Κατηγορία: -Ευγενία Α. Λίτσα-

  • Οι γάτες της Κορνουάλης

    Οι γάτες της Κορνουάλης

    Η πόλη έβραζε, με τον ήλιο να καίει τα τσιμέντα. Οδηγούσα μέσα στην κίνηση με το κλιματιστικό χαλασμένο, κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου, γιατί στις 8.00 ακριβώς έπρεπε να είμαι στο κτηνιατρείο της φίλης μου της Έλσας για να μου παραδώσει τα κλειδιά, αλλιώς θα έχανε το αεροπλάνο της για Θεσσαλονίκη. Ένα Κτηνιατρικό Συνέδριο, σε…

    Διαβάστε περισσότερα: Οι γάτες της Κορνουάλης
  • Τηλεφώνημα

    Τηλεφώνημα

    ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ 28/12/2021 -Δεν σου είπα να μην ξαναπάρεις σε αυτό το τηλέφωνο;  Μπορεί να το σηκώσει κάποιος υπάλληλος κι αν σε καταλάβουν θα τιναχτεί όλο το σχέδιό μας στον αέρα! -Όχι! Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να το κλείσεις χωρίς να μιλήσεις, η συσκευή έχει αναγνώριση κλήσης και πολλοί ξέρουν πως είμαστε στα μαχαίρια, θα…

    Διαβάστε περισσότερα: Τηλεφώνημα
  • Σκοτεινό Εστιατόριο (Οι τέσσερις αισθήσεις)

    Σκοτεινό Εστιατόριο (Οι τέσσερις αισθήσεις)

    Το Σκοτεινό Εστιατόριο (Οι τέσσερις αισθήσεις)   Ήμουν πάντοτε λάτρης των ιστοριών τρόμου και των σκοτεινών ψυχολογικών θρίλερ.  Ψάχνω ταινίες γυρισμένες μέσα στο σκοτάδι και τις σκιές όπου κρύβονται τα αρρωστημένα μυστικά των πρωταγωνιστών και το απολαμβάνω κάθε μα κάθε φορά. Δεν υπήρχε, λοιπόν, περίπτωση να μην ενδώσω στον πειρασμό να επισκεφθώ το νέο εστιατόριο…

    Διαβάστε περισσότερα: Σκοτεινό Εστιατόριο (Οι τέσσερις αισθήσεις)
  • Όσα ζήσαμε μαζί

    Όσα ζήσαμε μαζί

    Τρίτος όροφος, Καρδιολογικό. Στο δωμάτιο 302, απέναντι από τη στάση των Νοσηλευτών, ετοιμάζομαι για τη νυχτερινή βάρδια, σηκώνω το βλέμμα και κοιτάζω τη γυναίκα που κάθεται στητή στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του ασθενή για 17η συνεχόμενη ημέρα. Γύρω στα εβδομήντα, ωραία γυναίκα, ψηλή, ευθυτενής, γαλάζια μάτια σαν θάλασσες αγριεμένες και τα γκριζόξανθα μαλλιά της…

    Διαβάστε περισσότερα: Όσα ζήσαμε μαζί
  • Τα νιάτα είναι δυο φορές, τα γηρατειά καμία!

    Τα νιάτα είναι δυο φορές, τα γηρατειά καμία!

    Αυτό το αστείο με την κασέτα και το στυλό πρέπει να σταματήσει κάποτε, νταξ; Ναι, ωραία, ξέρουμε τι χρησίμευε το στυλό σε μια κασέτα, επίσης ξέρουμε τι είναι κασέτα! Αλλά αποκλείεται να έχουμε μνήμες από τα δύο μας δηλαδή; Αμέσως να μας κολλήσετε την ετικέτα του μεσήλικα plus! ‘Όπου το plus όπως θέλει ο καθένας…

    Διαβάστε περισσότερα: Τα νιάτα είναι δυο φορές, τα γηρατειά καμία!
  • Απατηλά φαινόμενα

    Απατηλά φαινόμενα

    – Νάτος πάλι ο μυστήριος, στην ώρα του κάθε μέρα. Τι λέτε; Τον φωνάζουμε να μας πει τίποτε νέα; – Άσε μας μωρέ με τον στριμμένο! Δε βλέπεις ότι δεν καταδέχεται να πει μια καλησπέρα; Τι άνθρωπος είναι αυτός βρε παιδιά; Μονόχνοτος, αγέλαστος, οικογένεια δεν έχει, φίλους δεν έχει, με το τσιγκέλι του βγάζεις τις…

    Διαβάστε περισσότερα: Απατηλά φαινόμενα
  • Εκδίκηση

    Εκδίκηση

    Υπάρχει ένας τόπος όμορφος σαν αρχαίος Κούρος και άγριος σαν τον θυμωμένο Ποσειδώνα, τον χτυπάνε τα ανταριασμένα κύματα του Λιβυκού πελάγους, σκάει η θάλασσα πάνω στα ψηλά βράχια κι ο αχός της μπαίνει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που τον κατοικούν και τους ξεσηκώνει τα λογικά, τους αντρειεύει και μ’ένα περίεργο τρόπο, αντί να τους…

    Διαβάστε περισσότερα: Εκδίκηση
  • A new kid in town

    A new kid in town

    Η Όλγα άνοιξε τη ντουλάπα και κοίταξε τα ρούχα στις κρεμάστρες με βλέμμα μάλλον αδιάφορο. Εκ των προτέρων ήξερε πως δεν υπήρχε τίποτε κατάλληλο εκεί μέσα για τη συγκεκριμένη περίσταση. Είχε χρόνια να αγοράσει κάτι αμπιγέ, κάτι που να ταίριαζε να φορέσει το Σάββατο που ήταν καλεσμένη. Πως είχε πει ναι σε αυτή την πρόσκληση,…

    Διαβάστε περισσότερα: A new kid in town
  • Τα Χριστούγεννα του Ηλία

    Τα Χριστούγεννα του Ηλία

    Ακατάστατη ήμουν πάντα και ανοργάνωτη. Χάος στα πράγματά μου, στα χαρτιά μου, στη ντουλάπα μου. Γκρίνιαζε η μάνα μου «βάλε μια τάξη παιδί μου, απορώ πως δεν πελαγώνεις μέσα σ’ αυτό το χάος». Η αλήθεια είναι πως όλο ψάχνω κι όλο δε βρίσκω και σπάω το κεφάλι μου κάθε φορά που πρέπει να βρω κάτι.…

    Διαβάστε περισσότερα: Τα Χριστούγεννα του Ηλία