Thebluez

Προηγούμενο

Το επόμενο πρωί, ο Άλκης ξύπνησε νωρίτερα και μάλιστα χωρίς ξυπνητήρι, κάνοντας την πρωινή του ρουτίνα με αστραπιαία ταχύτητα. Έκοψε μέχρι και δρόμο φτάνοντας στο νοσοκομείο μίση ώρα νωρίτερα από το συνηθισμένο. Πριν βολευτεί στο γραφείο του για την πρωινή ενημέρωση και την πρώτη γουλιά καφέ, ανέβηκε στο θάλαμο 612. Πήρε μια ανάσα και χτύπησε την πόρτα.

«Καλημέρα Ισμήνη! Ήρθα απλώς να σε δω!», της είπε με ελαφρώς κοκκινισμένα τα μάγουλα.
«Καλημέρα γιατρέ μου! Καλά έκανες!», του απάντησε χαμογελώντας και έχοντας τα μάτια της κολλημένα επάνω του.

Η πόρτα χτύπησε και μια νοσοκόμα έκανε την εμφάνισή της. Ο Άλκης χαμογέλασε και βγήκε από το δωμάτιο. Η Ισμήνη έμεινε μόνη να χαμογελάει.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, η Ισμήνη ένιωσε δυνατούς πόνους στην κοιλιά και οι σφυγμοί της άρχισαν ν’ ανεβαίνουν. Οι νοσοκόμες κάλεσαν αμέσως τον γιατρό και την υπεύθυνη γυναικολόγο. Ο Άλκης ήρθε τρέχοντας από τον τρίτο όροφο, σπρώχνοντας τον απινιδωτή και η γυναικολόγος έσπρωχνε το μηχάνημα του υπερήχου.

«Γιατρέ, οι χτύποι του είναι πολύ γρήγοροι!», είπε η γυναικολόγος φανερά αγχωμένη.

Η Ισμήνη δεν ηρεμούσε καθόλου. Ο Άλκης παράτησε το στηθοσκόπιο και της έπιασε το χέρι. «Σε παρακαλώ… Πρέπει να ηρεμήσεις. Αν δεν ηρεμήσεις, δεν θα τα καταφέρει κανένας από τους δύο σας! Ισμήνη! Κοίτα με!».

Τον κοίταξε στα μάτια και δάκρυα άρχισαν να μουσκεύουν τα μάγουλά της. Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, οι χτύποι της επανήλθαν στο φυσιολογικό και μπόρεσε η γυναικολόγος ν’ ακούσει καθαρά τον χτύπο της καρδιάς του εμβρύου να χαλαρώνει. Ο Άλκης συνέχισε να την κοιτάει στα μάτια σφίγγοντάς της το χέρι, ενώ με το ελεύθερο χέρι του της χάιδευε τα μαλλιά. Δεν τον ένοιαζε η παρουσία της γυναικολόγου. Έπρεπε η Ισμήνη να μείνει ήρεμη και το κατάφερε.

«Είναι ήρεμο το έμβρυο, αλλά οι χτύποι τώρα είναι πολύ αδύναμοι! Πρέπει να εξεταστεί από εσένα!», είπε η γυναικολόγος και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντάς τους στην ίδια θέση.

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, ο Άλκης απέστρεψε το βλέμμα του από τα μάτια της, αφήνοντάς τη να ξεκουραστεί. Πήρε το στηθοσκόπιο και επιβεβαίωσε στην Ισμήνη πως οι χτύποι του εμβρύου όντως είναι αδύναμοι. Η Ισμήνη άρχισε να κλαίει ξανά, αλλά εκείνος τη διαβεβαίωσε πως δε θα αφήσει να πάθουν τίποτα ούτε εκείνη, αλλά ούτε και το μωρό. Και το έκανε…

Όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο περισσότερο προσπαθούσε ο Άλκης να βρει τον τρόπο να τους κάνει καλά. Είχε χάσει τον ύπνο του. Άλλαξε η ρουτίνα του και οι σκέψεις του είχαν κατακλυστεί από την Ισμήνη και το μωρό. Όσο εκείνος κουραζόταν, τόσο εκείνη έπεφτε ψυχολογικά. Είχαν περάσει δεκαπέντε μέρες και δεν υπήρχε βελτίωση. Μόνο σταθερότητα. Θετικό εν μέρει, αλλά ανησυχητικό γιατί η αγωγή δεν έκανε δουλειά. Η Ισμήνη ήταν μες στα νεύρα! Δεκαπέντε μέρες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, δίχως να ξέρει αν είναι καλά το μωρό της και τα μόνο πρόσωπα που έβλεπε ήταν οι νοσοκόμες. Είχε αρχίσει να μην τρώει και να μην κοιμάται.

Ξημερώματα της εικοστής μέρας νοσηλείας, χτύπησε το κινητό του Άλκη. Εκείνος κοιμόταν βαριά γιατί είχε πιει αρκετά πριν κοιμηθεί και δεν το άκουσε αμέσως. Μόλις σήκωσε το τηλέφωνο, άκουσε τη γυναικολόγο της Ισμήνης σε έξαλλη κατάσταση. Δεν κατάλαβε πολλά. Σκόρπιες λέξεις… Το μωρό… Τρέχα! Πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι κι έφυγε με τις πιτζάμες. Μπήκε στο αμάξι και μέσα σε ένα τέταρτο βρέθηκε δίπλα της. Ο συνάδελφός του, μετά από τεράστια προσπάθεια, κατάφερε να ακούσει το μωρό. Ο Άλκης ανακουφίστηκε και σωριάστηκε στην πολυθρόνα δίπλα της, όπου όλα σκοτείνιασαν μέχρι που ένιωσε τις ακτίνες του ήλιου στο πρόσωπό του. Άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε τα δικά της.
Της χαμογέλασε.

«Συγγνώμη! Με πήρε ο ύπνος εδώ… Δεν ήθελα να σε ενοχλήσω, απλώς ήθελα να είμαι κάπου κοντά για να έχω τον έλεγχο!», είπε τρίβοντας τα μαύρα του μαλλιά.
«Άλκη, είσαι με τις πιτζάμες και σε λίγο πιάνεις δουλειά! Μήπως να πεταχτείς σπίτι ν’ αλλάξεις;», απάντησε εκείνη με μια ανεξήγητη ηρεμία για άνθρωπο που πριν από μερικές ώρες δεν είχε σφυγμό.
«Με είπες με το όνομά μου!», χαμογέλασε εκείνος.
«Κοιμήθηκες μαζί μου! Δε γίνεται να σε πω αλλιώς πια!», είπε και αναδεύτηκε στο κρεβάτι.

Ο Άλκης εκείνη την ημέρα δεν πέρασε ξανά από το δωμάτιό της. Μιλούσε όλη μέρα με τη γυναικολόγο. Δεν είχαν καλά νέα. Η καρδιά του εμβρύου δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα. Η καρδιά της μητέρας είναι πολύ ταλαιπωρημένη και δεν τροφοδοτεί καλά το σώμα. Με κόπο κρατήθηκε να μην το πάρει το βράδυ η Μαρίνα από μέσα της.

«Κινδυνεύουν και οι δύο! Διάλεξε ποιον θα σώσεις αν χρειαστεί να κάνεις αυτή την επιλογή! Εκείνη ή το μωρό;». Ο Άλκης έμεινε να κοιτάει τη Μαρίνα πριν εκείνη πάει στο γραφείο της. Είχε δίκιο! Δε θα αντέξουν άλλο ένα κενό. Πρέπει να είναι όλοι σε ετοιμότητα. Στο επόμενο, θα έπαιρναν το παιδί!

Πέρασε μια ακόμη εβδομάδα και ο Δεκέμβριος ήταν πιο κοντά. Η Ισμήνη ξύπνησε με αρκετά χαμηλή πίεση και αμέσως κάλεσαν τον Άλκη. Εκείνος βρέθηκε κοντά της. Σχεδόν έναν μήνα είναι μαζί. Σε λίγες μέρες η Ισμήνη θα έμπαινε στον έκτο, αλλά με τόση πίεση μόνο να ανησυχούσε μπορούσε. Έμεινε δίπλα της και προσπαθούσε να της ρυθμίσει την πίεση, αλλά δεν τα κατάφερνε!

«Ισμήνη, πρέπει να κάνουμε υπέρηχο. Πρέπει να δούμε την καρδιά του! Αν δεν αντέχει, θα πρέπει να στο πάρω. Πρέπει να ζήσετε και οι δύο!», ξεστόμισε ο Άλκης και η Ισμήνη κατέβασε το κεφάλι. Δέχτηκε να κάνουν υπέρηχο με τον όρο να είναι μαζί της εκείνος. Ήρθε η γιατρός, έβαλε το τζελ στην κοιλιά της και αμέσως ένας αδύναμος χτύπος ακούστηκε.

«Είναι μαχήτρια!», ξέφυγε στη γιατρό και η Ισμήνη άρχισε να κλαίει και να γελάει ταυτόχρονα.
«Είναι κορίτσι, γιατρέ;», ρώτησε ο Άλκης. Η γυναικολόγος κούνησε θετικά το κεφάλι και ο Άλκης χαμογέλασε πλατιά.
«Γιατρέ, πρέπει να βγει. Δε θα αντέξει πολύ ακόμα η μικρή… Πρέπει να χειρουργηθεί άμεσα!». Η Ισμήνη σφίχτηκε πάνω του και εκείνος την έκλεισε την αγκαλιά του.

Μετά από λίγες μέρες, η Ισμήνη Κόλλια έφερε στον κόσμο μια πανέμορφη κορούλα, την Μέλη. Ήταν 31 εβδομάδων, 32 εκατοστών, αλλά ευτυχώς 750γρ. Μόλις γεννήθηκε, τη διασωλήνωσαν και τη μετέφεραν στην μονάδα εντατικής θεραπείας.

Καθ’ όλη τη διάρκεια, ο Άλκης ήταν με τη μικρή, αφού η Ισμήνη είχε τη μαμά της και την αδερφή της, οι οποίες ήρθαν εσπευσμένα από τη Θεσσαλονίκη. Ζητήθηκε να πάρουν αίμα από τη μητέρα γιατί θα ήταν απαραίτητο για το μωρό και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν γιατί τα πρώτα εικοσιτετράωρα είναι δύσκολα.

Όταν ξύπνησε η Ισμήνη είχε νυχτώσει και βρήκε δίπλα της τον Άλκη να διαβάζει ένα βιβλίο.

«Είναι καλά;», ρώτησε νυσταγμένα. Ο Άλκης ανασηκώθηκε και την πλησίασε.
«Είναι μαχήτρια! Πρέπει να περιμένουμε όμως, γιατί τα πρώτα εικοσιτετράωρα είναι δύσκολα. Θα είμαι δίπλα σου! Σου πήραμε και ελάχιστο αίμα σε περίπτωση που χρειαστεί να καλύψουμε. Γιατί δε μου είπες ότι έχεις μηδέν αρνητικό; Είναι αρκετά σπάνιο και πρέπει να βρούμε για να έχουμε για σένα!».

Η Ισμήνη τον κοίταξε γεμάτη απορία.

«Εγώ έχω Άλφα θετικό. Το λέει και η καρτέλα μου, γιατρέ!”
«Η μικρή έχει μηδέν θετικό και πίστευα… Τέλος πάντων, θα χρειαστεί τότε να έρθει ο μπαμπάς της για να δώσει αίμα!».