Thebluez

Ξημέρωσε Νοέμβριος του 2022. Η Αθήνα ήταν κρύα και μουντή, όπως αρμόζει για Νοέμβρη μήνα. Σιγά – σιγά, όλοι θα ξεκινούσαν τις χριστουγεννιάτικες ετοιμασίες, θα προσπαθούσαν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και στο τέλος θα υποδέχονταν τη νέα χρονιά και την μετά covid εποχή.

Σε ένα διαμέρισμα στα Πετράλωνα, οι κουρτίνες τραβήχτηκαν για να μπει το λιγοστό φως του φθινοπωρινού ουρανού. Ένας άντρας, γύρω στα σαράντα, σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε στο μπάνιο. Άναψε θερμοσίφωνα και μέχρι να ζεσταθεί το νερό, άναψε την καφετιέρα για φρέσκο καφέ και για σαράντα ολόκληρα λεπτά έκανε την πρωινή γυμναστική του. Κάθε μέρα, η ίδια ρουτίνα. Ξυπνητήρι, χουζούρεμα, κουρτίνες, θερμοσίφωνας, καφετιέρα, γυμναστική. Μετά το πέρας των σαράντα λεπτών άθλησης, έκανε το μπάνιο του και στη συνέχεια ήπιε ήσυχος τον καφέ του. Μια κούπα με μαύρο καφέ. Έφαγε το πρωινό του ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική και ετοιμάστηκε για τη δουλειά.

Μετά από σαράντα λεπτά, πάρκαρε έξω από το ιδιωτικό νοσοκομείο στο οποίο εργαζόταν. Μετά από έναν δεύτερο καφέ και αρκετή μελέτη των φακέλων των ασθενών, ξεκίνησε τον πρωινό έλεγχό τους, αλλά παράλληλα και την εκπαίδευση των ειδικευόμενων ιατρών. Το καρτελάκι που κρέμεται στην λευκή του ρόμπα γράφει «Δρ. Άλκης Μιχαλόπουλος – Διευθυντής καρδιοχειρουργικής». Κανένας όμως δεν μπορούσε να φανταστεί πως η σημερινή μέρα θα ήταν η πρώτη της υπόλοιπης ζωής του…

………….

Μόλις το ρολόι χτύπησε δώδεκα, κάπου στο κέντρο της Αθήνας, μια γυναίκα κατέρρευσε στη μέση του δρόμου. Άνθρωποι έτρεξαν κοντά της, ενώ αστυνομικές δυνάμεις κατέφτασαν στο σημείο ανοίγοντας δρόμο για το ασθενοφόρο. Κάποιοι φώναξαν πως η κοπέλα πέθανε, άλλοι πως αναπνέει και μια γυναίκα έκλαιγε δίπλα της ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Ήταν πολύ μικρότερή της και δεν άφηνε το χέρι της αναίσθητης κοπέλας ούτε λεπτό. Οι διασώστες επιβεβαίωσαν τη δεύτερη εκδοχή. Η κοπέλα ανέπνεε, μα οι χτύποι της καρδιάς της ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι.

«Σας παρακαλώ! Βοηθήστε την αδερφή μου! Έχει πρόβλημα με την καρδιά της. Πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο!», φώναξε η μικρή κοπέλα μέσα στους λυγμούς της.

Αμέσως, οι σειρήνες έσκισαν τον αέρα της Αθήνας. Η κοπέλα ίσα που ενέπνεε και οι τραυματιοφορείς έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φτάσουν εγκαίρως στο νοσοκομείο. Είχαν ειδοποιήσει για το συγκεκριμένο περιστατικό και η αστυνομία βοήθησε ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος και να φτάσουν εγκαίρως στο νοσοκομείο. Μόλις πάρκαρε το ασθενοφόρο στην είσοδο, ένας γιατρός έκανε την εμφάνισή του και αμέσως η κοπέλα μεταφέρθηκε στα επείγοντα. Ζητήθηκε από τη νεαρή κοπέλα να δώσει τα στοιχεία της στην είσοδο διότι, αν όλα πήγαιναν καλά, θα έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο.

«Πείτε μας μόνο το όνομά της, παρακαλώ!», ακούστηκε η φωνή του γιατρού.
«Ισμήνη. Ισμήνη Κόλλια!», είπε η συνοδός της κοπέλας και έχασε το φορείο πίσω από την πράσινη πόρτα.

……………

«Άλκη, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει! Έχει σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά της και είναι γ@μώτο τόσο νέα! Τόσο νέα, ρε φίλε! Κρίμα!», είπε ο γιατρός που ανέλαβε την κοπέλα.
«Έχουμε δει περιπτώσεις με προβλήματα καρδιάς που τα κατάφεραν! Θα την ξετινάξουμε στις εξετάσεις. Θα τα κάνουμε όλα! Ηλεκτροκαρδιογράφημα, στεφανιογραφία, μαγνητική, υπερηχογράφημα, holder. Όλα! Θα περάσω να τη δω σε λίγο. Τις εξετάσεις αίματος θέλω να δω πρώτα!».

…………

«Ισμηνάκι μου, πώς νιώθεις;», ρώτησε με δάκρυα στα μάτια η νεότερη κοπέλα. Η Ισμήνη την κοίταξε παραξενευμένη. Δεν είχε ιδέα τι είχε συμβεί και γιατί βρισκόταν στο νοσοκομείο. Κοίταξε με φόβο μα και περιέργεια τη μικρή της αδερφή και περίμενε απαντήσεις. Η Μάρα της είπε τι ακριβώς είχε γίνει και πού είναι. Περιέγραψε στην Ισμήνη όλη τη διαδικασία και την ενημέρωσε για τις εξετάσεις που ήδη έχουν γίνει. Ο τρόμος ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της Ισμήνης, μα δεν πρόλαβε να κάνει την ερώτηση που ήθελε, γιατί ξαφνικά χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα ο γιατρός…

«Καλησπέρα σας! Ονομάζομαι Άλκης Μιχαλόπουλος και είμαι ο γιατρός που σας παρακολουθεί.»
«Δεν είστε ο γιατρός που την παρέλαβε από τους διασώστες!», ακούστηκε η γεμάτη απορία φωνής της Μάρας.
«Έχετε απόλυτο δίκιο! Ο κύριος Εκμέτζογλου είναι εξαίρετος συνάδελφος, όμως η κατάσταση της κυρίας Κόλλια είναι αρκετά ιδιαίτερη, οπότε…»
«Ισμήνη, γιατρέ. Ισμήνη!». Ίσα που ακούστηκε η φωνή της μα ο γιατρός έστρεψε το κεφάλι του προς το μέρος της. Παρ’ όλη την ταλαιπωρία της, η ασθενής του ήταν μια πολύ νέα, πάρα πολύ όμορφή και πολύ άρρωστη κοπέλα.
«Ισμήνη λοιπόν. Όπως προανέφερα, ονομάζομαι Άλκης Μιχαλόπουλος και είμαι ο διευθυντής της καρδιοχειρουγικής. Θα πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα όπως καταλαβαίνετε».
Η Μάρα μηχανικά σηκώθηκε και βγήκε από το δωμάτιο. Το είχε περάσει άλλωστε άπειρες φορές. Ήξερε πως έπρεπε να τους αφήσει μόνους….

«Κυρία Κόλλια…»
«Ισμήνη, γιατρέ!»
«Σωστά. Συγγνώμη. Θα ήθελα να μου πείτε από πότε…»

«Μην κουράζεστε! Έχω σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Παίρνω πολλά φάρμακα από μικρή και προσπαθώ όσο γίνεται να το διαχειριστώ. Προσέχω τη διατροφή μου. Δεν καπνίζω. Αθλούμαι σε ήπιους ρυθμούς χωρίς βάρη. Έχει χρειαστεί να νοσηλευτώ αρκετές φορές στο νοσοκομείο. Μπορώ να σας δώσω τα τηλέφωνα όλων των γιατρών που με έχουν δει αυτά τα χρόνια, ώστε να γνωρίζετε το πλήρες ιστορικό γιατί καλώς ή κακώς δεν τα θυμάμαι όλα».

Έκανε μια παύση μα συνέχισε…. «Τον τελευταίο καιρό όμως έχω στρεσαριστεί αρκετά και όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορώ πάντα να το ελέγξω. Είναι από τη μια ο διαγωνισμός στη δουλειά, είναι από την άλλη το μωρό. Για μια γυναίκα με καρδιακό πρόβλημα, αυτές οι πληροφορίες είναι αρκετά δυσκολοχώνευτες! Είμαι σίγουρη πως έχω κάνει ήδη καρδιογράφημα και τώρα έρχεστε να μου ανακοινώσετε τι; Την στεφανιογραφία, το σπινθηρογράφημα ή την αξονική;».

Ο Άλκης την κοιτούσε γεμάτος έκπληξη. Δεν ήξερε τι τον τάραξε περισσότερο. Η άνεσή της με το πρόβλημα υγείας της, οι γνώσεις της ή το γεγονός ότι είναι έγκυος με πρόβλημα στην καρδιά και παρ’ όλα αυτά δε φοβάται; Πόσο χρονών να είναι άραγε, αναρωτήθηκε και έμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να τη χαζεύει.

«Γιατρέ, είναι καλά; Αυτό με νοιάζει!». Η φωνή της τον επανάφερε στην πραγματικότητα. Χρειάστηκε να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις μα δεν κατάφερε να βγάλει ούτε λέξη. Παρα μόνο κούνησε το κεφάλι καταφατικά και η Ισμήνη ξεφύσησέ δυνατά.
«Κυρία Κόλλια, γνωρίζεται τους κινδύνους της κατάστασής σας;», ρώτησε υιοθετώντας έναν επαγγελματικό τόνο στη φωνή που σε σύγκριση με το γεμάτο θαυμασμό ύφος τον έκανε να χάνει τον έλεγχο.
«Φυσικά! Είναι πολύ δύσκολη κατάστασή μου, αλλά είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ζωντανή. Θέλω να το φροντίσω ώστε να μεγαλώσει, να είναι υγιέστατο και μετά, ας φύγω. Θα έχει πίσω ανθρώπους να το φροντίσουν. Τουλάχιστον, ν’ αφήσω κάτι καλό πριν ανηφορίσω… Και σας παρακαλώ πολύ, να με λέτε Ισμήνη. Θα μείνω καιρό εδώ και θα σας βλέπω συχνά, οπότε ένας ενικός θα με έκανε να νιώσω πολύ καλύτερα!».

«Θα σας πάρουμε για τις απαραίτητες εξετάσεις για την καρδιά σας και στη συνέχεια θα ξεκινήσουμε να κάνουμε τις απαραίτητες εξετάσεις στο έμβρυο. Μην αγχώνεσαι! Θα είμαι συνέχεια παρών και θα φροντίσω να κρατάω ενήμερη για όλα».

Μόνο όταν ο γιατρός έκλεισε την πόρτα πίσω του, άφησε η Ισμήνη ελεύθερα τα δάκρυά που τόση ώρα συγκρατούσε, να τρέξουν. Φοβάται και είναι λογικό. Είναι άρρωστη και το μωρό της δεν φταίει σε τίποτα. Ήδη αυτούς τους επτά μήνες έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια μόνη της, αλλά όσο μεγαλώνει το έμβρυο, τόσο αυξάνονται οι δυσκολίες. Κάθε μέρα που ξημερώνει, παρακαλάει το Θεό να φτάσει το μωρό τους οχτώ και μετά ας γεννήσει. Τουλάχιστον να έχει αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να ζήσει ευτυχισμένο και γερό. Κι εκείνη ας φύγει…
Μόνο να το κρατήσει μια φορά στην αγκαλιά της. Αυτό επιθυμούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
…………………

Ο Άλκης μετά από αρκετές ώρες ασταμάτητης εργασίας και σκέψης, κατάφερε να ξαπλώσει στον καναπέ του σπιτιού του. Η άφιξη της Ισμήνης στο νοσοκομείο τον είχε ταράξει αρκετά. Έκλεισε για λίγο τα μάτια και ταξίδεψε στις στιγμές εκείνες στον θάλαμό της. Ο τρόπος που μιλούσε, τον μαγνήτιζε. Άκουγε ακόμα τη φωνή της στα αυτιά του. Δεν μπορεί αυτή η κοπέλα να είναι τόσο συνειδητοποιημένη και παρ’ όλα αυτά να το παλεύει. Έβαζε σε τεράστιο κίνδυνο τόσο τη ζωή τη δικής της και του μωρού. Έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι με δύο παγάκια και πήγε κατευθείαν στο γραφείο του. Άνοιξε την τσάντα του κι έβγαλε από μέσα τον φάκελό της.

Είχε επικοινωνήσει με όλους τους γιατρούς της και είχε λάβε καθετί που του είχαν στείλει. Η γυναικολόγος της του είπε πως η Ισμήνη είναι επτά μηνών, αλλά κανένας δε γνωρίζει το φύλο πέρα από την ίδια τη γιατρό. Η Ισμήνη δεν ήθελε να το μάθει για να μην δεθεί περισσότερο συναισθηματικά. Φοβάται κατά βάθος πως θα πεθάνει πριν γεννηθεί το μωρό, αλλά δεν το λέει. Προσπαθεί βέβαια για το αντίθετο με νύχια και με δόντια.

Συνεχίζεται…