Πέντε ματωμένα δάχτυλα ξεπρόβαλλαν από το στήθος του Μενέλαου, του πατέρα της Χριστίνας. Κόκκινα ρυάκια έσταζαν από το στόμα του και την πληγή, ενώ τα μάτια του δάκρυζαν και η αναπνοή του επιβραδυνόταν.
Ο άντρας με το μανδύα, ο Ντέβιλσον, χαμογελούσε, ενώ η εννιάχρονη Χριστίνα, π ...
Το καλοκαίρι ήταν ανέκαθεν μια προβληματική εποχή για την Μίνα. Δεν της άρεσε η ζέστη. Είχε μεγαλώσει σε σπίτι όπου αιρ κοντίσιον έβαλαν όταν η ίδια κόντευε να τελειώσει το λύκειο. Η οικογένειά της αποτελούνταν από τους γονείς της, την αδερφή της και την ίδια τη Μίνα. Κάποτε έμεν ...
1978, Αθήνα
Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται για να αποτυπωθεί η έκφραση της εγκύου Αντωνίας στη φωτογραφία που υπάρχει στο κομοδίνο του σπιτιού της, στο Παλαιό Φάληρο. Ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο μιας όμορφης γυναίκας, το πρόσωπο της οποίας κανένας δεν μπορεί να το ερμηνεύσει απόλυτα. ...
Τον έβλεπα μέσα από τη διόπτρα του sniper να σηκώνεται το πρωί, σαν να ήταν όλα φυσιολογικά. Μια κινούμενη φιγούρα μπλε χρώματος, χωρίς ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, σηκωνόταν από το κρεβάτι του και ακολουθούσε τη ρουτίνα του: γυμναστική και καθάρισμα και περιποίηση της μηχανής. Έπειτα ντ ...
Έπρεπε να σβήσει. Για το είδος των εξωγήινων Βενιάρ το φως αυτού του γαλαξία έπρεπε να πάψει να φέγγει. Είχαν έρθει στη Γη ακριβώς για αυτό το λόγο. Είχαν αναμειχθεί με αυτό το παράξενο, δίποδο είδος που αυτοαποκαλούνταν άνθρωπος και ξεψάχνιζαν τους τόπους όλου του πλανήτη. Γύρευαν ένα μ ...
Ο Σταύρος περίμενε γύρω στη μία ώρα, μέχρι να δει κάτι καλό. Ο μεσημεριανός ήλιος ήταν καυτός σαν πύρινη λαίλαπα, ο αέρας ανύπαρκτος, αλλά ευτυχώς η θάλασσα έκανε θαυμάσια δουλειά. Ήταν κρύα σαν παγωτό. Δεν του άρεσε του Σταύρου να πηγαίνει σε ζεστές παραλίες. Υπήρχε, βέβαια, καλ ...
Ο ήλιος έδυε και οι φωνές των έφηβων αγοριών που έτρεχαν στο γήπεδο έσπαγαν την ανοιξιάτικη σιγαλιά. Οι γονείς κάθονταν στις μικρές, αυτοσχέδιες κερκίδες και παρακολουθούσαν τα παιδιά τους να παίζουν ποδόσφαιρο. Τα άκουγαν και καταλάβαιναν πόσο ευτυχισμένα είναι με αυτό.
Η Σταματί ...
Η Άννα και ο Μάριος ήρθαν στην παραλία στις έξι το απόγευμα. Όπως σχεδόν κάθε φορά, δηλαδή. Συνήθως, εργάζονταν το πρωί, οπότε τα καλοκαίρια το μπανάκι το απολάμβαναν με τη δύση του ήλιου. Αρκεί που είχαν και αυτό, σκεφτόταν συχνά ο Μάριος.
Φυσικά, η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Μ ...
Ο πρωθυπουργός βρισκόταν στο γραφείο του στο δεύτερο όροφο του πατρογονικού του σπιτιού. Ήταν το ησυχαστήριό του, χωρίς υπολογιστές, χωρίς κινητά, μόνο βιβλία και πίνακες ζωγραφικής και παλιοί δίσκοι. Είχε αφήσει τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή και το καλοκαιρινό βράδυ εισερχόταν σφυρίζον ...
Το πρωί της Κυριακής έβρεχε κι έτσι κανείς από την οικογένεια του Νικολάκη ή των γειτόνων του δεν βγήκε για να ταΐσει τις γάτες, όπως συνήθιζαν. Είχαν τέσσερις, δύο ασπρόμαυρες, μία γκρίζα και μία με πορτοκαλιές ρίγες. Ήταν αδέσποτες, βασικά, αλλά τριγυρνούσαν μόνο σε αυτή τη γειτονιά. ...
Η Στέλλα ξύπνησε. Πρώτα άκουσε τις κραυγές και μετά ένιωσε τη ζέστη που την είχε τυλίξει. Κρατώντας σφιχτά στα χέρια της τον Αρκούδο της, φόρεσε τις σαγιονάρες της και περπάτησε.
Το δωμάτιό της φωτιζόταν από ένα φως στο ταβάνι που σχημάτιζε σκιές μαγισσών, ζώων κ.ά. Τη γαλήνευε, ήταν ακ ...
Το κοριτσάκι ήταν έξι χρονών και κοιμόταν στο κρεβάτι του. Οι γονείς του είχαν αφήσει το φως του διαδρόμου αναμμένο, καθότι η μικρή φοβόταν το σκοτάδι. Στο προσκεφάλι της είχε μια από τις κούκλες της, ενώ ο υπόλοιπος χώρος είχε στολιστεί με παιχνίδια και μπαλόνια.
Εδώ στο εξοχικό δε ...
Ο Βαγγέλης μπήκε στο σπίτι του. Τον υποδέχτηκε η μυρωδιά κοτόπουλου με τηγανητές πατάτες. Χαμογέλασε. Ήταν κουρασμένος, σχεδόν δέκα ώρες στην εταιρεία, πολύ καθισιό, αλλά ένα μίτινγκ που δεν έλεγε να τελειώσει, μετά πολλά έγγραφα για να συμπληρώσει. Το τελευταίο που ήθελε ήταν να γυρίσ ...
Ο άντρας με το μαύρο δερμάτινο παλτό λεγόταν Σεντρίκ Ζερμέν και ήταν τριακοσίων ετών. Άνοιξε την πόρτα του μπαρ Persona Ficta* και μπήκε. Έκανε ζέστη, ενώ έξω το χιόνι έπεφτε νιφάδα τη νιφάδα, σαν να έριχνε ο Θεός ζάχαρη στο γλυκό Του. Το μπαρ ήταν μισοσκότεινο και με λίγους πελάτες. Η ...
1970 μ.Χ., Αθήνα
Ο αστυφύλακας Φουράρης χαμογέλασε όταν άκουσε τα τραγούδια. Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ Σαββάτου και ο ίδιος περιπολούσε κοντά στο Χίλτον. Περπατούσε ανάλαφρα, με το κλομπ στη θήκη του. Η πόλη ήταν ήσυχη, τα λουριά σφιγμένα σα θηλιά στους δήθεν δημοκράτες και πολύ περισσ ...
