-
Για μια Ελένη, έναν Ζακ και μια Δώρα
Διαβάστε περισσότερα: Για μια Ελένη, έναν Ζακ και μια ΔώραΗ ιστορία που θα διαβάσετε είναι μια ιστορία αγάπης μεταξύ δυο νέων παιδιών. Έτσι θα ήθελα να ξεκινούσε η ιστορία που θα έγραφα σήμερα, μα δεν προλαβαίνω. Με συνεπήρε το άδικο, η θλίψη, η αμηχανία της απραξίας. Σήμερα δεν είμαι ερωτευμένη. Δεν αγαπώ. Σήμερα θρηνώ βαθιά κι απόλυτα το δίποδο δημιούργημα που λέγεται άνθρωπος. Άνθρωπος……
-
Ο ύπνος
Διαβάστε περισσότερα: Ο ύπνοςΗ Μυρτώ περπατούσε πάνω κάτω τον μικρό διάδρομο του νοσοκομείου μουδιασμένη. Φοβόταν. Πρώτη φορά φοβόταν τόσο πολύ. Τα δάκρυα δεν έβγαιναν να ξαλαφρώσει. Οι σταγόνες μέσα της έκρυβαν τόσο πόνο που έγιναν ωκεανοί και δεν χωρούσαν να βγουν από τα μάτια της. Υπέφερε χίλιες φορές περισσότερο από το πλάσμα της στο χειρουργικό κρεβάτι δύο ορόφους…
-
Τον λένε Εγκέλαδο και δεν τον φοβόμαστε
Διαβάστε περισσότερα: Τον λένε Εγκέλαδο και δεν τον φοβόμαστεΜια φορά και έναν καιρό, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε στο κέντρο της Γης. Ήταν καλός και αγαπούσε την ζέστη. Είχε χοντρά ροζ μαγουλάκια από την θερμότητα και καστανά μάτια από το ανακάτεμα της φωτιάς με το χώμα. Λίγο χαζούλης και πολύ τεμπέλης. Κοιμόταν όλη μέρα κι όλη νύχτα αδιάκοπα όλο τον χρόνο. Και εκτός…
-
Το όνομά σου;
Διαβάστε περισσότερα: Το όνομά σου;Την έλεγαν Ανθή. Όχι πως είχε ποτέ κάποια ιδιαίτερη σημασία. Το όνομά της ήταν πάντα κάτι σαν πρωτόκολλο κι όχι σαν σημείο αναφοράς. Έπρεπε κάπως να βαφτιστεί, μα θα ορκιζόταν πως και να μην είχε βαφτιστεί, δεν θα το καταλάβαινε κανένας. Ακόμα και κείμενο να γινόταν κάποτε, σε κάποιο διαδικτυακό περιοδικό, θα έβαζε άλλο όνομα.…
-
Ο Ασπροδόντης
Διαβάστε περισσότερα: Ο ΑσπροδόντηςΜια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα λυκάκι που το έλεγαν Ασπροδόντη. Ο Ασπροδόντης μας λοιπόν ήταν ένα ζωηρό παιδάκι που στα ανθρώπινα χρόνια ήταν μόλις τεσσάρων χρονών. Του άρεσε να τρέχει στην δροσιά του δάσους κάθε απόγευμα και να πηδάει το ποταμάκι που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από την λυκοφωλιά του. Να μπαίνει σε…
-
Εις το επανιδείν
Διαβάστε περισσότερα: Εις το επανιδείνΟ Vincent με περίμενε στο σαλόνι ακούγοντας κλασική μουσική. Νομίζω ήταν Mozart αλλά το κεφάλι μου βούιζε και δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη. Μπαίνοντας μέσα και εξερευνώντας τον χώρο στα γρήγορα με τα μάτια μου, είδα ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι ουίσκυ (Μα αυτός δεν πίνει ποτέ…) κι ένα τασάκι γεμάτο τσιγάρα. Με πλησίασε και μύριζε ολόκληρος.…
-
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΓΙΝΕ
Διαβάστε περισσότερα: Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ΓΙΝΕΗ Ελπίδα γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 60 σε ένα χωριό έξω από την Λαμία. Απείθαρχο κορίτσι από έμβρυο. Κλώτσαγε την μάνα της λυσσασμένα.“Γίνε λίγο πιο ήσυχο βρε παιδί μου, με πέθανες πια!” παραπονιόταν η κυρά Αννιώ ναζιάρικα. Μα κι όταν γεννήθηκε, καθόλου δεν ηρέμησε. Όλο έκλαιγε κι όλο διεκδικούσε αγκαλιές και χάδια και…
-
Θα σε βρω
Διαβάστε περισσότερα: Θα σε βρω“Μου λείπεις ρε γαμώτο! Μου λείπει το ξέγνοιαστο γέλιο σου όταν ήσουν με φίλους. Μου λείπει που όλοι ήταν φίλοι σου. Τώρα έχεις μαζευτεί. Δεν ανοίγεσαι. Φοβάσαι. Πνίγεσαι κλεισμένος μέσα σου, αλλά επιμένεις στην μοναξιά σου. Μου λείπει η όρεξη που έτρωγες. Που δοκίμαζες γεύσεις, κουζίνες, υφές αρώματα. Που έλεγες στην μάνα σου “α ρε…
-
Η Λήδα της σιωπής
Διαβάστε περισσότερα: Η Λήδα της σιωπήςΗ Λήδα ήταν 27 χρονών όταν έφτασε στο χωριό που είχε εγκαταλείψει άρον άρον στα 15. Ήταν μια γυναίκα σχετικά όμορφη κάτω από τα ατημέλητα ρούχα της, με μακριά μαύρα μαλλιά και μάτια. Ψηλόλιγνη γυναίκα, φάντασμα του εαυτού της πια. Και μουγγή. Ο ήχος της χάθηκε ξαφνικά ένα απόγευμα παρασκευής μετά το σχολείο. Ήταν και…