Μία τέτοια παράξενη νύχτα όλα τα περιμένεις. Η καταιγίδα έξω μαίνεται από νωρίς, μα δεν είναι μονάχα αυτό. Είναι θαρρείς και μας πολεμάει ο ουρανός για να μας τιμωρήσει, για να μας εκδικηθεί για όσα βλέπει, για όσα ξέρει, για όσα έχουμε κάνει. Με λύσσα και με ορμή, οι στάλες της βροχής ενώνονται και σχηματίζουν…

Δεκάξι χρονών την πάντρεψαν με τον Μανούσο από το διπλανό χωριό που είχε τα διπλά της χρόνια. Πολλά τα παιδιά στο σπίτι, ένα στόμα λιγότερο ήταν μεγάλο πράγμα. Δεν έψαχναν πολλά – πολλά εκείνα τα χρόνια. Μια δουλειά να ‘χει ο γαμπρός να ανοίξουν το σπίτι τους. Και ο Μανούσος είχε μια δουλειά. Μα είχε…

Κάθισε απέναντι από τον αξιωματικό υπηρεσίας του τμήματος ασφαλείας κι έτρεμε ολόκληρη. Εκείνος ήταν τυπικός και ίσως λίγο βαριεστημένος. Σε λίγη ώρα έληγε η βάρδιά του και ανυπομονούσε να γυρίσει στο σπίτι του, να παραγγείλει πίτσα και να απολαύσει τον τελικό του κυπέλλου. Η Σοφία ξεκίνησε να μιλά, στην αρχή διστακτικά, μα έπειτα τα λόγια…

«Καλύτερα να την σκοτώσω, πάρα να παντρευτεί έναν τύπο σαν εσένα!» ξεστόμισε αργά και τα μάτια του θαρρείς πετούσαν φλόγες.  «Τι σόι πατέρας είσαι εσύ;» ο Μάνος κούνησε το κεφάλι του αηδιασμένος.  «Πρώην!» η Έλενα που μπήκε ξαφνικά μέσα στο γραφείο έκανε και τους δύο άντρες να παγώσουν. «Πρώην πατέρας λοιπόν! Αφού δε σέβεται τις…

«Τι κάνεις τόση ώρα και δεν ανοίγεις; Ξεπάγιασα να περιμένω!» «Ναι, δεν το ‘ξερα να τρέχω κιόλας!» «Σωστά, με το ένα πόδι στον τάφο πώς να τρέξεις!» «Μπα που κακό χρόνο να ‘χεις! Λέγε, τι θες;» «Δε μου λες, τι θα γίνει μ’ αυτή την πόρτα; Θα τη λαδώσεις καμιά ώρα; Πάλι έτριζε με τον…

Για τίποτα δεν ήμουν άξια. Έτσι θυμάμαι να λένε για μένα απ’ όταν ήμουν παιδί. Και μπορεί να είχαν και δίκιο, δεν ξέρω. Αλλά δεν τους ένοιαζε και πολύ. Σάμπως μου έδιναν και καμιά σημασία; Εκείνοι είχαν το Νικολάκη τους, το καμάρι τους, τον σταυραετό τους! Μπορεί να μην ήρθε πρώτος όπως τον περίμεναν και…

Δεν το χωρούσε ο νους της πως τούτος ο ρημαγμένος τόπος που αντίκριζε τώρα μπρος της, ήταν το αλλοτινό παλάτι που μεγάλωσε. Όμορφα χρόνια. Χρόνια γεμάτα ξεγνοιασιά, αγάπη και χαμόγελα. Χαμόγελα από ‘κείνα τα αληθινά, που γελούν και τα μάτια. «Οι άνθρωποι δε γελούν με το στόμα κόρη μου. Με τα μάτια γελούν, να το…

Είναι κάποια σπιτικά που θαρρείς κι είναι καταραμένα. Και δεν είναι τα ντουβάρια που σέρνουν την κατάρα, μα οι άνθρωποι που βάζουν τα θεμέλια. Γιατί κάποιοι άνθρωποι, μονάχοι τους ρημάζουν τη μοίρα τους. Από δαύτους ήτανε η Σμαρώ κι ο Μένιος. Κι έπεσε ο ένας απάνω στον άλλο κι ενώσαν τις κατάρες τους.Τους ήξερα καλά…