Thebluez

“Έλα, έλα! Για μένα τελείωσαν οι άντρες. Με τέτοια τύχη που έχω, δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί κάποιος φυσιολογικός!”

“Μα καλά, είσαι τελείως ηλίθια; Επειδή δηλαδή χώρισες, τι; Τέλος;”

“Και τι θες να κάνω; Να συνεχίσω να ασχολούμαι και να δίνω σημασία και στο τέλος να ξαναφάω τα μούτρα μου για να κάθομαι να κλαίω και να σπαράζω;”

“Είναι το μοναδικό σενάριο αυτό; Δηλαδή αποκλείεται να βρεθεί ένας άνθρωπος με τον οποίο να μιλάς, να γελάς, ίσως και να βρεθείς και ποτέ δεν ξέρεις πώς θα καταλήξει;”

“Αποκλείεται!”

Ο ήχος του κινητού της Κρυσταλλίας, τις επανέφερε στην πραγματικότητα, διότι το διαλείμμά τους είχε τελειώσει και εκείνες συνέχιζαν να τρώνε το μεσημεριανό τους φαγητό. Μια ειδοποίηση έκανε την εμφάνισή της στην οθόνη. Η Κρυσταλλία κοίταξε δύο φορές το κινητό της για να σιγουρευτεί για αυτό που έβλεπε. Κίνηση που δεν πέρασε απαρατήρητη από την Ευγενία.

“Για να διπλοτσεκάρεις, σημαίνει ότι περίμενες αυτό το μήνυμα! Λέγε…”

“Τίποτα παιδί μου! Ένα απλό μήνυμα είναι…”

Η επανάληψη του ήχου από το ίδιο κινητό, έφερε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της Κρυσταλλίας και μόνο που είδε το όνομα ξανά. Χωρίς να ανοίξει το μήνυμα.

“Λοιπόν Κρυσταλλία, λέγε ποιος είναι, γιατί το παίρνω και το πετάω από το παράθυρο! Μα τω Θεώ! Κάθομαι τόση ώρα και σε ακούω να λες ότι τελείωσε η ζωή σου και ξαφνικά σκάει μια χαμογελάρα στη μούρη σου, που φωτίζει τον χώρο. Άντε μωρή, λέγε, πρέπει να πάμε μέσα!”

Η Κρυσταλλία έκανε μια κίνηση με το δάχτυλο, δίνοντας στην Ευγενία να καταλάβει ότι χρειάζεται ένα λεπτό. Πήρε το κινητό της. Διάβασε το μήνυμα έχοντας το ίδιο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό της, πήρε δύο ανάσες να καθαρίσει το μυαλό της και απάντησε γρήγορα. Πάτησε αποστολή χαμογελώντας και στράφηκε αμέσως στη φίλη της που την κοιτούσε γεμάτη ανυπομονησία και περιέργεια.

“Τον λες και φίλο, αλλά δεν είναι ακριβώς φίλος. Έχει τα πιο εκφραστικά μάτια και τα πιο υπέροχα χείλη που έχω δει. Τον ξέρω καιρό και έπαθα ένα ταράκουλο από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Υπήρχαν εμπόδια. Και υπάρχουν. Δεν σημαίνει ότι θα γίνει κάτι μεταξύ μας, αλλά όσο κρατήσει όλο αυτό το παιχνίδι, εγώ πάντα θα χαμογελάω. Και αυτό το χαμόγελο θα είναι μόνο για εκείνον. Για αυτόν τον πρόθυμο, ετοιμόλογο, γεμάτο χιούμορ άντρα!”

Χαμογέλασε πλατιά, ήπιε μια γουλιά από το αναψυκτικό της και κοίταξε την Ευγενία μες στα μάτια.

“Μα καλά, χριστιανή μου, μιλάς με έναν πρόθυμο, ετοιμόλογο, γεμάτο χιούμορ άντρα, με τα πιο εκφραστικά μάτια και τα πιο υπέροχα χείλη που έχεις δει και εγώ το μαθαίνω τελευταία; Είσαι με τα καλά σου;”

“Δεν έχω πει τίποτα, γιατί αρχικά δεν ξέρω αν θα καταλήξει κάπου και κατά δεύτερον γιατί φοβάμαι ότι αρχίζω και χάνω το μυαλό μου…”

Σοκ στα μάτια της Ευγενίας. Λες και δεν πίστευε αυτά που ξεστόμιζε η Κρυσταλλία. Βαθιά μέσα της ήλπιζε να είναι αλήθεια και αυτός ο τόσο υπέροχος -στα μάτια της φίλης της- άντρας, να συνέχιζε να την κάνει να χαμογελάει. Το Κρυσταλλάκι της είχε περάσει δύσκολα και της άξιζε αυτό το χαμόγελο. Ο ήχος του κινητού της Κρυσταλλίας χάρισε ένα χαμόγελο και στις δύο.

“Βλέπεις τι σου λέω; Με το που χτυπάει το κινητό χάνω το μυαλό μου και χρειάζομαι λίγο χρόνο ανασυγκρότησης για να απαντήσω. Παν μέτρον άριστον, αλλά είναι υπέροχος ρε φίλε και αν με αφήσεις χαλαρή και ανέμελη, θα του το λέω συνέχεια…”

“Κακό μπελά βρήκαμε!!!”

“Ξεκάθαρα, Ευγενία μου! Ξεκάθαρα! Πάμε τώρα για δουλειά, μπας και λειτουργήσει το μυαλό μου!”