Έσυρε την πλαστική σακούλα πάνω στην άμμο. Κάθε βδομάδα διάλεγε μια μέρα και αφιέρωνε λίγες στιγμές στον εαυτό της και την θάλασσα, σαν μικρό τελετουργικό. Αυτή την φορά όμως ήταν διαφορετικά. Έφτασε στην άκρη της θάλασσας, άφησε την σακούλα δίπλα της, έβγαλε τα παπούτσια της και άφησε το ελαφρύ κύμα να χαϊδέψει τις γυμνές πατούσες…

Προσπάθησε να τον βγάλει με νερό. Ύστερα με σαπούνι. Μετά σκέφτηκε μήπως ξύδι και σόδα θα βοηθούσε. Τίποτα. Ο λεκές εκεί. Επίμονος. Τον έξυσε με το νύχι του. Είχε ξεραθεί και όσο και να προσπαθούσε δεν θα έφευγε. Ίσως καλύτερα έτσι. Ας έμενε εκεί, να του θύμιζε ότι πια είναι ελεύθερος. Πλήρωσε το εισιτήριο και…

Άνοιξε τα μάτια της με σχετική ευκολία, αφού στον υπόγειο σταθμό του ΗΣΑΠ δεν είχε και πολύ φως να την ενοχλεί. Υπόγεια σήραγγα με αρκετούς επιβάτες στην αναμονή. Η βουή από τις συζητήσεις τους την ενοχλούσε αρκετά, άλλα όχι τόσο όσο αυτό που έπρεπε να κάνει. Το σκέφτηκε πολλές φορές. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Έπρεπε…

Δεν είχε πολλά δρομολόγια για το νησί. Για την ακρίβεια, είχε ένα την ημέρα και αυτό μόνο το καλοκαίρι. Από Οκτώβρη και μετά, που έκλεινε η σεζόν, τέλος τα δρομολόγια μέχρι Μάη. Κι όμως η Σμαρώ εκεί. Κάθε Παρασκευή στις 18.20, καθόταν σε ένα παγκάκι και ξάνοιγε την θάλασσα. Κατά τις 19.30 σκούπιζε τα μάτια…