Δεσποινίς ετών 34. Σήμερα ήταν τα γενέθλιά της. Μια χρόνια πριν γίνει 35, πριν καβατζάρει τα μισά της 3ης δεκαετίας της ζωής της. Και ήρθε η ώρα για έναν μικρό απολογισμό. Παντρεύτηκε, χώρισε, χωρίς να αποκτήσει παιδιά σε αυτόν γάμο. Άλλοι θα πουν ευτυχώς, για να μην ταλαιπωρείται μια ψυχούλα από το στίγμα του διαζυγίου. Άλλοι πάλι θα πουν δυστυχώς, γιατί όπως και να το κάνουμε, τα παιδιά είναι ευτυχία και ευλογία μαζί. Ο καθένας θα το δει από την σκοπιά του. Εκείνη πάλι δεν ήξερε αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Ίσως αν είχε αποκτήσει παιδιά να είχε τώρα έναν σκοπό στην ζωή της. Αγαπούσε τα παιδιά, δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό, απλώς δεν πίστευε πως μπορούσε να τους προσφέρει την δεδομένη στιγμή την πλήρη αφοσίωση και φροντίδα που ένα μωρό έχει ανάγκη, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Εκτός αυτού όμως, ήθελε να κάνει παιδιά, όχι επειδή το πρόσταζε η ηλικία της ή η οικογενειακή της κατάσταση, αλλά γιατί θα ήταν έτοιμη να αφοσιωθεί πλήρως στις απαιτήσεις μίας νέας ζωής.
Ήταν μια γυναίκα με μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, έβγαζε ένα σεβαστό μισθό για τα δεδομένα της εποχής, μπορούσε να μένει μόνη της, να συντηρεί τον εαυτό της και να του προσφέρει μικρά δωράκια και απολαύσεις, που άλλοι άνθρωποι την εποχή αυτή, δεν είχαν την δυνατότητα να κάνουν. Μετά από το διαζύγιο, γνώρισε έναν άνθρωπο που πίστευε πως είχαν τον ίδιο σκοπό, τις ίδιες βλέψεις για την ζωή. Και εν μέρει δεν είχε πέσει έξω. Περνούσε ωραία μαζί του, μοιράζονταν την ίδια λαχτάρα για καλοπέραση, ταξίδια. Ήθελαν να δουν και να εξερευνήσουν καθετί καινούργιο που έπεφτε μπροστά τους.
Είχαν καταφέρει να χτίσουν μία όμορφη καθημερινότητα, παρόλο που δεν βρίσκονταν αρκετά συχνά, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Βέβαια εκείνος της είχε προτείνει πολλάκις να μείνουν μαζί, έστω και για κάποιες μέρες μέσα στην βδομάδα, ώστε να την βλέπει περισσότερο, μα ήταν ανένδοτη. Τα κατάλοιπα των προηγούμενων εμπειριών την έκαναν να είναι πλήρως αρνητική ακόμη και για να συζητήσει το ενδεχόμενο της συγκατοίκησης. Ήθελε να έχει το καταφύγιό της, τον δικό της χώρο χωρίς να νιώθει εγκλωβισμένη, χωρίς να υπάρχει η έλλειψη επιλογής. Μα κάτι της έλειπε, έβρισκε να υπάρχει ένα κενό μέσα της. Δεν ήξερε όμως ακριβώς ποιο κομμάτι έλειπε.
Μετά το διαζύγιο είχε ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Κάτι οι κρίσεις πανικού, κάτι τα ξεσπάσματα θυμού που είχε, αποφάσισε πως ήταν η καλύτερη λύση να διαχειριστεί τα πράγματα. Μα εκτός όλων αυτών, το διαζύγιο και η κατάσταση που επικρατούσε πριν από αυτό, της είχαν δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά για την ύπαρξή της, που έπρεπε πάση θυσία να τα απαντήσει. Έπρεπε να βρει την εσωτερική της γαλήνη και να μπορέσει να βάλει σε τάξη τον εαυτό της και τις σκέψεις τις. Ακόμη όμως και με τόσο καιρό ψυχανάλυση, δεν μπορούσε να βρει τι έλειπε, τι ήταν αυτό που μπορούσε να της γεμίσει το κενό. Είχε μοιραστεί αυτή τη σκέψη με τον ψυχολόγο της και της πρότεινε να κοιτάξει βαθιά μέσα της. Όμως όσο και να έψαχνε τόσο καιρό, δεν μπορούσε να βρει τι ήταν αυτό που την έκανε να νιώθει κενή. Είχε καταφέρει να αποκτήσει τόσα πράγματα, είχε πια την ανεξαρτησία της, μία σχέση χωρίς εντάσεις, χωρίς φασαρίες. Μία σχέση εύκολη, που της προσέφερε ό,τι χρειαζόταν χωρίς να την πνίγει, χωρίς να νιώθει ασφυκτικά. Πάλι όμως, το αίσθημα πως ένα κομμάτι της έλειπε, δεν έλεγε να φύγει.
Εκείνο το βράδυ, το βράδυ των γενεθλίων της, ήταν που πήρε την μεγάλη απόφαση. Είχε αποφασίσει να περάσει τα γενέθλιά της μόνη της. Χωρίς φίλους, χωρίς την σχέση της, ήθελε να μείνει μόνη, να βάλει ένα ποτήρι κρασί και να απολαύσει την απόλυτη ηρεμία. Να μην ακούει καμία άλλη φωνή πέραν της εσωτερικής της. Έπρεπε να τα βρει με την ίδια, ώστε να καταφέρει επιτέλους να βρει το χαμένο κομμάτι του εαυτού της. Ήταν αυτό το βράδυ που πλέον της έδωσε την απάντηση. Ήξερε πως είχε έρθει η ώρα. Είχε έρθει η ώρα για μια στροφή, μια στροφή 180 μοιρών.
Ήταν τότε που κατάλαβε πως ζούσε σε μια λούπα, την ίδια και την ίδια ζωή, απλώς κάθε φορά οι πρωταγωνιστές ήταν διαφορετικοί. Από την εφηβεία της μέχρι σήμερα, έκανε και έψαχνε τα ίδια πράγματα, φοβούμενη τις αλλαγές. Ήταν άνθρωπος της συνήθειας και των μικρών τετράγωνων κουτιών στο κεφάλι της. Δεν ήθελε τίποτα να χαλάει τα τακτοποιημένα της κουτάκια. Και οποίος προσπαθούσε να την τραβήξει από αυτόν τον λήθαργο, απλά τον απομάκρυνε με συνοπτικές διαδικασίες. Έπρεπε να σταματήσει να φοβάται τις αλλαγές, να μάθει να ζει ό,τι της έφερνε η ζωή στον δρόμο της. Είχε έρθει η ώρα των μεγάλων αλλαγών και εκείνο το βράδυ το κατάλαβε.
Η πρόταση για δουλειά στην Γερμανία, ήταν ακριβώς η ευκαιρία της να ξεφύγει. Να πετάξει από πάνω της την ρουτίνα, την καθημερινότητα, τα κουτάκια, τις συνήθειες. Να μάθει να ζει πέρα από αυτά, να μάθει να αντιμετωπίζει το καινούργιο και το άγνωστο σαν μια ευκαιρία, όχι σαν απειλή. Αυτό ήταν που της έλειπε. Το καινούργιο, το άγνωστο, οι νέες προκλήσεις, το κάτι διαφορετικό. Κάθε φορά φοβόταν να διαταράξει την τακτοποιημένη της ζωή, ό,τι νέο ερχόταν το απέρριπτε, μα είχε φτάσει η στιγμή αυτό να αλλάξει.
Το επόμενο πρωί την βρήκε στο γραφείο, όπου μαζί με τα κεράσματα για τα γενέθλιά της, έδωσε στον διευθυντή της και την παραίτησή της με άμεση ισχύ. Είχε ήδη στείλει απάντηση αποδοχής στην εταιρεία της Γερμανίας και το απόγευμα θα ξεκίναγε την προετοιμασία ώστε να μπορέσει να φύγει το συντομότερο δυνατό. Θα έπαιρνε μαζί της μονάχα τα απαραίτητα, έπρεπε να αποτινάξει από πάνω της κάθε τι παλιό, οτιδήποτε της θύμιζε την ζωή της μέχρι τώρα. Θα έχτιζε πάνω σε καθάριες βάσεις. Θα αναγεννιόταν μέσα από τις στάχτες της παλιάς της ζωής, θα αποτίναζε από πάνω της ό,τι μέχρι σήμερα ήταν βαρίδι για κείνη. Ένιωθε σίγουρη πια, πως αυτό ήταν το χαμένο της κομμάτι. Όχι κάποιος άνθρωπος, όχι κάποια δουλειά. Μα ο ίδιος της ο εαυτός. Αυτόν που τόσα χρόνια καθοριζόταν από κουτάκια και πρέπει. Θα όριζε εκείνη το μέλλον της, την ζωή της και δεν θα φοβάται πια ό,τι και αν της έρθει. Ήταν έτοιμη για αυτή τη στροφή, την στροφή ζωής…
Αθηναΐδα Κ.