει την εξυπνάδα του.
«Παιδιά, του χρόνου που θα πάω στρατό λέτε να με βάλουν να καθαρίσω καμιά ‘καλλιόπη’»

Η Κλαίρη γύρισε ψύχραιμα, του έριξε μια διαπεραστική ματιά και σχολίασε.
«Αποστόλου, αμφιβάλω αν είσαι ικανός κι αυτό ακόμα να κάνεις!»

Η τάξη ξέσπασε στα γέλια. Ο Αποστόλου λούφαξε στη θέση του και η Κλαίρη συνέχισε με την εξέταση από το θεολόγο-παπά.

Η Κλαίρη δεν είχε στ’ αλήθεια παρεξηγηθεί. Θεωρούσε τα πειράγματα αυτά ‘πλάκες’ και όχι το σκληρό και συχνά επικίνδυνο bullying που δέχονται πολλά παιδιά σήμερα.
Να και ο Αμανατίδης, ο γόης της τάξης και πρόεδρος. Έτσι ‘βγήκε’, τον ψήφισαν όλα τα κορίτσια επειδή ήταν όμορφος! Κατά τ’ άλλα σαν πρόεδρος ήταν τελείως ανίκανος, αφού δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ αυτά που έλυνε!

Δίπλα του ήταν αυτό το σαμιαμίδι, ο Αλεξίου. Όσο μπόι του έλειπε, τόσο διάολος ήταν! Την ώρα της Φυσικής είχε τραβήξει την καρέκλα του μπροστινού του, του Θωμά, την ώρα που πήγε το παιδί να καθίσει ανυποψίαστο. Είχε σηκωθεί να λύσει άσκηση. Τελικά έπαθε μεγάλη ζημιά ο Θωμάς και έπρεπε για περίπου δυο μήνες να βάλει κάτι σαν σωσίβιο-κουλούρα στην καρέκλα για να καθίσει. Έφαγε βέβαια πολυήμερη αποβολή ο Αλεξίου.

Στην άκρη άκρη της φωτογραφίας ήταν ένα παιδάκι, ο Παναγιώτης, πολύ ήσυχο, που δε μιλούσε, δεν έκανε με άλλα παιδιά παρέα και ήταν κάπως αντικοινωνικό. Τότε βρισκόταν στο περιθώριο. Αν ήταν έφηβος τη σημερινή εποχή, θα είχε διαγνωσθεί στο φάσμα του αυτισμού και θα είχε τη φροντίδα και την προσοχή που θα έπρεπε. Τη δεκαετία του ’80 θεωρήθηκε απλώς ‘εσωστρεφής’. Δεν υπήρχε η γνώση και η ενδελεχής έρευνα ακόμα, ούτε φυσικά η ενημέρωση. Δίπλα του ο Κώστας. Ήταν φως φανάρι ότι ήταν gay, αλλά η κοινωνία δεν ήταν αρκετά ώριμη τότε να δεχτεί τη διαφορετικότητα. Περισσότερη απόρριψη δεχόταν από την οικογένειά του ο Κώστας παρά από τους συμμαθητές του.

Να και η κοριτσοπαρέα στην επόμενη φωτογραφία. Είναι στην παραλία τραβηγμένη. Οι κοπέλες ποζάρουν με τα μαγιό τους. Πέπη (πετσί και κόκαλο τότε), Κλαίρη, το δίδυμο Λέτα και Βέτα (οι οποίες κάποτε είχαν μαλλιοτραβηχτεί για τα μάτια του Αμανατίδη), Βάσω, Μαίρη, Χριστίνα, οι τρεις, ας πούμε , ‘κολλητές’ της από το λύκειο και η σιγανοπαπαδιά η Αυγερινοπούλου, η απουσιολόγος της τάξης. Η τελευταία ήταν πάντα άριστη μαθήτρια και υποτίθεται ότι περνούσε όλο το χρόνο της διαβάζοντας. Έλα όμως που σε κάποιες διακοπές στο χωριό του πατέρα της τα ‘φτιαξε μ’ έναν εύελπη ο οποίος τη ζήτησε σε γάμο. Ήταν αρραβωνιασμένη από τα δεκαπέντε της χωρίς να έχει πει τίποτα σε κανέναν! Στήλη άλατος μείναμε όλες λαμβάνοντας στο τέλος των εξετάσεων το προσκλητήριο του γάμου της!

Στην επόμενη φωτογραφία ήταν η Κλαίρη με μια παρέα παιδιών πάλι και τους καθηγητές που συνόδευαν στην εκδρομή. Η κυρία Γρηγοριάδου, η αγαπημένη της φιλόλογος και πρότυπό της. Αυτή η γυναίκα νοιαζόταν πολύ για τα παιδιά και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την Κλαίρη. Δίπλα ο μαθηματικός, η καψούρα της Κλαίρης και μπροστά μπροστά ένας κύπριος χημικός που όταν νευρίαζε ‘μπινελίκωνε’ στα κυπριακά. Πώς να μη νευρίαζαν οι άνθρωποι που είχαν να κουμαντάρουν περίπου 40 μαθητές ανά τμήμα, οι περισσότεροι μάλιστα ζωηροί! Οι καθηγητές της ήταν όλοι 40-45 στη φωτό.
«Άραγε να υπάρχουν και να είναι υγιείς;», αναρωτήθηκε η Κλαίρη.

Στην ομήγυρη των μαθητών ήταν και οι δύο συμμαθητές που είχαν ‘φύγει’. Ο Αργυρίου από ανακοπή και η Μαλαματένια από την επάρατο. Κάπου πήρε το μάτι της και την Αρετή, την κοπέλα που είναι χρόνια σε αμαξίδιο. Α να τη! Ένα κορίτσι γεμάτο ζωντάνια. Ήταν και αθλήτρια τότε.

Τη θυμάται σαν χτες την τελευταία αυτή μαθητική εκδρομή. Αφού είδε τις φωτογραφίες αυτές, το μυαλό και η ψυχή της ξεχείλισαν από αναμνήσεις. Η προετοιμασία για την τρίτη λυκείου ήταν ζόρικη. Το καλοκαίρι του ΄87 που έκανε καλοκαιρινά φροντιστήρια, χτύπησε ο μεγάλος καύσωνας. Είχε διάρκεια πάνω από μία εβδομάδα, με θερμοκρασίες 44 βαθμών και τραγικό απολογισμό 1300 νεκρών! Κλιματιστικά υπήρχαν σε ελάχιστα σπίτια, της Κλαίρης πάντως δεν διέθετε τότε και ούτε κατά διάνοια στα μέσα μαζικής μεταφοράς! Πήγαινε και ερχόταν στο φροντιστήριο με το λεωφορείο σε κατάσταση σαρδελοποίησης και ασφυξίας! Πολλοί επιβάτες είχαν κάτι ατομικά ανεμιστηράκια που λειτουργούσαν με μπαταρίες. Σαν δεν έφτανε αυτή η αρνητική συγκυρία, όταν έφτασε η ώρα των πανελληνίων το καλοκαίρι του ’88 οι καθηγητές κήρυξαν απεργία από την 7η Μαΐου έως την 23η Ιουνίου! Παράλληλα, πολλά σχολεία, μεταξύ των οποίων και το δικό της, τελούσαν υπό κατάληψη! Οι εξετάσεις είχαν έρθει πίσω και ήταν έκδηλη η αβεβαιότητα και ο αποσυντονισμός των υποψηφίων.

Κάνοντας τον απολογισμό της, η Κλαίρη συνειδητοποίησε ότι τα χρόνια αυτά, τα μαθητικά, παρά τις αντιξοότητες και δυσκολίες, παρά τους περιορισμούς, ήταν τελικά τα πιο ξέγνοιαστα της ζωής της. Ήταν πιτσιρίκα, είχε την υγεία της, τους γονείς της να τη φροντίζουν και όλο το μέλλον μπροστά της.
Οι έγνοιες της ήταν πότε θα έβγαινε το καινούργιο τεύχος της Σούπερ Κατερίνας κι αν θα είχε μέσα ολόσωμες αφίσες των αγαπημένων της ηθοποιών Πάνου Μιχαλόπουλου και Σταμάτη Γαρδέλη. Πότε θα είχε το δισκάδικο έτοιμη την κασέτα που είχε παραγγείλει με τραγούδια των αγαπημένων της Duran Duran,Wham, Bon Jovi, Michael Jackson, Madonna, Cindy Lauper, Bonnie Tylor, αλλά και το ‘Lost in the night’ του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, τις επιτυχίες της εποχής από την Αλέξια και τη Μαντώ και το θρυλικό αιώνιο καψουροτράγουδο όλων των εποχών το “Σ’ αγαπάω μ’ ακούς” του Γιώργου Σαλαμπάση! Αγωνιούσε ποια θα κέρδιζε τελικά τον Blake Carrington, η Αλέξις ή η Κρίσταλ στη Δυναστεία. Τα χρόνια της εφηβείας της υπήρχε μόνο η κρατική τηλεόραση ΕΡΤ ΚΑΙ ΥΕΝΕΔ .Το πρόγραμμα ξεκινούσε στις πέντε το απόγευμα και έκλεινε με τον εθνικό ύμνο στις 12 τα μεσάνυχτα. Πώς και πώς περίμενε να έρθει το σαββατοκύριακο να απολάμβανε τον Ιππότη της Ασφάλτου και την αγαπημένη της Λωξάνδρα! Φυσικά το καλοκαίρι του ’87, όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε the final countdown, το Ευρωμπάσκετ! Πόσο θυμάται τους ξέφρενους πανηγυρισμούς μετά τη νίκη!