Thebluez

Λοιπόν, θέλω να διαμαρτυρηθώ εντόνως, δεν ξέρω σε ποιον, αλλά εφόσον έχω το «ξεφόρτωμα» της γραφής, θα τα πω σε εσάς και όσοι πιστοί, ταυτιστείτε!

Είναι άδικο, ΟΧΙ!, είναι άδικο ρε φύση, γιατί δηλαδή τι σου έχουμε κάνει εμείς οι γυναίκες και μας αδειάζεις έτσι; Γιατί δηλαδή ένας άντρας σαράντα plus, είναι κούκλος και όσο μεγαλώνει γίνεται ακόμα καλύτερος και εμάς μας πετάς ακόμα μια ρυτίδα στις τόσες που αποκτήσαμε από τα τριάντα μας; Δηλαδή ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
Τα κορίτσια βρέφη, στην πλειοψηφία τους περπατούν και μιλούν νωρίτερα από τα συνομήλικα αγόρια βρέφη. Στην εφηβεία τα κορίτσια αναπτύσσονται με πιο γρήγορους ρυθμούς και είναι πολύ πιο ώριμα από τα αγόρια. Δεν θα αναφέρω πως τα αγόρια μέχρι τα βαθιά τριάντα παραμένουν έφηβοι, δεν με συμφέρει, αγόρι μεγαλώνω, ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο! Και μετά… είναι και όλη αυτή η ματαιοδοξία της ομορφιάς και των κοινωνικών προτύπων, που κατά βάση «βαραίνει» τα κορίτσια, μετέπειτα γυναίκες. Ένας αγώνας δρόμου να παραμένεις όμορφη, no matter what… νύχια, μαλλιά, φρύδια, αποτρίχωση, δίαιτες και όλα αυτά χέρι χέρι με περίοδο, απογοητεύσεις, εκτρώσεις, αποβολές, εγκυμοσύνες και άλλες καταστάσεις που καταπονούν ψυχή και σώμα. Κάθε μια κατάσταση σημαδεύει το σώμα μας σχεδόν ανεξίτηλα. Ακόμα και το θαύμα της νέας ζωής, τα μωρά μας, αυτά που δεν αλλάζουμε με τίποτα στον κόσμο, μας αφήνει ανοιχτή λεκάνη και κάποια κιλά επιπλέον, σαν μια τιμωρία που δεν την αξίζουμε. Ας μην μιλήσω για την περίοδο, που είναι το ομορφότερο δώρο γονιμότητας, που μας πρήζει, μας ανακατεύει το ορμονικό, μας πονά και μας κάνει να μην αισθανόμαστε καλά στην καθημερινότητά μας.

Θα μου πείτε τώρα, τα αγόρια και οι άνδρες δεν έχουν θέματα; Φυσικά και έχουν, γιατί εμείς μπορεί να στραπατσαριστούμε, αλλά ζούμε χρόνια έτσι με το στραπατσάρισμα κορνίζα στο πρόσωπο, ενώ τα αγόρια μας, απλά δεν την βγάζουν καθαρή! Θερίζουν τα καρδιακά! ΑΛΛΑ!, αλλά λέω, στην πορεία τους είναι όμορφοι να πάρει! Στεναχώριες, τσιγάρα, ποτά και ξενύχτια, αντί να τους γερνούν, τους μετατρέπουν σε ελκυστικούς, ώριμους σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, που έλκουν σαν μαγνήτης. Ώριμοι στην εμφάνιση, έφηβοι μια ζωή!

Και σκέπτομαι εγώ τώρα… όταν τρέχεις, όπως το τρέχουμε εμείς μια ζωή και άλλη μια, ναι μεν φτάνεις πρώτη, αλλά είναι κουραστικό να περιμένεις τον δεύτερο να επιβεβαιώσει την πρωτιά σου! Χάνουμε σε αυτόν τον αγώνα δρόμου, ακόμα και αν το αποτέλεσμα δείχνει το αντίθετο. Χάνουμε την παιδικότητά μας, χάνουμε την δροσιά μας, ηττούμαστε σε πολλά επίπεδα από εμάς τις ίδιες, όχι από τους άνδρες μας. Οι άνδρες έχουν ανακαλύψει τον βαθμό επιτυχίας από νωρίς, αργά, χωρίς βιασύνη, με μια στωικότητα που κάποιες φορές σπάει μέχρι και τα νεύρα του master OogWay στο Kung fu Panda, αλλά κοιτάξτε το αποτέλεσμα! Αυτή η ηρεμία, τους κάνει ομορφότερους! Θα μας κοιτάξουν σαν πλάσματα άλλου είδους όταν έχουμε νεύρα, θα προσπαθήσουν να μας βοηθήσουν, «να λύσουν το πρόβλημα», αλλά ας μην γελιόμαστε, μέσα τους υπάρχει τελείως διαφορετική αντίληψη, μας θεωρούν και ίσως τελικά είμαστε, υπερβολικές. Κοιτάξτε τους και πάρτε μαθήματα ζωής. Πέφτει το ποτήρι, σπάει το ποτήρι. Και ενώ ξέρουν ότι έχει σπάσει, θα το αφήσουν λίγη ώρα εκεί και όταν σηκωθούν και βολεύει η διαδρομή προς την σκούπα, θα το μαζέψουν. Αλλιώς θα παραμείνει εκεί. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙ! Όχι γιατί δεν τους νοιάζει, απλά έτσι, δεν είναι προτεραιότητά τους. Εσύ κουκλίτσα μου, γιατί σκας; Υιοθέτησε την πρακτική τους και θα ζήσεις αγέραστη, άσπαστη και πλήρης.

Τους παραδέχομαι, γιατί δυο βασικά προβλήματα είχαν και βρήκαν τρόπο να τα εξαλείψουν. Τριχόπτωση και ξύρισμα. Κοιτάξτε τώρα κορίτσια πώς έπαιξαν μπαλίτσα τα αγόρια μας. Είπαν «βαριέμαι το ξύρισμα, βρε δεν κάνω μόδα τα μούσια;». Και έτσι απλά, έγινε μόδα το μούσι! Είπαν «δεν έχω μαλλιά, θα τα ξυρίσω» και έτσι απλά έγινε μόδα και το ξύρισμα κεφαλιού! Και τρέξε εσύ να σκας εκατό για αποτρίχωση και πενηντάρια για μανικιούρ και πεντικιούρ!

Και τώρα πάμε στα σοβαρά! Να πίνεις πολύ νερό και να γυμνάζεσαι. Η ζωή μου όλη! Εκατό καμπανάκια να κτυπούν στο μυαλό, και η εσωτερική φωνή του ψυχαναγκασμού να μου φωνάζει «μην αφήσεις ποτέ την γυμναστική!». Γιατί; Σε ποιόν δαίμονα του γυμναστηρίου χρωστάω και δεν με αφήνει να ησυχάσω; Δυο δρόμους έχει ζωή, το φαγητό και την γυμναστική. Πότε διαλέγω τον έναν και πότε τον άλλο! Πότε βασανίζομαι με βαράκια και λογής όργανα γυμναστικής και πότε απολαμβάνω παγωτά, πίτσες και καρμπονάρες! Γιατί ρε μεταβολισμέ δεν με ακούς και με ρίχνεις με γυμναστηριακές θεές που οι διατάσεις τους τερματίζουν και το σώμα τους ταλαντεύεται σαν λάστιχο, να τις χαζεύω με πηγούνι που επιεικώς ακουμπά το πάτωμα; Πώς εγώ η απολαυστική τζούσι Ρέγγα, θα ανταγωνιστώ αυτές τις ημίθεες (βλέπετε, τις γκρεμίζω σιγά σιγά, από θεές έγιναν ημί-). Είναι αλήθεια, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και όχι μόνο κυκλοφορούν, αλλά μαντέψτε, στοχεύουν σε ώριμους άνδρες! Ας φάω ένα παγωτό ακόμα, να ξεπεράσω τον καημό μου!