Δε φοβάμαι τον θάνατο. Τουλάχιστον δε νομίζω ότι τον φοβάμαι. Τουλάχιστον δε νομίζω ότι φοβάμαι τον δικό μου.
Φοβάμαι σίγουρα μη χάσω ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου πριν χαθώ εγώ. Και αυτό που ξέρω ότι φοβάμαι δεν είναι ο θάνατος, αλλά ο τρόπος του. Νομίζω ότι αυτό είνα ...
Ο Νοέμβριος μου αρέσει για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι τα γενέθλια της κόρης μου. Ο δεύτερος είναι το NaNoWriMo. Παρότι αγγλομαθής, η αφεντιά μου το διάβαζε εδώ και χρόνια “νανορίμο”, ενώ -τι έκπληξη- διαβάζεται “νανοράιμο”. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι είναι αυτό.
Πολλοί από εσά ...
Ο ΚΟΣΜΟΣ
- Τι απερισκεψία εκ μέρους του! Απορώ πώς έχει μούτρα και την εμφανίζει μπροστά σε όλους, και την παντρεύεται κιόλας! Τα μισά του χρόνια έχει, κι ούτε καν!
- Και καλά εμάς, δεν μας υπολογίζει. Τα παιδιά του δεν τα ντρέπεται; Τον γιο του; Που έχει την ίδια ηλικία μ' αυτήν;
...
Όταν μου είπε ότι ζούσε στο δάσος που επιπλέει, νόμιζα ότι ήταν παλαβή. Ήταν η πρώτη μας συνάντηση στο βιβλιοπωλείο κάτω από το διαμέρισμά μου. Βρισκόμουν εκεί πρακτικά κάθε μέρα, μια και ο ιδιοκτήτης ήταν φιλαράκι μου και περνούσα του ...
Για όλους εσάς, που μόλις πήρατε τα αποτελέσματα των εξετάσεων του σχολείου.
Που γράψατε όπως περιμένατε, όπως ελπίζατε, όπως φοβόσασταν.
Που μαζέψατε αρκετά ή πολλά ή λίγα μόρια, λιγότερα ή περισσότερα από αυτά που θα χρειαστείτε για τις σχολές πο ...
Η πρώτη της έννοια μόλις ξύπνησε ήταν να συνδεθεί στο φέισμπουκ. Είχε ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ προετοιμάζοντας με κάθε λεπτομέρεια τη φωτογραφία που θα αναρτούσε, και τώρα ανυπομονούσε να δει την ανταπόκριση που θα είχε από τους φίλους της. Ήταν σίγουρη ότι θα ...
Για άλλη μια φορά, η πόρτα του δωματίου ήταν κλειστή. Η επιγραφή με το σήμα της ραδιενέργειας, με τον κίτρινο κύκλο και τις γκρι “προπέλες”, την κοιτούσε κατάμουτρα και την κορόιδευε. Πόσο είχε παιδευτεί για να τη βρει, να την εκτ ...
Το ήξερε ότι θα έρχονταν σύντομα. Κάποιος μάλλον άκουσε τι είχε συμβεί και κάλεσε την αστυνομία. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει εκείνος ήταν να περιμένει. Όλα θα τελείωναν σε λίγο.
Στάθηκε ακίνητος στη μέση του σαλονιού, τρέμοντας από αυτό που είχε κάνει. Τα χέρια του είχαν ακόμ ...
“ - Μαμά, θέλω να πάω χορωδία.
Να πας, παιδί μου. Στο σχολείο;
Όχι, μας είπαν για τη χορωδία του δήμου. Έχουν μάθημα κάθε Σάββατο μεσημέρι.
Οκέι, θα σε πηγαίνει ο μπαμπάς.”
Διάλογος ανάμεσα σ' εμένα και τη δεκάχρονη -τότε- κόρη μου. Η οποία μέχρι τότε δεν είχε εκφράσει καμιά ιδια ...
Έτος: Ας πούμε... 2018. Μ.Χ. Πόλη: μεγάλη πόλη στην Ελλάδα. Ας πούμε, Θεσσαλονίκη. Τυχαίο το παράδειγμα. Μήνας: ας πούμε, Μάρτιος. Και νερό, ας πούμε ότι έχουμε πέντε μέρες να το δούμε στα σπίτια μας. Μη θορυβείστε, καθαρά θεωρητικό το παράδειγμα. Ας δούμε πώς θα μπορούσε να είναι ...
Οι καρέκλες ήταν απλωμένες στην πίσω αυλή, τακτοποιημένες όπως έπρεπε. Απλές, λευκές, σπαστές καρεκλίτσες, με ένα ροζ τριαντάφυλλο δεμένο με κορδέλα πάνω στην καθεμιά. Οι γνώμες, ως συνήθως, μοιρασμένες – οι μισοί ήθελαν λευκή την κορδέλα, οι άλ ...
Τη ζήλευες… Πόσο τη ζήλευες ούτε η ίδια θα ήξερες να πεις. Κι αν σε ρωτούσαν θα χαμήλωνες τα μάτια, θα φορούσες εκείνο το χαμόγελο της απελπισίας και θα έλεγες πως «όχι, αν είναι δυνατόν, δε ζηλεύω, ό,τι είναι να γίνει θα ...
Ένα κουταλάκι καφές... δε βαριέσαι, βάλε δύο καλύτερα. Μπρίκι, νερό, γκαζάκι. Και λίγη ζάχαρη, έτσι για να πάει καλά η μέρα του. Χρόνια του φώναζε η μάνα του πως θα χαλάσει το στομάχι του με τόσο σκέτο καφέ που έπινε. “Θα πάθεις καμιά ζημιά, ...
Περπατώ μόνος μου στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Κανείς δε μου δίνει σημασία. Είμαι απλώς ένας γέρος, χωρίς οικογένεια, περιπλανιέμαι, ακούω τις ιστορίες των ανθρώπων, τους βλέπω στις πιο δύσκολες ώρες τους.
Σέρνω τα πόδια μου στα πλακάκια του διαδρόμου. Είναι λευκά, καθαρά και ...
Το τελευταίο μήνυμα ήταν μόνο δυο λέξεις. «Σ' αγαπώ». Όσο μπορούσε πιο γρήγορα, πληκτρολόγησε με τη σειρά της άλλες δυο. «Κι εγώ». Βιάστηκε να κλείσει τα μηνύματα και να ανοίξει ένα καινούριο έγγραφο στον υπολογιστή. Δεν ήθελε να μπορεί κανείς να ρίξει μια τυχαία ματιά και να καταλάβει α ...
