-Ιωάννα Χαντζαρά-

Λουλούδι μαραμένο

Ο Αυγουστιάτικος ήλιος καίει και μερικές αχτίδες του χαϊδεύουν σχεδόν ικετικά το παράθυρό σου, μήπως και μπορέσουν να σου χαρίσουν λίγο φως. Μα δεν τον αφήνεις, έχεις σφραγίσει τα παντζούρια καλά και με πρόσωπο χλωμό, γράφεις στίχους μελαγχολικούς μες στο σκοτάδι. Στο άνθος της νιότης σου είπαν πως είσαι, μα εσύ νιώθεις πως η μόνη…
Διαβάστε περισσότερα: Λουλούδι μαραμένο
Καρδιές μπλεγμένες με μπαλόνια

Ήμουν μόλις δεκαεπτά όταν τη γνώρισα. Έναν Αύγουστο από αυτούς τους μοναχικούς, του οποίου τα απογεύματα με έβρισκαν να αγναντεύω τη θάλασσα, μιζεριάζοντας για την ρουτινιασμένη μου παροντική ζωή. Ένα από αυτά τα συνηθισμένα Αυγουστιάτικα απογεύματα τη γνώρισα. Αφορμή ήταν ένας βουβός μου αναστεναγμός, ο οποίος συγκρούστηκε με έναν άλλο – μα θορυβώδη αρκετά –…
Διαβάστε περισσότερα: Καρδιές μπλεγμένες με μπαλόνια
Σαν όνειρο…

Έχουν περάσει τόσα χρόνια, μα… σαν χθες μου φαίνεται, τότε που ξεκίνησαν όλα… Ανοίξαμε αυτή την πόρτα ενθουσιασμένοι. Ο χώρος ήταν ακόμη άδειος. Περιεργαζόμασταν κάθε γωνία του σπιτιού για να δούμε τα έπιπλα που θα διαλέξουμε, να φιλοξενήσουν τις κοινές μας αναμνήσεις. Έπειτα αντικείμενα, διακοσμητικά, γεμάτα χρώματα, χαρούμενα σαν τα πολύχρωμα όνειρά μας. Ξέρεις, πάντα…
Διαβάστε περισσότερα: Σαν όνειρο…
Ουτοπία

Είδα αρπαχτικά να τσιμπάνε με το μυτερό τους ράμφος την ευτυχία σου, θέλοντας να απομυζήσουν κάτι από δαύτη κι αν δεν τα καταφέρουν… Να παλεύουν με νύχια και με δόντια να τη φθείρουν, να την αλλοιώσουν και αν είναι δυνατόν να τη διαλύσουν πλήρως. Να διαστρεβλώνουν την αλήθεια κι έπειτα να την ευτελίζουν. Να κατασκευάζουν…
Διαβάστε περισσότερα: Ουτοπία
Το σημάδι

Τα μάτια λέγαν είναι ο καθρέφτης της ψυχής, μα ποιανού, του κατόχου ή του παρατηρητή; Βλέμμα βαθύ, διαπεραστικό και κάπως σκοτεινό, σαν κείνο το σκοτάδι μέσα μου, μέχρι τα μάτια μου να ανταμώσουν τα δικά σου. Βλέμμα κενό, σαν κείνες τις τρύπες που άνοιγαν σταδιακά στην καρδιά, σαν σε εβλεπα στον ορίζοντα να χάνεσαι… Μέχρι…
Διαβάστε περισσότερα: Το σημάδι
Το πέπλο

Είχα επινοήσει έναν κόσμο ιδεατό , που από παιδί ζωγράφιζα με μολύβι και πολύχρωμες τέμπερες. Εκεί, τα συναισθήματα ήταν σε απόθεμα για κάθε μέλος του ανήσυχο, ήσυχο, θορυβώδες. Έτσι, δε γνώριζε κανείς κείνη τη σκληρή χαώδη μοναξιά, ακόμη και αν ήταν ασυμβίβαστος, διαφορετικός, περίεργος. Στον κόσμο αυτό για κάθε φοβισμένο , κρυμμένο στη γωνία παιδί,…
Διαβάστε περισσότερα: Το πέπλο
Ένας δολοπλόκος “λυτρωτής”

Όλα ξεκίνησαν, την εποχή που είχα ακόμη ξεγνοιασιά μικρού παιδιού. Το διάβα μου γεμάτο μοσχοβολημένα άνθη, το χαμόγελό μου γνήσιο, οι σκέψεις μου καθαρές, η μοναξιά μια λέξη που αποκτούσε σπάνια υπόσταση, στην τότε ζωή μου. Όλα αυτά, τα διέκοψε εκείνη η μέρα, που όλοι όσοι αγαπούσα εξαφανίστηκαν. Όταν λέω εξαφανίστηκαν, δεν αναφέρομαι σε αποστασιοποίηση,…
Διαβάστε περισσότερα: Ένας δολοπλόκος “λυτρωτής”
Αυτοχειρία ονείρων

Μια ιστορία, που όπως αρχίζει θα τελειώσει, δίχως κανείς ποτέ να αντικρίσει την έκβαση χειρόγραφα. Ξεκίνησε για παραμύθι, μα όπως και να συνεχιστεί, δε θα γίνει ποτέ κατάλληλο να το διαβάζουν τα παιδιά. Εδώ η πριγκίπισσα, ζει εγκλωβισμένη σε έναν πύργο, μα δεν προσμένει τον πρίγκιπα να την ελευθερώσει, αλλά έναν δράκο. Στα μάτια της…
Διαβάστε περισσότερα: Αυτοχειρία ονείρων
Εσφαλμένα παρκαρίσματα, μιας αυτοκαταστροφικής καρδιάς

Γνώριζα πάντοτε καλά ποιοι ήταν οι προδότες μου. Δε μιλώ για τους ανθρώπους. Από αυτούς υπήρξαν τόσοι και τόσοι μασκαρεμένοι φίλοι σε εχθρούς, κόλακες σε ζηλόφθονους δυνάστες, φερέγγυοι σε φθηνούς συκοφαντείς. Τώρα όμως μιλάω για τους προδότες που πηγάζουν, από το ίδιο μου το ”είναι”. Προδότες που δε με ”ξεγέλασαν”, δε με συνάντησαν γιατί ήμουν…
Διαβάστε περισσότερα: Εσφαλμένα παρκαρίσματα, μιας αυτοκαταστροφικής καρδιάς