Ο Αυγουστιάτικος ήλιος καίει και μερικές αχτίδες του χαϊδεύουν σχεδόν ικετικά το παράθυρό σου, μήπως και μπορέσουν να σου χαρίσουν λίγο φως. Μα δεν τον αφήνεις, έχεις σφραγίσει τα παντζούρια καλά και με πρόσωπο χλωμό, γράφεις στίχους μελαγχολικούς μες στο σκοτάδι. Στο άνθος της νιότης σου είπαν πως είσαι, μα εσύ νιώθεις πως η μόνη…

Ήμουν μόλις δεκαεπτά όταν τη γνώρισα. Έναν Αύγουστο από αυτούς τους μοναχικούς, του οποίου τα απογεύματα με έβρισκαν να αγναντεύω τη θάλασσα, μιζεριάζοντας για την ρουτινιασμένη μου παροντική ζωή. Ένα από αυτά τα συνηθισμένα Αυγουστιάτικα απογεύματα τη γνώρισα. Αφορμή ήταν ένας βουβός μου αναστεναγμός, ο οποίος συγκρούστηκε με έναν άλλο – μα θορυβώδη αρκετά –…

Έχουν περάσει τόσα χρόνια, μα… σαν χθες μου φαίνεται, τότε που ξεκίνησαν όλα… Ανοίξαμε αυτή την πόρτα ενθουσιασμένοι. Ο χώρος ήταν ακόμη άδειος. Περιεργαζόμασταν κάθε γωνία του σπιτιού για να δούμε τα έπιπλα που θα διαλέξουμε, να φιλοξενήσουν τις κοινές μας αναμνήσεις. Έπειτα αντικείμενα, διακοσμητικά, γεμάτα χρώματα, χαρούμενα σαν τα πολύχρωμα όνειρά μας. Ξέρεις, πάντα…

Είχα επινοήσει έναν κόσμο ιδεατό, που από παιδί ζωγράφιζα με μολύβι και πολύχρωμες τέμπερες. Εκεί, τα συναισθήματα ήταν σε απόθεμα για κάθε μέλος του ανήσυχο, ήσυχο, θορυβώδες. Έτσι, δε γνώριζε κανείς κείνη τη σκληρή χαώδη μοναξιά, ακόμη και αν ήταν ασυμβίβαστος, διαφορετικός, περίεργος. Στον κόσμο αυτό για κάθε φοβισμένο, κρυμμένο στη γωνία παιδί, παραμόνευε ένας…

Μια ιστορία, που όπως αρχίζει θα τελειώσει, δίχως κανείς ποτέ να αντικρίσει την έκβαση χειρόγραφα. Ξεκίνησε για παραμύθι, μα όπως και να συνεχιστεί, δε θα γίνει ποτέ κατάλληλο να το διαβάζουν τα παιδιά. Εδώ η πριγκίπισσα, ζει εγκλωβισμένη σε έναν πύργο, μα δεν προσμένει τον πρίγκιπα να την ελευθερώσει, αλλά έναν δράκο. Στα μάτια της…