Ήμουν στην ταβέρνα του κυρίου Κώστα και έτρωγα ό,τι είχε απομείνει από τα φαγητά που είχε φτιάξει. Καθόμουν σε ένα γωνιακό τραπέζι στο βάθος, μακριά από τις τουαλέτες και την κουζίνα. Οι σερβιτόροι συμμάζευαν, τα πιατικά και τα πιρούνια κουδούνιζαν σαν χορωδία κρουστών. Τα καλοριφέρ δο ...
Καλοκαίρι
Ο Άρης και η Χρυσάνθη βρίσκονταν στη ρεσεψιόν του Αιώνιου Ήλιου - Ενοικιαζόμενα Δωμάτια και κοιτούσαν την τριαντάρα πελάτισσα που διαμαρτυρόταν.
Η επιχείρηση μετρούσε αρκετές δεκαετίες στο νησί και πλέον θεωρούνταν από τις κλασικές επιλογές για κάποιον που ήθελε να έρθ ...
Η γυναίκα με τη χακί στολή και το υποπολυβόλο ανά χείρας ξεπρόβαλλε από το δάσος όταν σιγουρεύτηκε πως δεν υπήρχε εχθρός. Πλησίασε το ποτάμι, το οποίο χώριζε τους δύο αντίπαλους στρατούς. Στην αντίπερα όχθη, άλλο δάσος. Ολόιδιο με το δάσος της πλευράς της γυναίκας με τη χακί στολή. ...
Ο πεζοναύτης έτρεχε. Ήταν γρήγορος και είχε καταφέρει να ξεπεράσει τα τέρατα που τον κυνηγούσαν. Περνούσε από τα χαλάσματα και τα γκρεμισμένα σπίτια και τους νεκρούς κατοίκους του χωριού. Οι φωτιές είχαν σβηστεί από τη βροχή που έπεφτε.
Έτρεχε. Είχε αυτό το προνόμιο, σε αντίθεση μ ...
Αθήνα, 2035, μ.Χ.
Ο Κυβερνήτης τέλειωσε την τηλεδιάσκεψη που είχε με τους υπουργούς του. Σήκωσε το δεξί του χέρι και έδειξε ένα σημείο απέναντί του και έσβησε την οθόνη τοίχου του γραφείου του. Πήρε μια δυο ανάσες, όπως έκανε συνήθως. Χάιδεψε τα μαύρα μαλλιά του. Με μια ακόμα κίνηση π ...
Γινόταν στο σπίτι του Στέλιου, του διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρείας. Ήταν μια βίλα στα βόρεια προάστια της Αθήνας, περιτριγυρισμένη από κήπο, γκαράζ, γήπεδο μπάσκετ και άλλα μεγάλα σπίτια.
Ο καιρός, δυστυχώς, δεν ήταν καλός. Έβρεχε από το πρωί και τώρα, δέκα το βράδυ, δεν έλε ...
Η ώρα ήταν εφτά και μισή το πρωί.
Πλύθηκε, ντύθηκε, έφτιαξε καφέ. Τσίμπησε δυο τοστ και ετοιμάστηκε για τη Δουλειά. Μετά πήγε στο δωμάτιο του μωρού. Κοιμόταν. Το είχε αλλάξει, το τάισε και μετά το κοίμισε, νανουρίζοντάς το όσο καλύτερα μπορούσε. Το φίλησε. Το ξαναφίλησε. Ένιωθε τ ...
Μαλάκα.
Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία σκέψη της Φραντζέσκας τρεις μέρες τώρα. Δεν μπορούσε να το πιστέψει όταν είδε τον πρώην της και τη γκόμενά του να μπαίνουν μια ωραία πρωία στο μικρό ταξιδιωτικό μαγαζί που λειτουργούσε, το Tour Specialist. Τι στο καλό σκεφτόταν ο ηλίθιος;
...
Πέντε ματωμένα δάχτυλα ξεπρόβαλλαν από το στήθος του Μενέλαου, του πατέρα της Χριστίνας. Κόκκινα ρυάκια έσταζαν από το στόμα του και την πληγή, ενώ τα μάτια του δάκρυζαν και η αναπνοή του επιβραδυνόταν.
Ο άντρας με το μανδύα, ο Ντέβιλσον, χαμογελούσε, ενώ η εννιάχρονη Χριστίνα, π ...
Το καλοκαίρι ήταν ανέκαθεν μια προβληματική εποχή για την Μίνα. Δεν της άρεσε η ζέστη. Είχε μεγαλώσει σε σπίτι όπου αιρ κοντίσιον έβαλαν όταν η ίδια κόντευε να τελειώσει το λύκειο. Η οικογένειά της αποτελούνταν από τους γονείς της, την αδερφή της και την ίδια τη Μίνα. Κάποτε έμεν ...
1978, Αθήνα
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται για να αποτυπωθεί η έκφραση της εγκύου Αντωνίας στη φωτογραφία που υπάρχει στο κομοδίνο του σπιτιού της, στο Παλαιό Φάληρο. Ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο μιας όμορφης γυναίκας, το πρόσωπο της οποίας κανένας δεν μπορεί να το ερμηνεύσει απόλυτα. ...
Τον έβλεπα μέσα από τη διόπτρα του sniper να σηκώνεται το πρωί, σαν να ήταν όλα φυσιολογικά. Μια κινούμενη φιγούρα μπλε χρώματος, χωρίς ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, σηκωνόταν από το κρεβάτι του και ακολουθούσε τη ρουτίνα του: γυμναστική και καθάρισμα και περιποίηση της μηχανής. Έπειτα ντ ...
Έπρεπε να σβήσει. Για το είδος των εξωγήινων Βενιάρ το φως αυτού του γαλαξία έπρεπε να πάψει να φέγγει. Είχαν έρθει στη Γη ακριβώς για αυτό το λόγο. Είχαν αναμειχθεί με αυτό το παράξενο, δίποδο είδος που αυτοαποκαλούνταν άνθρωπος και ξεψάχνιζαν τους τόπους όλου του πλανήτη. Γύρευαν ένα μ ...
Ο Σταύρος περίμενε γύρω στη μία ώρα, μέχρι να δει κάτι καλό. Ο μεσημεριανός ήλιος ήταν καυτός σαν πύρινη λαίλαπα, ο αέρας ανύπαρκτος, αλλά ευτυχώς η θάλασσα έκανε θαυμάσια δουλειά. Ήταν κρύα σαν παγωτό. Δεν του άρεσε του Σταύρου να πηγαίνει σε ζεστές παραλίες. Υπήρχε, βέβαια, καλ ...
Ο ήλιος έδυε και οι φωνές των έφηβων αγοριών που έτρεχαν στο γήπεδο έσπαγαν την ανοιξιάτικη σιγαλιά. Οι γονείς κάθονταν στις μικρές, αυτοσχέδιες κερκίδες και παρακολουθούσαν τα παιδιά τους να παίζουν ποδόσφαιρο. Τα άκουγαν και καταλάβαιναν πόσο ευτυχισμένα είναι με αυτό.
Η Σταματί ...
