Κατηγορία: TheBluez Guest

  • Τέλος

    Τέλος

    Στεκόταν μπροστά στον καθρέπτη και κοίταζε ναρκωμένη το είδωλό της. Το μάτι της κατακόκκινο, αύριο δεν θα μπορούσε να το ανοίξει από το πρήξιμο. Τα χείλη της κομμένα από την μπουνιά και τα δόντια ματωμένα. Ένα από αυτά κουνιόταν κιόλας. Από τα μαλλιά της έλειπαν ολόκληρες τούφες. Ρουτίνα αδυσώπητη 20 χρόνια τώρα. Δεν θυμόταν μια…

    Διαβάστε περισσότερα: Τέλος
  • Το φέρετρο

    Το φέρετρο

    Άλλο ένα βράδυ που η Κυριακή ήταν μόνη της. Καλούσε τον άντρα της και εκείνος δεν απαντούσε. Ποιος ξέρει με ποιο πορνίδιο θα βρισκόταν πάλι… “Κάνε πως δεν βλέπεις!” της έλεγε η μάνα της, “όλοι οι άντρες έτσι είναι, αρκεί να έρχεται σπίτι και να δουλεύει”. Τι μαλακίες άκουγε πάλι! Σιγά μην μάθαινε την κόρη…

    Διαβάστε περισσότερα: Το φέρετρο
  • Αντί επιλόγου

    Αντί επιλόγου

    «Θέλω να ντυθώ, να χτενιστώ, να με βγάλεις μια φωτογραφία…». Ήξερα τι μου έλεγες, πενήντα δύο χρόνια ήσουν η γιαγιά μου και μισός αιώνας είναι πολύς καιρός. «Έχω, γιαγιά. Είναι από τότε που έκλεισες τα ενενήντα, που σου κάναμε την τούρτα έκπληξη στο σπίτι μου. Θα σου την εκτυπώσω, θα στη βάλω και σε μια…

    Διαβάστε περισσότερα: Αντί επιλόγου
  • Ο Μέντορας

    Ο Μέντορας

    Όταν γνωριστήκαμε, εγώ ήμουν 19 χρονών κι εσύ είχες περάσει τα 40. Είχα δεν είχα τρεις μήνες στην εταιρία, όταν ένα βραδάκι, η Ελένη, η γραμματέας σου, με πήρε τηλέφωνο πανικόβλητη. «Επίκειται μεγάλο και αναπάντεχο meeting αύριο. Σε θερμοπαρακαλώ, έλα για βοήθεια…». Θα έκανα τις χαμαλοδουλειές μιας συνάντησης: φωτοτυπίες, έντυπα, σερβίρισμα κι ό,τι άλλο χρειαζόταν…

    Διαβάστε περισσότερα: Ο Μέντορας
  • Ατιμωρησία

    Ατιμωρησία

    Απόγευμα, κλεισμένη σε ένα μπάνιο, κάνοντας “ρεκτιφιέ”, όπως το αποκαλεί ένα αρσενικό δίποδο. Κλεισμένη εδώ από το μεσημέρι. Μου αρέσει η ζωή εδώ μέσα, μάλλον το κρυφτό εδώ μέσα για να ακριβολογούμε. Πάμε να πούμε λίγα λόγια για την πάρτη μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, τα παιδικά μου χρόνια; Άσχημα θα τα αποκαλούσα. Η…

    Διαβάστε περισσότερα: Ατιμωρησία
  • Οι πόλεις

    Οι πόλεις

    Μεγαλωμένος σε ένα μικρό χωριό της επαρχίας, θυμάμαι να γράφουμε εκθέσεις στο δημοτικό για τις μεγάλες πόλεις από τσιμέντο, τις λεγόμενες τσιμεντουπόλεις. Ακούγαμε με προσοχή και απορία τον δάσκαλο να μας εξηγεί πως είναι φτιαγμένες θεόρατες, με πολύ σίδερο και πολλά ντουβάρια. Πως τα δωμάτιά τους είναι μικρά και κοιμούνται ο ένας πάνω από τον…

    Διαβάστε περισσότερα: Οι πόλεις
  • Η προώθηση μιας αγάπης

    Η προώθηση μιας αγάπης

    Είμαστε μαζί με τον Κώστα είκοσι δύο χρόνια πλέον! Χαρές, λύπες, δυο παιδιά, αγάπη, συντροφικότητα… Όλα ξεκίνησαν σε μια προώθηση προϊόντων, σ’ ένα super market. Μ’ ενημέρωσαν απ’ το διαφημιστικό γραφείο που συνεργαζόμουν, για ένα μεγάλο πρόγραμμα που θα διαρκούσε πολλές εβδομάδες. Πώληση κρασιών και γευστική δοκιμή πελατών. Δέχτηκα με ενθουσιασμό, λάτρευα την επαφή με…

    Διαβάστε περισσότερα: Η προώθηση μιας αγάπης
  • Ασφαλές μέρος

    Ασφαλές μέρος

    Πόρτα κλειστή. Χώρος γεμάτος υδρατμούς. Ζεστό νερό τρέχει άφθονο. Τρέχει και γεμίζει τον χώρο με αυτό το γλυκό τοπίο θολούρας. Κλείνει η βρύση. Ανοίγει η κουρτίνα μπάνιου και ξεχειλίζει στο ευρύχωρο δωμάτιο νέο κύμα ομίχλης. Καθρέφτης θαμπός από ατμό. Καθρέφτης που δεν αντικατοπτρίζει κάτι. Εκείνη στέκεται μπροστά του. Ακίνητη. Τυλιγμένη με την πετσέτα. Στέκεται και…

    Διαβάστε περισσότερα: Ασφαλές μέρος
  • Αυτός ο δισταγμός σου!

    Αυτός ο δισταγμός σου!

    Ο Χάρης και η Αναστασία γνωρίστηκαν πριν 20 χρόνια. Εκείνος τριαντάρης, όμορφο παλικάρι, διστακτικός και πάντα μελαγχολικός. Εκείνη κοντά στα 20, μια έξυπνη κοπέλα με σπινθηροβόλο βλέμμα, μια κούκλα κατά γενική ομολογία. Εκείνος αρχιτέκτονας, εκείνη σερβιτόρα. Γνωρίστηκαν και συστήθηκαν στο μαγαζί που δούλευε η Αναστασία.Ο Χάρης καθημερινός πελάτης, είτε μόνος, είτε με την παρέα του,…

    Διαβάστε περισσότερα: Αυτός ο δισταγμός σου!