Thebluez

Οι τέσσερις Αιγύπτιοι αστυνομικοί είχαν τον Παύλο στην καμπίνα 1050, του πλοίου Ρα, που έκανε τη διαδρομή Κάιρο-Αθήνα. Τον επέστρεφαν στην Ελλάδα, για να δικαστεί για τα εγκλήματά του.

Ο Γιώργος και η Αρετή βρίσκονταν στο εξωτερικό κατάστρωμα του Ρα. Επέστρεφαν από την Αίγυπτο στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με τους άλλους επιβάτες όμως, ο Γιώργος και η Αρετή ήταν μόνιμοι κάτοικοι του Καΐρου. Εκείνη δούλευε ως ξεναγός και εκείνος ως ιδιωτικός ερευνητής. Δεν είχαν παιδιά κι αυτό ήταν κάτι που τους μαράζωνε. Ήταν παντρεμένοι εδώ και δεκαοχτώ χρόνια. Διένυαν την τέταρτη δεκαετία της ηλικίας τους.

Στο βλέμμα τους υπήρχε μια μελαγχολία, που τονιζόταν από το ηλιοκαμένο θαλασσινό τοπίο του Αιγαίου. Έλειπαν καιρό από την Ελλάδα. Τους έλειπε. Το ίδιο και οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς τους. Είχαν πάρει πολυήμερη άδεια από τα γραφεία τους, για να έρθουν στην Ελλάδα. Για να τερματίσουν ή να σώσουν τη σχέση τους.

Στέκονταν στα κάγκελα της πρύμνης. Κάπνιζαν. Ο Γιώργος φορούσε μπλουτζίν, λευκό πουκάμισο και μοκασίνια. Η Αρετή ένα μπεζ φόρεμα και χαμηλοτάκουνα παπούτσια. Έβλεπαν την αφρισμένη θάλασσα, τα λεύκα χνάρια του Ρα πάνω στο κύμα και τα νησιά που ξεπρόβαλλαν τόπους-τόπους. Ενίοτε εμφανιζόταν και κάποιο άλλο πλοίο στον ορίζοντα. Ο ήλιος από πάνω τους δυνατός σαν καλοκαβουρδισμένος καφές.

Ο Γιώργος αναστέναξε και έστριψε στο δάχτυλό του τη βέρα του. Θυμήθηκε την ημέρα του γάμου τους. Απόγευμα Ιουνίου. Είχε ζέστη, αλλά το εκκλησάκι του ξενοδοχείου The Pyramid’s Secret ήταν δροσερό και ο ιερέας ευδιάθετος. Οι καλεσμένοι, όλοι ντυμένοι γιορτινά, ελάχιστοι, αλλά καλοί. Η θέα από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου έβλεπε προς την έρημο και τους πανύψηλους φοίνικες. Μετά, όταν ήταν μόνοι στο δωμάτιο, έκαναν παθιασμένο έρωτα που διήρκησε μια ολόκληρη καλοκαιρινή περίοδο.

Μια αξέχαστη βραδιά. Έτσι πίστευε ο Γιώργος. Αλλά τώρα μάλλον διαψευδόταν. «Πού χάσαμε τη μπάλα, Αρετή;» ρώτησε. Το χρυσό της βέρας έμοιαζε να έχει ξεθωριάσει.
Εκείνη κοίταξε μέσα από τα γυαλιά ηλίου της τους γλάρους που πετούσαν και έκρωζαν πάνω από το πλοίο. «Δεν ξέρω», απάντησε. «Ίσως πριν καν αρχίσει το παιχνίδι».
«Όχι. Όχι. Δεν το δέχομαι αυτό. Δεν μπορεί να ήταν όλα εξ αρχής καθορισμένα να αποτύχουν». Την κοίταξε δίπλα του. «Να αποτύχουμε».

Τα μαλλιά της Αρετής ανέμιζαν και κάλυπταν το πρόσωπό της.
«Αρετή, ξεκινήσαμε δύο ευτυχισμένοι νέοι. Γεράσαμε ξαφνικά».
«Ναι, γεράσαμε».
«Γιατί; Δεν το καταλαβαίνω».
«Ίσως δεν ήταν γραφτό μας».

Ο Γιώργος γύρισε από την άλλη, απογοητευμένος. Κόσμος κυκλοφορούσε πίσω και παραδίπλα τους. Οι περισσότεροι έδειχναν χαρούμενοι. Ξέγνοιαστοι. Παιδιά έτρεχαν στο κατάστρωμα. Μια εικόνα που πάντα άρεσε στον Γιώργο και την Αρετή. Ήταν ένας από τους λόγους που προτιμούσαν το πλοίο από το αεροπλάνο.

Ο Παύλος είχε μείνει για λίγο με τους δύο αστυνομικούς –οι άλλοι δύο είχαν βγει για να πάρουν καφέ και σνακ. Ο ένας ήταν στο μπάνιο. Ο άλλος έβλεπε τηλεόραση.
Ο Έλληνας τρομοκράτης κοίταξε το ρολόι χειρός του.
Χαμογέλασε.
Έπειτα, ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα.
Ο Αιγύπτιος αστυνομικός παράτησε το πρόγραμμα του ελληνικού καναλιού και πήγε να ανοίξει.

Δύο απαλά τσιφ από το πιστόλι με τη σιγαστήρα και έγειρε προς τα πίσω. Ο Παύλος τον έπιασε πριν πέσει. Οι δύο συνεργοί του έκλεισαν την πόρτα και όρμησαν στο μπάνιο.
Όταν σκότωσαν και τον δεύτερο, έβγαλαν τις χειροπέδες από τον Παύλο, οπλίστηκαν με ημιαυτόματα και βγήκαν για να βρουν τους άλλους Αιγύπτιους.

Ο Γιώργος είπε: «Δεν διαλύονται έτσι οι γάμοι». Είχε ανάψει δεύτερο τσιγάρο. Τώρα η βέρα του ήταν μισοβγαλμένη.
«Μερικές φορές διαλύονται».
«Ξεκινήσαμε τόσο ωραία…». Έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε τα μάτια του. «Θυμάσαι; Γνωριστήκαμε κοντά στις πυραμίδες. Δουλεύαμε. Εσύ ξεναγούσες μερικούς τουρίστες και εγώ παρακολουθούσα έναν παντρεμένο που είχε γκόμενα».
Η Αρετή χαμογέλασε. «Θυμάμαι που νοίκιασε μια καμήλα μαζί με τη γκόμενά του κι εσύ βούτηξες μια άλλη χωρίς να πληρώσεις, για να τους προλάβεις».
Ο Γιώργος έφερε στο μυαλό του τον μουστακαλή ιδιοκτήτη που τον έβριζε σε σπαστά αγγλικά και αιγυπτιακά. «Έγινα θέαμα, ε;»
«Αν έγινες, λέει… Οι τουρίστες μου τα είχαν παίξει. Ένας παππούς τρομοκρατήθηκε τόσο πολύ που άρχισε να φωνάζει ταξί, για να επιστρέψει στην χώρα του. Όταν δε, παραλίγο να πέσεις πάνω μου με την αφηνιασμένη καμήλα…»
Ο Γιώργος θυμήθηκε πόσο είχε ντραπεί τότε. «Ε, δεν ήξερα να ιππεύω καμήλες».
Κοιτάχτηκαν. Γέλασαν.

Μετά σοβάρεψαν και η μελαγχολία επέστρεψε.
«Αρετή». Ο Γιώργος έβγαλε τα γυαλιά του.
Εκείνη τον μιμήθηκε.
«Τέλειωσαν όλα;»
Η Αρετή δεν απάντησε.
Γιατί τότε ακούστηκαν οι πυροβολισμοί.

Ο Παύλος και οι τρεις συνεργοί του βρήκαν τους δύο Αιγύπτιους να κάθονται στο σαλόνι και να απολαμβάνουν το γεύμα τους. Οι δύο τρομοκράτες πήγαν από την άλλη είσοδο, ενώ ο Παύλος και ο τέταρτος άντρας μέτρησαν μέχρι το τρία και σήκωσαν τα όπλα τους.

Ο ένας Αιγύπτιος είδε την κίνηση και έπεσε προς το πάτωμα. Ο συνάδελφός του δεν το έκανε αμέσως, αλλά όταν είδε δύο τρύπες να ανοίγουν στον τοίχο απέναντί του και εκκωφαντικά μπαμ να σμπαραλιάζουν τις φωνές των επιβατών, έπεσε κι αυτός, φωνάζοντας στα αγγλικά να πέσουν όλοι στο κάτω.

Πανζουρλισμός επικράτησε. Φωνές και κλάματα. Κάποιοι προσπάθησαν να φύγουν, όμως, οι δύο έξοδοι ήταν αποκλεισμένες.
«Μην κουνηθεί κανείς», διέταξε ο Παύλος. «Όλοι κάτω». Το επανέλαβε στα αγγλικά. Έπειτα, απευθύνθηκε στους Αιγύπτιους. «Παραδοθείτε. Πετάξτε τα όπλα σας και δεν θα πάθει κανείς τίποτα».

Οι αστυνομικοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ένευσαν. Σηκώθηκαν όρθιοι με τα χέρια ψηλά. «Παραδινόμαστε», είπε ο ένας.

Δύο τρομοκράτες -ο ένας που ήταν μαζί με τον Παύλο στη μια είσοδο και ο ένας από τους άλλους δύο στην άλλη- τούς πλησίασαν. Έπιασαν τους Αιγύπτιους και τους αφόπλισαν.
Δηλαδή, αυτό ήθελαν να κάνουν.
Γιατί οι αστυνομικοί έδρασαν γρήγορα. Χτύπησαν τους τρομοκράτες και με τα όπλα τους να τους σημαδεύουν διέταξαν τον Παύλο και τον άλλο τρομοκράτη να παραδοθούν εκείνοι.
Ο Παύλος άρχισε να φωνάζει. Οι αστυνομικοί απάντησαν. Δάχτυλα τρεμόπαιζαν σε σκανδάλες. Ιδρώτας κατέβαινε από τους πόρους των μαλλιών. Δάκρυα από τα μάτια μικρών παιδιών.

Ο Γιώργος, η Αρετή και όσοι ήταν στο εξωτερικό κατάστρωμα μαζεύτηκαν μακριά από το σαλόνι.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε κάποιος. «Πυροβολισμοί ήταν αυτοί;»
«Ναι», απάντησε κάποιος άλλος.
«Ψυχραιμία», είπε ο Γιώργος. «Καλέστε το 108. Είναι ο αριθμός του Λιμενικού».
Κανείς δεν τον άκουσε.

Γύρισε προς την Αρετή. «Κάλεσε εσύ, εντάξει;»
«Έι», έκανε εκείνη και τον άρπαξε. «Πού πας;»
«Να δω τι συμβαίνει».
«Όχι! Τρελάθηκες;»
«Ηρέμησε. Απλά θα δω».
Η Αρετή δεν πείστηκε.
Ο Γιώργος την πήρε αγκαλιά. «Θα επιστρέψω. Έχουμε αφήσει μια συζήτηση στη μέση».
Δεν του απάντησε.

Εκείνος προχώρησε. Μπήκε από μια πόρτα. Οι φωνές ακούγονταν πιο καθαρά τώρα. Περπάτησε προσεχτικά.

Όταν είδε την πλάτη ενός άντρα που κρατούσε ένα όπλο και στεκόταν στην είσοδο του σαλονιού, κρύφτηκε. Τον άκουσε να φωνάζει στα αγγλικά να πετάξουν κάποιοι τα όπλα τους. Άλλες φωνές έρχονταν από το εσωτερικό.
Θα επιστρέψω.

Ξανακοίταξε.
Είδε με γουρλωμένα τα μάτια τον άντρα να τραβάει από τη ζώνη του μια χειροβομβίδα.
Τέλειωσαν όλα;

Ο Γιώργος βγήκε και κινήθηκε προς τον ένοπλο. Ο άλλος τον πήρε χαμπάρι πολύ αργά: ο Γιώργος του άρπαξε το χέρι και το έστριψε. Ο άντρας φώναξε και έκανε να γυρίσει το όπλο, αλλά ο Γιώργος του το απέσπασε. Μπήκαν μαζί στο σαλόνι. Είδε δυο ξένους να έχουν ομήρους δύο άντρες. Τους φώναξε να παραδοθούν, αλλιώς θα σκότωνε τον συνεργάτη τους.
Εκείνοι του ένευσαν αρνητικά.

Τότε ακούστηκε ένα κλικ και κάτι μικρό έπεσε στο πάτωμα.
Τέλειωσαν;
Όλα;