Thebluez

Εγώ ποτέ δεν ήθελα δόξα και λεφτά. Ήθελα αγάπη και χαμόγελα. Σφιχτές αγκαλιές και φάτσες αναψοκοκκινισμένες. Φιλιά στο μάγουλο και πλεγμένα χέρια. Ήθελα έρωτα και πάθος. Νύχτες και μέρες σε τσαλακωμένα σεντόνια. Πόδια παγωμένα που ψάχνουν σάρκα για να ζεσταθούν.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα μέτρια και χλιαρά. Ήθελα βάθος κι ας το φοβάμαι. Ήθελα πάγο και φωτιά. Στάχτες και θρύψαλα. Ήθελα ζωές ζωγραφισμένες στο χέρι κι όνειρα κρεμασμένα στην άκρη της γλώσσας. Ήθελα δάκρυα χαράς και κραυγές πόνου. Τίποτα χλιαρό.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα το παραμύθι. Ήθελα χρώμα κι ας ήταν το μαύρο. Ήθελα ματωμένα χέρια απ’ το μόχθο και λεπτά πόδια απ’ το κυνηγητό. Ήθελα ροζ στη ψυχή, κόκκινο στην καρδιά κι άσπρο στο μυαλό.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα τον πρίγκιπα. Ήθελα έναν άνθρωπο με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στον ουρανό. Εκείνον που θα κοιτάξει πίσω απ’ τις λέξεις που γράφω και τα πράσινα μάτια μου. Κάποιον που θα πει «ναι, το ξέρω ότι φοβάσαι, αλλά εγώ δε φεύγω…».

Εγώ ποτέ δεν ήθελα νύχτες με πανσέληνο και θερμοπηγές στα χιόνια. Ήθελα βόλτες με το αυτοκίνητο, στίχους στον αέρα, το ένα του χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο μπούτι μου. Ήθελα μάγουλα γεμάτα παγωτό μηχανής, κρύα χείλη και ζεστές καρδιές. Ήθελα χτύπους ασταμάτητους κι ανάσες κοφτές. Ένα ζευγάρι μάτια να με χαζεύει κάθε φορά όπως την πρώτη. Δυο χέρια να με κρατούν μη φύγω και μια φωνή να ψιθυρίζει το όνομά μου.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα λούσα κι αρώματα. Ήθελα πόδια γυμνά και μαλλιά ανάκατα. Πιτζάμες και κουβέρτες. Φούτερ, φόρμες και σκούφια. Γυαλιά, φανέλες, κάλτσες χνουδωτές και κότσους στα μαλλιά.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα προγράμματα. Ήθελα ένα «φεύγουμε» κι ένα «πάμε!». Ήθελα κάποιον/ κάτι να με βγάλει απ’ τη ζώνη ασφαλείας μου και τη σιγουριά των κουτιών μου. Γεννήθηκα ρομπότ, δεν έγινα…

Εγώ ποτέ δεν ήθελα παντοτινά «σ’ αγαπώ». Ήθελα ειλικρινή και παθιασμένα «για όσο κρατήσει». Ανιδιοτελή μαζί και αμοιβαία «εγώ είμαι εδώ!». Ήθελα φως στο σκοτάδι μου. Ήθελα προσπάθεια και μάχη. Τίποτα και κανένας να μην έρθει εύκολα. Θέλω πόλεμο κι ειρήνη. Τα πάντα και το τίποτα. Την αρχή και το τέλος. Γιατί αυτό είναι ο έρωτας κι αυτόν επιθυμούσα.

Εγώ ποτέ δεν ήθελα παιχνίδια και τρίλιζες. Ήθελα να είμαι απλά ο εαυτός μου. Να κλαίω και να πονάω. Να μιλάω και να σκέφτομαι. Να μη φοβάμαι. Να χαμογελάω και να ζω την κάθε στιγμή. Ήρεμη. Με τον καφέ μου και τον άνθρωπό μου. Εκείνον που δε θα κώλωνε να μου πάρει την κούπα απ’ τα χέρια για να την ξαναγεμίσει.