Βλέμματα νωχελικά. Σπασμένα. Συγχρονισμένες ανάσες, σαν να ‘ταν καιρό δουλεμένες. Το ασημένιο σταυρουδάκι είχε κολλήσει στο δέρμα της. Τράβηξε τζούρα ο Τάσος και του ζήτησε κι εκείνη. Την κοίταξε μελαγχολικά πριν της πασάρει το μισοκαπνισμένο τσιγάρο. Σμπαράλια όλα στο μυαλό του. Ούτ’ ήξερε τι έκανε, ούτε και γιατί το έκανε. Μόνο γνώριζε πως έπρεπε να…

Προηγούμενο «… δεν σου έδιναν και το απολυτήριο μαζί; Τι σ’ έστειλαν εδώ με τόσες μέρες άδεια;» ρώτησε ο διοικητής του Βασίλη καθώς κοίταζε τα χαρτιά του. Είχε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη για να υπηρετήσει τις τελευταίες μέρες της θητείας του, μόνο που, σχεδόν όλες, ήταν οι άδειες που δεν είχε πάρει ποτέ. Έπιασε χαρτί…

Προηγούμενο Κανείς δεν πήρε χαμπάρι πότε έφυγε ο Βασίλης. Την μία μέρα τον πήρε το μάτι κάποιου να σουλατσάρει μόνος στην γειτονιά, την άλλη είχε εξαφανιστεί. Δεν τον έψαξε η παρέα του. Ήξεραν ότι ήθελε να μείνει μόνος. Ήθελε χρόνο για τον εαυτό του, χρόνο να σκεφτεί, να δει πως θα πράξει στο μέλλον. Τότε, εκείνο…

Προηγούμενο Παράξενοι είν’ οι δρόμοι των ανθρώπων κι ακόμη πιο παράξενα τα σταυροδρόμια τους. Εκεί που συναντιούνται για να πορευτούν μαζί κι έπειτα εκεί που αποχωρίζονται. Μυστήριες οι στιγμές που μοιράζονται και τα όσα δείχνουν ο ένας στον άλλο. Δεν έμαθαν να μιλάνε και να δείχνουν οι άνθρωποι, παρά μόνο να ζητάνε βουβά, να περιμένουν…

Προηγούμενο «Θα σέβεσαι;» αντήχησε η κραυγή του Βασίλη στο μυαλό της Έλενας. Καθόταν έξω από το νοσοκομείο και κάπνιζε με χέρια που έτρεμαν. Κοίταζε φοβισμένα προς τον δρόμο, περιμένοντας την Νάντια και τον Πάνο. Τους είχε ειδοποιήσει από ένα καρτοτηλέφωνο. Ούτε που φανταζόταν πως θα κατέληγε εκεί, όταν, δύο ώρες νωρίτερα, ξεκινούσε από το σπίτι…

Προηγούμενο Πήρε να χαράξει. Θα ‘βρισκε η χαραυγή τον Βασίλη να κάθεται δίπλα απ’ το παράθυρο του δωματίου του, με την πλάτη στο καλοριφέρ, με το τσιγάρο στο στόμα κι ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι για συντροφιά. Το τασάκι του είχε προ πολλού ξεχειλίσει κι εκείνος κάπνιζε ακόμη. Κάπνιζε σαν να μην υπήρχε αύριο και σκεφτόταν.…

Προηγούμενο «Δεκαεννιά και ξημερώνει ρε καριόλια… Δεκαεννιά και σας αφήνω μέσα» μουρμούρισε ο Τάσος την ώρα που στεκόταν μπροστά απ’ τον θαλαμοφύλακα, λίγο πριν αποθέσει για τελευταία φορά το τουφέκι του στον οπλοβαστό.  Είχε τελειώσει η τελευταία υπηρεσία που χρωστούσε στην μαμά πατρίδα και μετρούσε τα λεπτά και τις ώρες για να φορέσει τα πολιτικά…

Προηγούμενο Όταν η Μελίνα άνοιξε την αυλόπορτα του νεοκλασικού, είχε ξημερώσει για τα καλά. Βάδισε σκυμμένη στο πλακόστρωτο προς την πόρτα, την άνοιξε αθόρυβα, έριξε μια κλεφτή ματιά στην κουζίνα κι ύστερα ανέβηκε στο δωμάτιό της. «Ο ηλίθιος…» ψιθύρισε καθώς έπεφτε στο κρεβάτι. Αναπόλησε εικόνες και στιγμές μέχρι που την πήρε ο ύπνος και ξύπνησε…

Προηγούμενο Κόντευε να βγει ο Μάρτιος με τις παραξενιές του, μια κρύο και βροχή, μια αφόρητη ζέστη. Είχε ξεφύγει το μυαλό του Βασίλη από τις αναστροφές και το παρελθόν του. Πότε κοιμόταν στο σπίτι του και πότε στης Λίλιαν. Δεν τους έλεγες σχέση γιατί δεν γούσταραν να βάλουν ταμπέλα σ’ όλο αυτό που είχαν. Δύο…