Κατηγορία: -Άννα Βήχου-

  • Αγαπημένο μου ημερολόγιο

    Αγαπημένο μου ημερολόγιο

    Ημέρα πρώτη. Φεύγω από την δουλειά και είμαι σίγουρη ότι θα κάνω μέρες να γυρίσω. Το συναίσθημα είναι περίεργο. Χαίρομαι. Επιτέλους θα μείνω στην βάση μου. Θα έχω χρόνο για μένα. Θα, θα , θα. Το απόγευμα η υποψία μου επιβεβαιώνεται. Συναγερμός. Ο ιός χτύπησε την χώρα μου. Καραντίνα για 14 μέρες. Ημέρα δεύτερη.  Βάζω…

    Διαβάστε περισσότερα: Αγαπημένο μου ημερολόγιο
  • Η εκδίκηση!

    Η εκδίκηση!

    Η Όλια περίμενε υπομονετικά να ψηθεί ο ελληνικός στο παλιό γκαζάκι. Τα νεύρα της είχαν αρχίσει ήδη να πιάνουν κόκκινες νότες κι ήταν δεν ήταν εννέα το πρωί. Ο μικρός της πιπιλούσε τα αυτιά να ανοίξει το μηχάνημα του διαβολου για να παίξει το παιχνίδι του διαβόλου. Η αλήθεια είναι πως με τις δουλειές που…

    Διαβάστε περισσότερα: Η εκδίκηση!
  • Ώρα Μηδέν

    Ώρα Μηδέν

    Ώρα 18:20 «Περνάτε καλά με τον παππού και την γιαγιά; Μπράβο μωρά μου. Σας αγαπώ. Θα σας πάρω μετά την δουλειά.» Η Μαρία κλείνει το τηλέφωνο ανήσυχη. Δεν κοιμήθηκε καλά απόψε. Είχε πολύ αέρα και χτυπούσαν όλη νύχτα οι τέντες της. Δεν κοιμήθηκε καλά. Αυτό ήταν. Σε λίγο θα γυρνούσε σπίτι και θα ένιωθε καλύτερα.…

    Διαβάστε περισσότερα: Ώρα Μηδέν
  • 14 ώρες

    14 ώρες

    Η Νεφέλη έκλεισε την πόρτα απαλά πίσω της. Είχε την αίσθηση πως οποιοσδήποτε ήχος θα μάτωνε τα αφτιά της. Το κεφάλι της βούιζε από τον πόνο, όπως και τα καλλίγραμμα πόδια της από τα ψηλά τακούνια. Στο χέρι της κρατούσε μερικά χειρόγραφα. Άλλη μια νύχτα που έφερε δουλειά στο σπίτι. Από τότε που έχασε τους…

    Διαβάστε περισσότερα: 14 ώρες
  • Ντροπιασμένος έρωτας

    Ντροπιασμένος έρωτας

    Η ψυχή της στριφογύριζε μέσα στο σώμα της. Κάθε ανάσα ξεψυχούσε λίγα χιλιοστά μακριά από τα ξερά χείλη της. Ήξερε πως μάταια τα είχε καταστρέψει όλα. Βαθιά μέσα της γνώριζε, όμως δεν ήθελε να το παραδεχτεί. Είχε ερωτευτεί τον έρωτα, όχι τον άνθρωπο. Ήταν σίγουρη. Κι όμως… παράλογα, μάτωνε τα χέρια της γρατζουνώντας τους τοίχους…

    Διαβάστε περισσότερα: Ντροπιασμένος έρωτας
  • Ανθρωπ-άκι

    Ανθρωπ-άκι

    Άκουσε με μικρό ανθρωπάκι πριν για πάντα χαθείς κάτω από την αλληγορική μου σόλα. Δεν με άκουγες χρόνια τώρα, μα δεν φταις. Εγώ φταίω που στα ψιθύριζα. Εγώ φταίω που νιαούριζα αντί να ξεστομίζω λέξεις δυνατές, στιβαρές, γεμάτες. Πάψε για μια φορά και άκουσέ με. Πολλές φορές φανταζόμουν να σε δένω και να σε φιμώνω…

    Διαβάστε περισσότερα: Ανθρωπ-άκι
  • Η έβδομη στάση

    Η έβδομη στάση

    Το κρεβάτι της Μαρίνας ήταν αφιλόξενο εκείνη την νύχτα. Τα σεντόνια την έκαιγαν κι ας βρισκόταν στην καρδιά του χειμώνα. Ανακάθισε και κοίταξε αν το φως από το σαλόνι είναι ανοικτό. Η σκέψη πως ο άντρας της έβλεπε τηλεόραση την ανακούφιζε. Δεν ήθελε να αισθάνεται μόνη. Σαράντα μέρες. Την επόμενη μέρα ήταν το μνημόσυνο του…

    Διαβάστε περισσότερα: Η έβδομη στάση
  • Η “θυσία” της μάνας

    Η “θυσία” της μάνας

    Στεκόταν αριστερά του γαμπρού και τον καμάρωνε. Τι όμορφο άντρα είχε μεγαλώσει! Και με πόσο κόπο. Σαν χθες ήταν που κόντεψε να τον χάσει τριών ημερών λεχούδι. Οι γιατροί ήταν απόλυτοι. Πνευμονικό οίδημα. Θέμα ωρών η επιβίωσή του. Τρελάθηκε η Μαρία. Έχασε το μυαλό της. Έκλαιγε και ούρλιαζε. Τους έδιωξε όλους από το δωμάτιο να…

    Διαβάστε περισσότερα: Η “θυσία” της μάνας
  • Χριστούγεννα που καίνε

    Χριστούγεννα που καίνε

    «Μα πώς της ήρθε να κάνει Δεκέμβριο μήνα πάρτι γενεθλίων στην θάλασσα. Πάντα περίεργη αυτή η κοπέλα. Ανάποδη. Μην κάνει και κάτι φυσιολογικό. Λες και θα της πήγαινε στραβά η μέρα. ΄Η η νύχτα. Ανάλογα τις διαθέσεις της» Κι έτσι κάπως γκρινιάζοντας και κακαρίζοντας η Μυρτώ με την Δανάη ξεκίνησαν για το πάρτι της τρίτης…

    Διαβάστε περισσότερα: Χριστούγεννα που καίνε