Thebluez

Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και η αναπνοή της ήταν γρήγορη και κόφτη. Το σημείο που είχε επιλέξει για να κρυφτεί προς το παρόν της παρείχε λίγη ασφάλεια, αλλά ήξερε πως σύντομα θα έπρεπε να αρχίσει να τρέχει πάλι. Αν κάποιος άλλος από την παρέα της τα είχε καταφέρει να ξεφύγει, σίγουρα θα ήταν ο Τζον. Ήταν ο πιο δυνατός και πιο αθλητικός απ όλους τους. Σίγουρα τη Νάταλι θα πρέπει να την βρήκαν πρώτη, αυτή και η γυμναστική ήταν δύο έννοιες αντίθετες. Μόνο η εξωτερική της εμφάνιση την ένοιαζε και ο εαυτός της. Ο Νικ και η Ντέμι ίσως να τα είχαν καταφέρει, αλλά όταν είδε την Ντέμι νεκρή ο Νικ αποκλείεται να μπόρεσε να την αφήσει. Τέτοιο δέσιμο σε ερωτευμένους σπάνια βλέπεις και αυτοί οι δύο αποτελούσαν την εξαίρεση.

Πώς φτάσαν μέχρι εδώ; Πώς η εκδρομή τους κατέληξε σε αυτό το ανελέητο κυνηγητό; Το μυαλό της Στέφανι κόντευε να σπάσει. Προσπάθησε να θυμηθεί όλες τις λεπτομέρειες και ό,τι συνέβη πριν λίγες ώρες.

Η εκδρομή τους ξεκίνησε με γέλιο και πειράγματα. Η παρέα των 5 φίλων θα περνούσε ένα διήμερο στο βουνό στο σπίτι του Τζον και της Νάταλι. Οι δύο τους ήταν αδέρφια και καλοί φίλοι με το Νικ και την Ντέμι. Η Στέφανι ήταν φίλη της Ντέμι και είχε ένα καλό προαίσθημα ότι θα ταίριαζε με τον Τζον. Θα ήταν ένα τέλειο ζευγάρι μιας και είχαν πολλά κοινά. Αφού έγιναν οι συστάσεις ξεκίνησαν όλοι μαζί με το τζιπ του Τζον. Όλα κυλούσαν ευχάριστα και το κλίμα της παρέας ήταν καλό. Μερικά χιλιόμετρα πριν τον τελικό τους προορισμό, τα κορίτσια ήθελαν τουαλέτα και η παμπ που συνάντησαν στο δρόμο τους φάνηκε ιδανική. Η παρέα μπήκε γελώντας μέσα στην παμπ, αλλά το ντεκόρ τους έκοψε το γέλιο απότομα. Παντού υπήρχαν βαλσαμωμένα κεφάλια ζώων και φωτογραφίες κυνηγών που πόζαραν περήφανα πάνω από πτώματα ζώων. Αν υπήρχε ένα κοινό που ένωνε όλη την παρέα, αυτό ήταν σίγουρα η οικολογική τους συνείδηση και η αγάπη και η προστασία των ζώων. Ο αποτροπιασμός τους ήταν έκδηλος για το σκηνικό που αντίκρισαν, πράγμα που ενόχλησε τους θαμώνες του μαγαζιού. Η Στέφανι ήταν αυτή που πρώτη άρχισε να φωνάζει τους θαμώνες δολοφόνους. Τα αγόρια ήταν λίγο πιο συγκρατημένα, ιδίως όταν είδαν μια παρέα να έρχεται προς το μέρος τους. Σχεδόν πιάστηκαν στα χέρια και έγινε μεγάλος σαματάς. Με τα χίλια ζόρια κατάφεραν να φύγουν από το μαγαζί και ευτυχώς κανείς δεν τους ακολούθησε. Η κίνηση να σκίσουν τα λάστιχα του αυτοκινήτου που ανήκε σίγουρα σε κάποιους κυνηγούς ήταν τελικά κι αυτό που πυροδότησε ό,τι έμελλε να ακολουθήσει.

Τα τρία αδέρφια μαζί με τον πατέρα τους αφού ηρέμησαν λίγο από τον καυγά, κατευθύνθηκαν προς το αυτοκίνητό τους. Όταν είδαν τα λάστιχα σκισμένα τα νεύρα τους χτύπησαν κόκκινο. Ήταν ζήτημα λίγων λεπτών να βρεθεί αυτοκίνητο και με ένα δύο τηλέφωνα εντόπισαν το τζιπ της παρέας των πέντε φίλων. Το επόμενο βενζινάδικο ήταν το σημείο που σταμάτησαν και εκεί οι κυνηγοί τους έφτασαν. Δεν έκαναν καμία κίνηση, περίμεναν να φτάσουν πρώτα στον προορισμό τους. Το σπίτι ήταν βαθιά χωμένο στο δάσος χωρίς άλλα σπίτια τριγύρω. Έφτασαν και το σπίτι τους περίμενε φιλόξενο για ένα όμορφο διήμερο. Καθισμένοι όλοι μαζί στο σαλόνι ξαφνιάστηκαν με το χτύπημα της πόρτας. Η Νάταλι άνοιξε την πόρτα και είδε τους τέσσερις άντρες κυνηγούς με τα όπλα στραμμένα πάνω της.
«Φώναξε και τους υπόλοιπους τώρα»

Η Νάταλι με τρεμάμενη φωνή φώναξε τον Τζον και στην συνέχεια όλη η παρέα έστεκε στο κατώφλι της πόρτας ακούγοντας τις οδηγίες των αντρών.
«Σας δίνουμε ένα προβάδισμα 20’ να τρέξετε στο δάσος, αν δεν το κάνετε σας σκοτώνουμε εδώ επιτόπου. Έχετε μια ευκαιρία να την γλιτώσετε, αλλά και παράλληλα να γίνετε το θήραμα. Όποιος καταφέρει να φτάσει στο καταφύγιο θα ζήσει»
Άρχισαν να φωνάζουν και να λένε πως αυτό είναι παράλογο, παρανοϊκό! Οι φωνές όμως και τα κλάματα των κοριτσιών σώπασαν όταν κάποιος πυροβόλησε στον αέρα. “Ο χρόνος ξεκινάει σε 10’’ 10, 9, 8…” τότε κατάλαβαν ότι δεν αστειεύονται και η παρέα άρχισε να τρέχει όλοι μαζί ακολουθώντας τον Τζον. “7, 6, 5…” δεν άκουγαν άλλο τις φωνές των κυνηγών, αλλά ήξεραν ότι σίγουρα θα κρατούσαν τον λόγο τους και σε 20” θα άρχιζε το κυνηγητό. Αφού έτρεχαν όλοι μαζί για κάνα δεκάλεπτο ο Τζον πήρε τον λόγο. «Θα πρέπει να χωριστούμε αν θέλουμε να τα καταφέρουμε. Προτείνω η Στέφανι και η Νάταλι να πάνε μαζί προς το καταφύγιο. Θα ακολουθήσετε την κοίτη του ποταμού για να μην χαθείτε. Εσύ Νικ με την Ντέμι ακολουθήστε την κορυφογραμμή και εγώ θα προσπαθήσω κάνοντας τον κύκλο να βγω στον δημόσιο δρόμο να ζητήσω βοήθεια. Στο καταφύγιο υπάρχει φύλακας καθώς και τηλέφωνο, ελπίζω να κρατήσουν τον λόγο τους και να καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί πριν από αυτούς».

Η Στέφανι ξεκίνησε με τη Νάταλι αλλά ήταν πολύ αργή και την καθυστερούσε. Η Νάταλι δεν μπορούσε να κάνει βήμα μετά από λίγη ώρα. Τότε αποφάσισαν να κρυφτεί σε μια σπηλιά και να παραμείνει εκεί κρυμμένη. Αν και άρχισε να κερδίζει έδαφος στεναχωρήθηκε που έμεινε μόνη της. Μετά από αρκετές ώρες τρεξίματος άκουσε τον πρώτο πυροβολισμό. Η κραυγή του Νικ έσκισε τον αέρα φωνάζοντας το όνομα της Ντέμι. Ουσιαστικά ήταν αρκετά μακριά της, αλλά ο αντίλαλος του βουνού μετέφερε τον ήχο. Τότε ήταν που κρύφτηκε λίγο για να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Βγήκε αθόρυβα από την κρυψώνα της και έφτασε στο καταφύγιο. Φύλακας δεν υπήρχε πουθενά και ο ασύρματος είχε καταστραφεί. Ένιωσε να καταρρέει, το καταφύγιο ήταν η σωτηρία της, τα είχε καταφέρει να φτάσει, αλλά τώρα δεν ήξερε τι να κάνει. Αν έμενε εκεί ήταν εύκολο θύμα οπότε άρχισε να τρέχει πάλι παράλληλα και αντίθετα με το μονοπάτι που οδηγούσε στο καταφύγιο. Μετά από λίγη ώρα έβλεπε κάποιο δρόμο. Λίγο πριν φτάσει, ένας από τους κυνηγούς βγήκε μπροστά της με το όπλο στραμμένο πάνω της. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στην μοίρα της. Ένας έντονος θόρυβος ακούστηκε και ένα αυτοκίνητο κόλλησε τον κυνηγό πάνω σε ένα δέντρο. Ήταν το τζιπ του Τζον που βγήκε από μέσα και την πήρε αγκαλιά. “Έλα ηρέμησε όλα τελείωσαν.”