Μεγάλη κουβέντα, φίλε μου. Μαζί. Ξέρεις πόσα μαζί υπάρχουν; Πιάσε και μέτρα.
Μαζί στο έξω. Όλη η παρέα, πιτσιρικάδες ετών 16, βόλτα στην παραλία, σινεμά σ’ εκείνο το ακατάλληλο, φαγητό στο πόδι, ρετσίνα στο ρεμπετάδικο, ξενύχτι στα παγκάκια, φιλοσοφίες στις 3 το πρωί, έρωτες για μια ζωή, αγάπες της πεντάρας, φίλοι καλοί, φίλοι απλοί, χρόνια πολλά, από παιδιά μαζί.
Μαζί στο μέσα. Διάβασμα μέχρι θανάτου, καφέδες, τσιγάρα, σημειώσεις, ξενύχτι, θα κοπώ, σταματά, έλα να διαβάσουμε, παράτα με, όχι, θα το περάσουμε μαζί, πάμε επανάληψη.
Μαζί στα δύσκολα. Αποτυχίες, πληγές μεγάλες και πληγές μισές, αρρώστιες και θάνατοι, φευγιό και επιστροφή, πάει, φίλε, έφυγε, θα ζει πάντα στην καρδιά σου, μη ξεχνάς.
Μαζί στα εύκολα. Σπουδές, ταξίδια, φίλοι, βιβλία, κρασιά και ρακόμελα, τραγούδια στις κασέτες αφιερωμένα, μου λείπεις, έλα να τα π(ι)ούμε, έρωτες, αγάπη, αγκαλιά, χαμόγελα.
Μαζί στο σπίτι. Μαμά, μπαμπά, σ’ αγαπώ, είσαι ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο, γιατί φιλάς τη μαμά ΜΟΥ; Θα μου διαβάσεις; Σ’ αγαπώ, αύριο πάλι.
Μαζί στους δρόμους. Αγωνία, φόβος, έχουμε πολύ ακόμα; Πονάω, μαμά, νυστάζω, πεινάω. Φοβάμαι, φτάνουμε ακόμα; Χάδια τρυφερά, υποσχέσεις για τραγουδιστές μέρες, ήρεμες, χορτάτες, μέρες φωτεινές, πορτοκαλιές και μυρωδάτες. Κι εγώ φοβάμαι. Φτάνουμε, υπομονή, καρδούλα μου.
Μαζί στα όνειρα. Χέρια δεμένα σφιχτά, αγκαλιές ταιριαστές, μαλλιά μοσχοβολιστά, γένια ημερών, σχέδια, ένα σπίτι, παιδιά που τρέχουν και φωνάζουν, σκυλιά τεμπέλικα και σκυλιά σπιρτόζικα, λουλούδια παντού, γρασίδι βελούδινο, ηλιοβασιλέματα κουρασμένα, ήρεμα και ικανοποιημένα όμως, πρωινά ξυπνήματα, ήπιες τον χυμό σου; Θα πας το παιδί σχολείο; Σ’ αγαπώ. Κι εγώ.
Μαζί στους εφιάλτες. Δεν γίνεται, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Δεν θέλω κανέναν, ακούτε; Να φύγεις, φύγε, φύγε, με τρομάζεις, σε λυπάμαι, γιατί δεν με υπερασπίστηκες; Ήμουν παιδί, δεν ήξερα, φοβόμουν, γιατί δεν μίλησες; Ας πέθαινα εγώ, καλύτερα εγώ, χίλιες φορές εγώ. Κι εγώ. Μαζί.
Μαζί στον κόσμο. Ονειρεύομαι όλου του κόσμου τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα. Να ζουν όπως τους πρέπει, ξέγνοιαστα και χαμογελαστά. Παιχνίδια, φίλοι, χορός, αγκαλιά, χάδια τρυφερά, σχολείο, μαμά, μπαμπάς, στρωμένο τραπέζι, μαλακό στρώμα, ασφάλεια.
Μαζί και μόνοι. Άνευροι, άχρωμοι, βιαστικοί και λυπημένοι. Τρέξε, θα σε προλάβουν οι άλλοι, μη σκέφτεσαι, δούλευε, τρέχα, καλοκουρδισμένε ανθρωπάκο, μη ζεις, κρύψου, γελά, μη γελάς, αγάπα, μίσησε, μη μισείς, μη φωνάζεις, μη ρωτάς, μάζεψε την τροφή του χειμώνα, κυρ μέρμηγκα, μη τραγουδάς, είδες τι έπαθε ο τζίτζικας, κοιμήσου, μα μην ονειρευτείς. Τα όνειρα είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας, η απόδειξη της ζωής. Κι εσύ δεν πρέπει να ζεις, μόνο να υπάρχεις. Ξέχνα τα αστέρια που μέτραγες μικρός, μεγάλος είσαι τώρα, δεν έχεις χρόνο για τέτοια, καλοπαντρέψου, μη δεσμεύεσαι, κάνε παιδιά, κάνε τα δυστυχισμένα, η ευτυχία είναι ουτοπία.
Βλέπεις, φίλε μου, πόσα “μαζί” μαζεύτηκαν; Κι αυτά είναι μόνο τα δικά μου. Εσύ έχεις τα δικά σου. Μερικά ίδια, άλλα τελείως διαφορετικά. Ούτε που τα φαντάστηκα. Ούτε που τα ονειρεύτηκες. Κι όμως, όλα τους τόσο απτά, τόσο απλά και τόσο περίτεχνα φτιαγμένα από τον καθένα μας. Μεγάλη κουβέντα.
Κι εσύ – ναι, ναι, εσύ που διαβάζεις με το φρύδι σηκωμένο – κι εσύ που αμφιβάλλεις, εσύ που δεν νομίζεις ότι μπορείς, κι εσύ που το σκέφτεσαι ακόμη. Μη. Μη το σκέφτεσαι. Να είσαι μαζί.
Βαΐα Ελίζα Τσαυλίδου